Ποιμαντορική Εγκύκλιος για την Κοίμηση της Θεοτόκου

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2024

Δείτε την Ποιμαντορική Εγκύκλιο που εξέδωσε για την εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, κ. Δαμασκηνός.

Πρός τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί ἀδελφοί, Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα.

Πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα. Μεγαλύνει καί κατευοδώνει τήν Παναγία μας. Ψάλλει ὕμνους ἱεροπρεπεῖς καί δοξολογεῖ τήν Κοίμησή της. «Ἡ πηγή τῆς ζωῆς πρός τήν ζωήν διά μέσου τοῦ θανάτου μετάγεται» ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός Δαμασκηνός. Ἄν εἴχαμε φωνή ἀρχαγγέλου, θά μπορούσαμε κι ἐμεῖς νά βοήσουμε ἀξίως τό «Χαῖρε» στήν σεμνή Μητροπάρθενο, πού σήμερα ἐνώπιόν μας βρίσκεται στήν νεκρική της κλίνη. Ἄν εἴχαμε τήν πέννα τοῦ Ὁσίου Ἱεροθέου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, θά μπορούσαμε νά συνθέσουμε γιά Ἐκείνη γλυκύτατους ἐξόδιους ὕμνους καί νά ψάλλουμε τά μεγαλεῖα της. Ἄν εἴχαμε τό χρωστήρα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, θά ἀποδίδαμε μέ περισσή καλλιτεχνία τό πρόσωπό της. Μήν ἔχοντας ὅμως τέτοια χαρίσματα, περιοριζόμαστε στό νά ἀποθέσουμε εὐλαβικά στή χάρη της τά εὐωδιαστά ροδοπέταλα τῆς εὐγνωμοσύνης καί τῆς τιμῆς μας τούτη τήν ἐπίσημη ἡμέρα.

Ἐπιστεγάζει ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τήν ὅλη ἁγιασμένη πορεία της στήν γῆ. Γιατί τό πέρασμα τῆς Θεοτόκου ἀπό τοῦτον τόν κόσμο ἦταν μιά πορεία μέσα στήν χάρη. Ὁλόκληρη ἡ ζωή της ὑπῆρξε ἕνας εὐαγγελισμός γιά τό ἀνθρώπινο γένος, ἀπό τόν εὐαγγελισμό τῆς συλλήψεώς της ὥς τόν εὐαγγελισμό τῆς μεταστάσεώς της. Ἡ σύλληψή της ἀπετέλεσε τήν ἀρχή τῶν καλῶν εἰδήσεων, τόν εὐαγγελισμό γιά τό ὑπέργηρο ζεῦγος τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας. Κι ἄν ἡ ἐξορία τοῦ Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο ὑπῆρξε ἡ τραγικώτερη ὥρα στήν ἱστορία τοῦ κόσμου, ἡ γέννηση τῆς Παρθένου σηματοδότησε τήν ἀπαρχή καί τό φῶς τῆς ἐλπίδος. Ἀφιερώθηκε στόν Θεό, προσφέρθηκε στόν Ναό, εἰσῆλθε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Μιά ζωή παραδομένη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ἔπειτα ἀκολούθησε ὁ Εὐαγγελισμός τῆς συλλήψεως τοῦ Ἰησοῦ, τό κατ’ ἐξοχήν γεγονός πού σφράγισε καθοριστικά τήν ζωή της. Ἤξερε ἡ Παναγία μας νά ὑπομένει, νά σιωπᾶ, νά φυλάττει ἐν τῇ καρδίᾳ της πάντα τά ρήματα τοῦ Υἱοῦ της, προσπαθῶντας νά καταλάβει τό βάθος τους καί νά εἰσδύσει στό μεγαλεῖο τους: ὅταν Τόν ἔψαχνε ἀπεγνωσμένη δωδεκαετῆ στό Ναό, ὅταν Τόν ἄκουγε νά κηρύττει, ὅταν Τόν ἔβλεπε νά θαυματουργεῖ, ὅταν παραστεκόταν στήν Σταύρωση. Δυνατή στήν ἀνείπωτη ἐκείνη θλίψη, σεμνή στήν ἀσύλληπτη χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Ὅλες τίς ἡμέρες τοῦ βίου της ὑπόδειγμα ἁγιοσύνης, πηγή παρηγοριᾶς, φιλόστοργη καταφυγή τῶν ἀνθρώπων. Καί τέλος ὁ εὐαγγελισμός τῆς Μεταστάσεώς της ἀπό τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ ἦταν ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς ἁγιασμένης ζωῆς της.

