Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2020
Του Θανάση Κατσικίδη
Ένας από τους τελευταίους Ήρωες των παιδικών χρόνων μιας άλλης εποχής, αυτών που ο κόσμος θαύμαζε στους περιοδεύοντες θιάσους βλέποντας τα δυναμικά νούμερα που παρουσίαζαν, είναι ο Μασίστας Γιώργος Τρομάρας ή όπως τον θυμούνται οι περισσότεροι, ο άνθρωπος που λύγιζε σίδερα και τραβούσε τρένα.
Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης ο Τρομάρας στο Politically Incorrect μιλάει για τη ζωή του και το δρόμο προς την κορυφή, το τι σημαίνει να είσαι «Μασίστας» και ο τελευταίος ενός είδους που χάνεται. Τέλος, νιώθοντας ευθύνη απέναντι στην ίδια την κοινωνία και τους συναδέλφους του, μας εκθέτει τα καλώς και τα κακώς κείμενα της εποχής μας, με αναφορές στη σύγχρονη άθληση και τους νέους. Έχοντας ολοκληρώσει τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα πόσο μακριά έχουμε αφήσει και αγνοήσει τη λαογραφία του τόπου μας;
Πως ξεκινάει η ιστορία του Γιώργου Τρομάρα, πότε δηλαδή μάθατε πως διαφέρατε μυϊκός από τα υπόλοιπα παιδιά;
Ξεκίνησα το 1960. Είχαμε έρθει εδώ στην Αθήνα από το χωριό που κατάγομαι στο Αγρίνιο, την Αγία Σοφία, από μία οικογένεια μεσαίας τάξεως, από δύο υπέροχους γονείς, τη μητέρα μου Ελένη και τον πατέρα μου τον Λάμπρο, καθώς και 4 παιδιά. Τον αδερφό μου το μεγάλο τον έχω χάσει, όπως και την αδερφή μου και έχει μείνει η Καίτη η μικρή. Ερχόμαστε το 1960, αλλά αξίζει να αναφέρω πως από το χωριό μου είχε περάσει το 1957 ένας αθλητής και αυτός μου τράβηξε την προσοχή και μάλιστα όταν ήρθαμε στην Αθήνα η πάλη ήταν στο ζενίθ. Η πάλη και το ποδόσφαιρο ήταν. Όταν παλεύαμε στα γήπεδα αυτά γεμίζανε, ανεξάρτητα αν αυτά χαθήκαν όλα. Μικρό παιδί εγώ ξεκίνησα προπονήσεις σε ένα γυμναστήριο με προπονητή τον αείμνηστο Σταμάτη Χαρισιάδη, όπου από τα χέρια του έβγαλε μια λεγεώνα παλαιστές και άλλοι διέπρεψαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Συνέχιζα να γυμνάζομαι, προπόνηση κάτω από δύσκολες συνθήκες, για να καταλάβεις δεν υπήρχαν τότε τα ταπί και βάζαμε άχυρα και για ντουζ είχαμε ένα βαρέλι που μπαίναμε μέσα. Ήταν πολύ δύσκολες εποχές και έπρεπε να είχες μεγάλο μεράκι για να γίνεις αθλητής, γιατί η λέξη «αθλητής» έχει μεγάλη προσπάθεια και χρειάζεται πάνω από όλα πείσμα και προπόνηση και να καταναλώνεις κυβικά ιδρώτα. Σιγά σιγά ξεκίνησα. Έλεγα θα γίνω σαν τον Καρπόζηλο, Λαμπράκη και τους άλλους τεράστιους παλαιστές και πιστεύω πως η Ελλάδα δε θα ξαναβγάλει τέτοιους τεράστιους παλαιστές. Βγήκα λοιπόν πρωταθλητής Ελλάδος και συνέχιζα να παλεύω, να κάνω αγώνες.
