Τα Καλύβια, ¨λουσμένα¨ με το λαμπερό φως του ήλιου, είναι απλωμένα στην άκρη ενός καταπράσινου κάμπου, όπου από τους αρχαίους χρόνους έως σήμερα, άνθρωποι και φύση συνυπάρχουν δημιουργικά! Η κατάφυτη χώρα με τα «χρυσά δέντρα» όπως αποκαλούνται οι πορτοκαλιές, έχοντας δίπλα της ως ανταγωνιστή αλλά και ως σύμμαχο τον ποταμό Αχελώο, με την αιώνια και καταλυτική ενέργειά του, δεν έπαψε ποτέ να δίνει απλόχερα ζωή και πλούσιους καρπούς στους κατοίκους των Καλυβίων, που φιλοξενούνται σ΄αυτήν, για να προκόβουν και να απολαμβάνουν τα δώρα της φύσης!

Η ευλογημένη γη με «τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων» απλώνεται δίπλα σε όμορφα λιμναία οικοσυστήματα, όπως της Λυσιμαχείας, του Οζερού και της τεχνητής λίμνης Στράτου, έχει γύρω της για να την προστατεύουν, καταπράσινα βουνά και λόφους, που στο καθένα από αυτά αποτυπώνονται οι μαρτυρίες αιώνων, ενώ βρίσκεται κοντά σε ιστορικούς χώρους της γης των Αιτωλών αφού αποτελούσε πάντα το σταυροδρόμι για αρχαίους επιδρομείς, περιηγητές και ταξιδευτές! Σήμερα έχουν αλλάξει πολλά… Όχι προς το καλύτερο…

Το χωριό και οι κάτοικοι που διαμένουν ακόμη εδώ σε αυτή την γη, δεν έχουν χάσει την ελπίδα… Παλεύουν και μοχθούν καθημερινά για να κρατήσουν  ζωντανό στον τόπο μας το όνειρο της ¨άνοιξης¨ !!!

Το νέο χωριό

Η Τοπική Κοινότητα Kαλυβίων του Δήμου Αγρινίου, βρίσκεται στην δυτική πλευρά της πεδιάδας του Αγρινίου, με υψόμετρο 30 μέτρων, κοντά στην κοίτη του Αχελώου ποταμού και 10 χλμ. δυτικά της πόλης του Αγρινίου, ενώ απέχει 35 χλμ. από το Μεσολόγγι.

Η απογραφή του 2011 για την Τοπική Κοινότητα Καλυβίων αποτυπώνει τα εξής στοιχεία για τον μόνιμο πληθυσμό: Συνολικός πληθυσμός: 1.376 (κάτοικοι) Καλύβια: 965, Άγιος Γεώργιος: 266, Πλάτανος: 145

Από το 1912 μέχρι 31-12-1998 τα Καλύβια αποτέλεσαν ξεχωριστή κοινότητα, με την επωνυμία Κοινότητα Καλυβίων. Το δημοτικό διαμέρισμα Καλυβίων έχει συνολική έκταση 33.651 στρεμμάτων πεδινής μορφής από τα οποία τα 22,5 χιλιάδες περίπου στρέμματα αρδεύονται από το αρδευτικό δίκτυο που ελέγχεται από  τον ΤΟΕΒ Καλυβίων.

Το νέο χωριό των Καλυβίων δημιουργήθηκε από τους κατοίκους του παλιού οικισμού των Καλυβίων, του παλιού χωριού που οι κάτοικοί του αναγκάστηκαν εξαιτίας, αφενός από τις επαναλαμβανόμενες πλημμύρες του Αχελώου ποταμού κατά τα έτη 1851-1853 και αφετέρου, από την ολοκληρωτική καταστροφή που υπέστη ο παλιός οικισμός του χωριού, από τα επελαύνοντα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη το 1824 στον αγρινιώτικο κάμπο, να εγκαταλείψουν, σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες της κάθε οικογένειας, μετά-επαναστατικά στα μέσα του 19ου αιώνα και σταδιακά  από το έτος 1851 μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, οι κάτοικοί του και να μετακινηθούν περίπου ένα (1) χιλιόμετρο βόρεια-βορειοανατολικά από την θέση του παλιού χωριού για να αποφύγουν πια στο μέλλον τις καταστρεπτικές πλημμύρες του ποταμού καθώς το νέο σημείο εγκατάστασης του χωριού είναι 3-4 μέτρα περίπου υψομετρικά πιο ψηλά από τη θέση του παλιού χωριού. Το χωριό Καλύβια πήρε το όνομά του από τη λέξη  καλύβη-βα που ετυμολογείται ως «ταπεινός, μονώροφος οικίσκος εξ ενός δωματίου και άνευ ξύλινου πατώματος, εστεγασμένος διά χόρτων και κλάδων ή κεράμων - εξοχικόν πρόχειρο παράπηγμα». Επισημαίνουμε επίσης ότι οι γεωργοί, που συνηθίζονταν να τους αποκαλούν  «καλυβιώτες», κατοικούσαν σε καλαμένιες καλύβες.

Οικισμός Πλατάνου

Έχει πληθυσμό  145 κατοίκους και απέχει 2 χλμ από τα Καλύβια. Ο οικισμός του Πλατάνου υπήρχε ήδη στα 1835, ενώ αναπτύχθηκε πληθυσμιακά και οικονομικά στα τέλη του 19ου αιώνα με την δημιουργία του σταθμού του τραίνου των ΣΒΔΕ. Οι κάτοικοι του οικισμού Πλατάνου κατάγονται από τον Βάλτο, την ορεινή Τριχωνίδα, την Ευρυτανία αλλά κυρίως είναι Τζουμερκιώτες, από τα ορεινά χωριά του νομού Άρτας.

Οικισμός Αγίου Γεωργίου

Βρίσκεται δυτικά σε απόσταση 1,5 χλμ. από τα Καλύβια και έχει 267 μόνιμους κατοίκους σύμφωνα με την τελευταία απογραφή. Ο συνοικισμός του Αγίου Γεωργίου δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’40. Ο οικισμός βρίσκονταν αρχικά στη θέση «Νησί», 500 μέτρα περίπου βόρεια της σημερινής του θέσης, για να εγκατασταθεί, στη συνέχεια, μετά τις πλημμύρες του Αχελώου ποταμού το 1962, στη θέση «Ξυλεία». Οι κάτοικοι του οικισμού Αγίου Γεωργίου κατάγονται κυρίως από τον νομό  Ευρυτανίας και την επαρχία Βάλτου του Νομού Αιτ/νίας και μετεγκαταστάθηκαν στο χωριό στα χρόνια που ακολούθησαν την απελευθέρωση της πατρίδας, από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής και τον εμφύλιο πόλεμο.