Βιώνει τήν ἀναγγελία τῆς μεταστάσεώς της ὡς εὐαγγελισμό, ὡς χαρμόσυνη εἴδηση, καθώς παραδίδει τήν ψυχή της στά ἄχραντα χέρια τοῦ Υἱοῦ της. Κατά τήν Κοίμησή της δέν εἶναι πιά ἡ ἴδια βρεφοκρατοῦσα, ἀλλά βασταζόμενη στήν ἀγκαλιά τοῦ Κυρίου. Καί χαίρει χαρά μεγάλη πού βρίσκεται κοντά Του, στούς κόσμους τοῦ οὐρανοῦ, πού δέχεται τά αἰώνια βραβεῖα τῆς ἀπαράμιλλης ἀρετῆς της, τήν ἀμοιβή τῆς ταπεινῆς ὑπακοῆς της. Ἀπολαμβάνει τήν ἀπερίγραπτη δόξα τοῦ Υἱοῦ της. «Καί σύν αὐτῇ πληροῦνται τά σύμπαντα χαρᾶς» ψάλλει θριαμβευτικά ὁ ἱερός ὑμνογράφος. «Ἀγάλλονται οἱ γηγενεῖς», κοσμούμενοι ἀπό τήν δόξα τῆς Παναγίας, πού ἀντανακλᾶται σ’ ὅλους μας, ἀποτελῶντας ἀφορμή ὑπέρτατης χαρᾶς.

Γιά αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία ἀτενίζει καί ἐμπνέεται ἀπό τόν θάνατο Ἐκείνης, πού ἔδωσε τἠν ζωή στόν Λυτρωτή μας. Μελετῶντας τήν Κοίμησή της ἀνακαλύπτει καί βιώνει τόν θάνατο ὄχι ὡς φόβο καί χωρισμό, ἀλλά ὡς λαμπρή καί αὐθεντική ἀναστάσιμη χαρά. «Ἐν τῇ γεννήσει σου σύλληψις ἄσπορος, ἐν τῇ κοιμήσει σου νέκρωσις ἄφθορος» ψάλλει. Ὁ θάνατος μετατρέπεται σέ θρίαμβο ζωῆς, σέ πανηγύρι, σέ «αὐγή μυστικῆς ἡμέρας». Γι’ αὐτό ἡ γιορτή δέν ἔχει καθόλου πόνο, θρήνους καί θλίψη, ἀλλά μόνο φῶς καί χαρά.

Μέσα σέ αὐτό τό ἑόρτιο φῶς μᾶς καλεῖ ἡ Παναγία μας σήμερα «θεαρχίῳ νεύματι» νά ‘ρθοῦμε κοντά της: «Κηδεύσατέ μου τό σῶμα συναθροισθέντες ἐνθάδε....», στή Γεθσημανῆ τῆς ψυχῆς μας, ἐν τῷ χωρίῳ τῆς καρδιᾶς μας, στόν τόπο τῆς ἀγωνίας καί τῶν δακρύων μας. Γι’ αὐτό εἴμαστε ὁμοθυμαδόν συναθροισμένοι στούς ναούς. Ἄλλοι ἔφθασαν γονατιστοί στήν χάρη της, ἄλλοι διανυκτέρευσαν σέ γραφικά ἐξωκκλήσια, ἄλλοι μαυροφορέθηκαν ἀπό εὐλάβεια· καθένας μας μέ ἀναμμένο τό ἁγιοκέρι τῆς εὐγνωμοσύνης μας σέ Ἐκείνη. Ὅλοι χωροῦμε στήν ἀγκαλιά της. Δέν μᾶς χωρίζουν διαφορές, δέν μᾶς διαιροῦν τά φθαρτά καί ἐφήμερα τοῦ κόσμου τούτου, δέν μᾶς πτοοῦν οἱ ἀντιξοότητες. Δέν εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι καί ὀρφανοί. Ἔχουμε Μητέρα ἐμεῖς!

Ἔχουμε Μητέρα ἐσένα, Δέσποινα Θεοτόκε. Σέ σένα στρέφουμε τά ἀποσταμένα βλέμματά μας, ὅταν πληθαίνουν οἱ θλίψεις γύρω μας, ὅταν λυγίζουν τά γόνατά μας ἀπό τό βάρος τῆς ἐνοχῆς μας, ὅταν μᾶς συνθλίβουν τά βάσανα. «Ὑπό τήν σήν εὐσπλαγχνίαν καταφεύγομεν». Ἅπλωσε καί πάλι προστατευτικά τό μαφόριό σου καί σκέπασέ μας. Στάλαξε ὑπομονή καί παρηγοριά στήν ζωή μας μέ τήν διαρκῆ ἀγαπητική παρουσία σου. «Ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τό πλήρωμα» γέμισε μέ χαρά τίς φτωχές μας καρδιές. Τήν ἔχουμε τόσο πολύ ἀνάγκη στίς ἡμέρες μας! Δῶσε νά βιώσουμε φέτος μέ τήν μεσιτεία σου τόν προσωπικό μας εὐαγγελισμό, καί νά ἀναφωνήσουμε μέ τόν ὑμνωδό: «Χαῖρε μητροπάρθενε, χαῖρε θεόνυμφε, χαῖρε θεία σκέπη... Χαῖρε Κεχαριτωμένη»!