Το 1968 άνοιξα το πρώτο γυμναστήριο και αξίζει να πω πως ήμουν από τους πρωτεργάτες μιας και εγώ και άλλοι 2-3 είχαμε γυμναστήρια, σε μια εποχή που δεν μπαίνανε πολύ εύκολα στα γυμναστήρια, διότι φοβόντουσαν οι γονείς να τα αφήσουν. Πήγα φαντάρος, γύρισα, εξακολουθώ να γυμνάζομαι, να παλεύω, πήγα εξωτερικό, έγινα επαγγελματίας ξεκινώντας από την ερασιτεχνική ιαπωνική πάλη. Τότε δε μας δίναν ούτε ένα γάλα και αναγκάστηκα να γίνω επαγγελματίας και για λόγους επιβίωσης αν και το άθλημα το είχα και το έβλεπα σαν χόμπι, όπως μέχρι και τώρα το βλέπω ως χόμπι. Αξίζει λοιπόν να αναφέρω πως γύρισα τον κόσμο, την Αραβία, την Αφρική, την Ευρώπη, το Τόκιο, αλλά και πάνω από 30-35 κράτη έχω γυρίσει σαν παλαιστής, σηκώνοντας την ελληνική σημαία σε όλα αυτά τα μέρη και έχω παλέψει με όλους αυτούς τους διάσημους και μεγάλους αθλητές.
Τους τελευταίους αγώνες σαν παλαιστής τους έδωσα το 1996 στην Τουρκία. Εκεί σταμάτησα να παλεύω. Παρά πως είχα αμέτρητες προτάσεις να παραμείνω στο εξωτερικό για να αγωνίζομαι, θεώρησα σωστό να μείνω στην πατρίδα μου γιατί δεν μπορούσα να ζήσω για πάνω από 20 μέρες – 1 μήνα το maximum στο εξωτερικό. Γύρισα εδώ, η πάλη άρχισε να πέφτει, να μη βγαίνουν παλαιστές, η φρουρά η μεγάλη άρχισε να μπαίνει στο περιθώριο λόγω ηλικίας, νέα παιδιά δε βγήκαν, βοήθεια καμία δεν υπήρχε, με αποτέλεσμα να σταματήσει στον ελλαδικό χώρο να γίνονται παλαιστικοί αγώνες. Σκέφτηκα να παρουσιάζω ένα δυναμικό άθλημα που λέγεται το «Μασιστικό» και είχα κάνει μια αρένα και έκανα περιοδεία σε όλην την Ελλάδα.
Ποιον είχατε ως πρότυπο;
Στα δυναμικά αθλήματα τον Τζιμ Αρμάο. Είχαμε βγει από τον ίδιο δάσκαλο. Αυτός είχε προχωρήσει πιο πολύ. Εγώ τον βρήκα όταν ξεκίνησα το 1960. Ήταν ένα τεράστιο παιδί με Ηράκλειες δυνάμεις και πολλές φορές όταν δεν είχαμε αγώνες με την ιαπωνική πάλη κάναμε και περιοδείες με νούμερα δυνάμεων, με Ηράκλεια επιτεύγματα. Όταν ήρθα εδώ στην Ελλάδα και σταμάτησα να φεύγω έξω και εγκαταστάθηκα είχα φτιάξει μια αρένα και έκανα περιοδεία ανά την Ελλάδα παρουσιάζοντας προγράμματα μυϊκής δύναμης, να τραβάω αυτοκίνητα, να τα περνάω πάνω από το στομάχι μου, να τα σταματάω με τα δύο χέρια, με το ένα χέρι. Βαρέλια στον αέρα να σηκώνω, πέτρες στο κεφάλι, σίδερα, βαριές να τις πετάω, τεράστια ελατήρια που πέταγα στον κόσμο μέσα και έλεγα πως αν τα κουνήσει κάποιος θα πάρει ένα έπαθλο αρκετά σεβαστό, αλλά και τηλεφωνικούς καταλόγους και πάρα πολλά. Ένα πρόγραμμα που ήθελε πάρα πολλές δυνάμεις για να το παρουσιάσεις και όπου παρουσιαζόμουνα ξεσηκωνόταν ο κόσμος.
Θυμάστε ποιος ήταν ο πρώτος σας άθλος σε αυτό το αντικείμενο του «Μασίστα»;
Είχα σπάσει ένα αυτοκίνητο στην εκπομπή: «Κάθε μέρα παντού» με τον Ντέμη Αντύπα. Είχα σπάσει ένα αυτοκίνητο. Τότε παρουσιάζονταν για πρώτη φορά τα μονά-ζυγά και το νόημα ήταν πως οδηγώ το αυτοκίνητο και αφού οδηγώ υποτίθεται χαλάει, κατεβαίνω κάτω και λέω: «Μια μονά-ζυγά, μια χαλάει το αυτοκίνητο, τι να το κάνω;» και αρχίζω και τρελαίνομαι, βγάζω τις πόρτες, σπάω το καπό επάνω, μέχρι που στο τέλος το κάνω μια τούμπα και το αναποδογυρίζω και δείχνει ο φακός πως πάω με ένα τιμόνι που το είχα ξεκολλήσει. Από εκεί ξεκίνησα, όπως και το 1980 στα «Απίστευτα και όμως Αληθινά» είχα τραβήξει 4 βαγόνια τρένα, είχε γίνει αρκετά γνωστό σε όλον το κόσμο και μετά ξεκίνησαν άλλα, όπως την νταλίκα 35 τόνων στην Αραβία. Είχα πάει για παλαιστικούς αγώνες και συγκεκριμένα στο Κουβέιτ, όπου παραλίγο να εγκλωβιστώ εκεί στον πόλεμο. Είχα πάει εγώ, ο Καρυστινός ο Παλαιστής και ο Παπαλαζάρου ο Κώστας και το γήπεδο ήταν γεμάτο, αλλά ξεκινούσε φασαρία, πόλεμος Ιράκ-Κουβέιτ. Εν πάση περιπτώσει τράβηξα μια νταλίκα 35 τόνων, όπως και εδώ πολλά άλλα.
Από το 1991 και μετά είχα μπει στην εκπαίδευση, στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ αξίζει να πω πως έχω περάσει από όλα τα σχολεία της Ελλάδας παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα μυϊκής δυνάμεως και μέσα από το πρόγραμμα πέρναγα την αξία της άθλησης. Πέρναγα διάφορα μηνύματα για την καταπολέμηση της μάστιγας των ναρκωτικών, μακριά από βλαβερές ουσίες, τσιγάρο και τα λοιπά. Ήταν ένα αξιόλογο πρόγραμμα μέχρι που πριν 4-5 χρόνια σταματήσαν να μου δίνουν άδεια με αποτέλεσμα να σταματήσω. Μπορώ να πω πως είμαι ο πιο παλιός αθλητής που κράτησε μέχρι τα 68 του χρόνια στην ενεργό δράση, δίχως να σταματήσω καθόλου, εκτός από ορισμένες φορές που είχα χτυπήσει. Έχω φτάσει στην πόρτα του χάρου γύρω στις 15 φόρες.
Αυτό θα ρωτούσα τώρα. Ξέρω ότι έχετε γυρίσει όλην την Ελλάδα. Τι επικινδυνότητα υπάρχει;
Ανά πάσα στιγμή. Όταν περνάει ένα αυτοκίνητο πάνω από το κορμί σου αντιλαμβάνεσαι ότι μπορεί να έχει γίνει μια ζημιά, όπως έχουν συμβεί άλλωστε επανειλημμένως. Εγώ είχα την ατυχία κανά-δυο φορές μιας και έσπασα πλευρά, μια φορά παραλίγο να μείνω παράλυτος από το πόδι, δόξα το θεό που τα ξεπέρασα. Ανά πάσα στιγμή υπάρχει ο κίνδυνος όταν κάνεις ένα δυναμικό άθλημα και όχι μόνο αλλά και στην πάλη. Πόσα παιδιά σκοτωθήκαν στην πάλη πάνω και εγώ στην πάλη πολλές φορές πήγα να σκοτωθώ, αλλά βλέπεις είναι η αγάπη για το άθλημα που κάνεις, αδιαφορείς για τα υπόλοιπα.
Τι πιστεύετε πως ήταν αυτό που σας καθιέρωσε στο ελληνικό κοινό;
Ότι αγαπούσα αυτό που έκανα, το πίστευα και σεβόμουν τον άνθρωπο που ερχόταν να μας δει στο «Μασιστικό», είτε τον άνθρωπο που ερχόταν να μας δει στην πάλη. Ήμουν δοσμένος εκεί και δε φοβόμουν το τι θα γίνει, όπως έπειτα και με τα επιτεύγματα δυνάμεων που έκανα με τις περιοδείες, πάλι σεβόμουν τον άνθρωπο που ερχόταν να μας δει. Αυτό νομίζω ήταν ότι το καλύτερο. Πέρασα πέρα από την εκπαίδευση ακόμα και από μικρά χωριά γιατί η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα και οι μεγάλες πόλεις. Σε ένα μικρό χωριό 500 κατοίκων δεν μπορεί να πάει ένα πρόγραμμα είτε αυτό είναι αθλητικό, είτε θέατρο ή οτιδήποτε. Εγώ πήγαινα να εμψυχώσω τα νέα παιδιά. Γιατί η Ελλάδα κατεξοχήν έβγαζε και βγάζει λιοντάρια, γιατί ο Έλληνας έχει τη ψυχή και θέλει να ξεχωρίσει από όλους τους άλλους. Πήγα μέχρι και σε μικρά μέρη προκειμένου να με δουν από κοντά. Δε με πιστεύαν πολλές φορές ότι είμαι εγώ, γιατί με είχαν μάθει να παλεύω σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδος που ανέβαινε κόσμος τότε στα γήπεδα και γεμίζαν. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα.
Πολλοί αναρωτιούνται τι είναι αυτό που αποκαλούμε «Μασίστας» γιατί έχει εκλείψει από τη σημερινή κοινωνία. Μπορείτε να μας πείτε εσείς;
«Μασίστας» είναι αυτός ο δυνατός άνθρωπος που κάνει ορισμένα επιτεύγματα, ορισμένους-άθλους όπως προανέφερα πριν. Έχουν σταματήσει και δε βγαίνουν πλέον νέα παιδιά, γιατί τα νέα παιδιά έχουν άλλους στόχους, έχουν στόχους για μπάσκετ, ποδόσφαιρο, εκεί είναι τα λεφτά. Εμείς δεν το είδαμε ποτέ έτσι. Εγώ ξεκίνησα και έγινα επαγγελματίας και είχα στόχους να πάω σε διεθνούς αγώνες, όπως ολυμπιακούς αγώνες, αλλά τότε υπήρχε φτώχεια, υπήρχε δυστυχία, δεν υπήρχαν οι δυνατότητες να φτάσουμε τόσο ψηλά, παρά όλα αυτά βγήκα δύο φορές πρωταθλητής Ελλάδος στην ελευθέρα ιαπωνική πάλη και πρωταθλητής Ευρώπης το ‘99 στην επαγγελματική πάλη.
Τώρα είναι δύσκολο, δε βγαίνουν νέα παιδιά. Εγώ είμαι ο τελευταίος εναπομείναντας και έχω πάθει αμέτρητες ζημιές στο κορμί μου παρόλα που η ψυχή μου πετάει ακόμα και αναπολώ τις ωραίες μέρες αυτές, αλλά οι κύριοι αυτοί που λέγονται κράτος με αναγκάσαν να με εγκλωβίσουν σε ένα κλουβί και νιώθω λαβωμένος όπως ένα λιοντάρι. Σταματήσαν να μου δίνουν άδειες και εκεί άρχισα να σταματάω, ενώ θα μπορούσα ακόμα να δίνω πράγματα. Δεν έχω σταματήσει να γυμνάζομαι, αν εξαιρέσεις τώρα δύο μήνες, ενώ πριν συνέχεια 3-4 φορές την εβδομάδα προπόνηση, μία τρέξιμο, μία βάρη για να μπορώ να διατηρούμε ακόμα.
Υπάρχει κάποιος άθλος που πιστέψατε πως δεν θα τα καταφέρετε και τελικά τα καταφέρατε;
Ήταν μια φορά που μου λέει ο Τζιμ Αρμάος: «Γιώργο μη περάσεις το αυτοκίνητο απάνω από το κορμί σου», όπου δεν τον άκουσα και πήγα να το κάνω και φοβήθηκα, γιατί όταν είσαι ξάπλα και βλέπεις ένα φορτηγό, το βλέπεις 10 φορές πιο μεγάλο, αλλά έκανα κάτι και αψήφησα το πρόβλημα το τεράστιο και το πέρασα. Τέτοια υπάρχουν. Όταν πιστεύεις στο εαυτό σου αδιαφορείς για όλα αυτά και το πετυχαίνεις γιατί αν βάλεις το φόβο στη μέση πιο καλά είναι να καθίσεις στο σπίτι. Μια φορά είχα πάρει τη γυναίκα μου στην περιοδεία και την άλλην μέρα την έδιωξα γιατί έκλαιγε, έβλεπε το πρόγραμμα που ήταν τόσο δυνατό. Εγώ θέλω άτομο να με εμψυχώνει, δε σε πήρα για να στεναχωριέσαι εδώ και την άλλη μέρα έφυγε, πήγε απευθείας σπίτι.
Αξίζει να πω ότι έβγαλα ένα τεράστιο παιδί, έχει βγει 2 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, 1 στη Ρωσία στη Μόσχα πριν 6 χρόνια στο δυναμικό τρίαθλο, βάρη-πάγκο, σκουώτ και άρσεις θανάτου. Αξίζει να πω ότι στο άθλημα αυτό το 1970 ο πρωτεργάτης εδώ ήμουν εγώ με κανά δυο ακόμα. Εγώ το είχα ξεσηκώσει από τα «Επίκαιρα» από έναν Αμερικανό που ονομαζόταν Sergio Oliva. Από εκεί το είχα ξεσηκώσει και άρχισα να γυμνάζομαι με το άθλημα αυτό, έως ότου άρχισαν να γίνονται αγώνες επίσημοι και πέρσι το ’19 ο γιος μου ξαναβγήκε για δεύτερη φορά παγκόσμιος πρωταθλητής και ο καλύτερος αθλητής της οργάνωσης στην Ιρλανδία. Έχει τελειώσει γυμναστική ακαδημία. Τον ξεκίνησα όταν ήταν μικρός 9 χρονών στην πάλη, έκατσε ένα μεγάλο διάστημα, αλλά τον κέρδισε το δυναμικό τρίαθλο και τώρα διατηρεί το γυμναστήριο εδώ και βγάζει αθλητές που κατεβαίνουν στους αγώνες.
Κατς, πάλη ή κάτι άλλο; Κρύβονται αρετές πίσω από αυτά τα αθλήματα;
Ε βέβαια. Μόνο που κουβαλάς τη λέξη «αθλητής» στους ώμους κρύβεται μια αρετή και σοβαρή μάλιστα, γιατί όπως προανάφερα η λέξη «αθλητής» έχει βαρύτητα, θέλει προσπάθεια, θέλει υπομονή και ειδικά ιδρώτας μέσα στα γυμναστήρια για να πεις ναι είμαι αθλητής. Οπότε όλο αρετές είναι. Εγώ γύρισα όλον τον κόσμο, είμαι υπερήφανός, θα μπορούσα να κάνω πάρα πολλά πράγματα, δυστυχώς δεν είχα τη βοήθεια κανενός. Δεν είναι σαν τη σήμερον ημέρα που οι αθλητές έχουν μάνατζερ, αθλίατρους και άλλα. Εγώ δεν είχα ποτέ. Ζημιές στο σώμα μου αμέτρητες. Ήμουν περήφανος και είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας, που μπορούσα όπου πήγαινα και έπαιρνα αποτελέσματα ωραία και με καμαρώνανε σαν Έλληνα και αθλητή. Θα μπορούσα να μείνω στο εξωτερικό και να έχω μια άλλη μεταχείριση, δυστυχώς είμαι εδώ στο ωραιότερο κράτος του κόσμου, αλλά με ανθρώπους που δε με αγκάλιασε κάποιος, δε με αγκάλιασε κανένας και έχω μια μεγάλη πίκρα. Το ωραίο είναι να λες τα ωραία, αλλά δεν είναι πάντα ωραία η ζωή είναι και δύσκολη.
Η πολιτεία έχει σταθεί δίπλα σας;
Καμία φορά δε στάθηκε και το φέρω βαρέως αυτό γιατί ένας αθλητής σαν και εμένα μέχρι τα 68 του χρόνια έδινα παραστάσεις και από εμένα βγήκαν αμέτρητοι αθλητές που διαπρέψαν, βγάζοντας από το 1968 νέα παιδιά, όπου και τίποτα να μη γίνανε οι αθλητές, μόνο 5 άτομα να είχα αποτρέψει από τις βλαβερές ουσίες, τα ναρκωτικά, νομίζω ότι είναι ένα επίτευγμα για τον τόπο που λέγεται Ελλάδα, ότι κάτι έχω προσφέρει και εγώ που λέγομαι Έλληνας στο οικοδόμημα που λέγεται άθληση και βλέπεις ότι ο άνθρωπος έρχεται σε μια ηλικία, που εγώ δεν το πιστεύω ότι βρίσκομαι σε αυτήν την ηλικία, γιατί νιώθω ακόμα ακόμα πολύ δυνατός, αλλά το κράτος έπρεπε να είχε κάνει κάτι, να μου δώσει μια τιμητική άδεια, μια σύνταξη, δεν έχω ούτε ιατρική περίθαλψη και καταντάνε οι αθλητές που τιμήσαν τον τόπο μας να αδιαφορούν για αυτούς, όπως φύγανε πολύ μεγάλοι αθλητές συνάδελφοι μου με μία πικρία, άνθρωποι που τιμήσαν τα γήπεδα και έρχεται κάποια στιγμή να μην έχεις ιατρική περίθαλψη όπως εγώ, να μην έχεις σύνταξη και δε ρωτάει το κράτος τι πρέπει να απογίνεις. Να διαγραφείς από Έλληνας για να παίρνεις ένα επίδομα 500 €;
Εγώ δεν είμαι στη λυπητερή, είμαι περήφανος, αλλά λέω το τι έπρεπε να κάνει το κράτος. Δυστυχώς μία άδεια μου δίνανε, αλλά και οι 2 κυβερνήσεις μου την κόψανε. Ντροπή τους! Εγώ αγωνίστηκα, πρόσφερα για τον τόπου που λέγεται Ελλάδα, την αγάπησα την Ελλάδα όσο κανένας άλλος και στο τέλος έρχεται η στιγμή να παθαίνεις μια ζημιά και να μην έχεις ιατρική περίθαλψη και να είσαι αναγκασμένος να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Δεν είναι λυπηρό; Και φυσικά να έχεις δώσει μια ολόκληρη ζωή. Σε ταινίες έχω παίξει, γνώρισα διάσημους ανθρώπους, πολιτικούς και μη, καλλιτέχνες, γύρισα όλον τον κόσμο και έρχεται κάποια στιγμή που αναπολείς τις παλιές στιγμές. Όπου μπορούσα έβαζα το χέρι στην τσέπη, βοηθούσα ανθρώπους, αλλά αυτά δεν πρέπει να λέγονται, αλλά κάποια στιγμή μένεις κατά κάποιον τρόπο στο περιθώριο που εγώ νιώθω δικαιωμένος πάνω από όλα με τον εαυτό μου, αλλά μιλάω σαν πολιτεία, σαν κράτος που έπρεπε να αγκαλιάσει την οικογένεια μας, την παλαιστική οικογένεια που έχουν μείνει 3-4.
Ένας λαϊκός ήρωας που τόσα χρόνια γύριζε τη χώρα. Έχετε μετανιώσει για τίποτα;
Που έγινα αθλητής δεν το μετάνιωσα και ούτε που έχω κάτσει εδώ στην Ελλάδα παρά τις αμέτρητες ευκαιρίες που είχα έξω. Αμέτρητες ευκαιρίες να μείνω και σαν παλαιστής και σαν προπονητής. Την τελευταία την είχα στη Νιγηρία που είχαμε πάει για αγώνες για να βγάζω παλαιστές και είπα όχι, μόνο Ελλάδα. Μου άρεσε η Ελλάδα, να βγαίνω έξω να ακούω: «Γεια σου Γιώργαρε». Είμαστε η ωραιότερη χώρα και καλοί άνθρωποι, άμα αφαιρέσεις κάποιες στιγμές που μας παραμυθιάζουν οι πολιτικοί που άλλα λένε, άλλα κάνουνε. Δεν το έχω μετανιώσει που έγινα αθλητής. Για άλλα πράγματα το έχω μετανιώσει, αλλά τα κρατάω μέσα μου.
Πως βλέπετε την κατάσταση σήμερα όσο αφορά τους νέους και τον αθλητισμό;
Αν αφαιρέσεις τα δύο αθλήματα που προανέφερα το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, τα άλλα αθλήματα δεν έχουν κάποιες αναγνωρίσεις, μικρές. Που έπρεπε να δείξετε μεγαλύτερη βαρύτητα στον αθλητισμό, ο αθλητισμός είναι αυτός που όταν ένας αθλητής ξεχωρίσει θα διαπρέψει στο εξωτερικό και θα τιμήσει την Ελλάδα και κάτι εκατομμύρια άνθρωποι θα πούνε να η Ελλάδα, να ο Έλληνας. Δε δίνουν μεγάλη σημασία αν εξαιρέσεις ορισμένα αθλήματα.
Πολλοί λένε πως οι νέοι εμπλέκονται με τα αθλήματα είτε για σποραδικές διακρίσεις, είτε για επιπλέον μοριοδότηση. Γιατί δεν αγαπάμε τα αθλήματα όπως τα αγαπούσαμε παλαιότερα.
Υπήρξε αυτό και είχε ακουστεί η φήμη πως για τα μόρια αναγκαστικά μπαίνε. Ακουστήκανε για τουμπαρίσματα πολλά και τα λοιπά. Κοίτα αλλάξανε οι εποχές, αλλάξαν. Εμείς πηγαίναμε στην ταβέρνα και τρώγαμε ολίγο γιουβέτσι, ολίγες πατάτες και φασόλια και γίναμε αθλητές και δε γίναμε αθλητές ούτε με αναβολικά και ούτε με τέτοιου είδους καταστάσεις για αυτό παραμείναμε και εγώ προσωπικά μέχρι τα 68 έκανα παραστάσεις και αυτό κάτι λέει, γιατί πρόσεχα τη διατροφή μου, μακριά από ουσίες όπως ναρκωτικά.
Αυτά τα μηνύματα πέρναγα στα σχολεία εγώ και αν έβλεπες το τι γράφανε στα σχολεία θα σου σηκωθεί η τρίχα. Η μία ώρα που έκανα πρόγραμμα αντιστοιχούσε για ένα χρόνο όπως έλεγαν οι δάσκαλοι. Τα μηνύματα αυτά, μακριά από βλαβερές ουσίες, άθληση, γράμματα, αγάπη στους γονείς σας, σεβασμός στους δασκάλους σας που σας μαθαίνουν γράμματα γιατί είναι δεύτεροι γονείς σας. Αγάπη για την πατρίδα και πίστη σε μια ανώτερη δύναμη της θρησκείας. Αυτά δεν αρέσανε και με κόψανε. Σήμερα λες πως αγαπάς τη χώρα σου και σε λένε φασίστα. Εγώ πρώτη φορά τα ακούω αυτά τα πράγματα. Εγώ είμαι 73 ετών, τώρα τα ακούω αυτά τα πράγματα. Μόλις μιλήσεις για Ελλάδα σε έχουν σα να είσαι από άλλο πλανήτη. Τα βλέπω τρελά αυτά, για αυτό δεν πάει τίποτα καλά.
Πως βλέπεται την κοινωνία μας σήμερα και που οδεύουμε;
Προς το χειρότερο. Έχεις τώρα τους Τούρκους κάθε μέρα να μας εκβιάζουν. Έπρεπε από τα Ίμια να κάνουμε ένα Μαρς και να τους σταματήσουμε εκεί, αλλά για να τους σταματήσεις πρέπει να έχεις ψυχή και να μη βάζεις τα έτσι και τα μήπως. Οι επαναστάτες του ‘21 δε θα ήμασταν ελεύθεροι τώρα αν έβαζαν τα μήπως. Μια χούφτα άνθρωποι τους πήραν φαλάγγι. Εγώ δεν είμαι υπέρ της βίας, μου αρέσει η ειρήνη πάνω από όλα, μακριά από πολέμους, αλλά δεν μπορείς να έχεις κάθε μέρα έναν τύραννό πάνω από το κεφάλι σου να σε ζαλίζει και να πηγαίνεις στη Μέρκελ και να λες: «Με πειράζει». Δείξε το ανάστημα σου όποιος και να είσαι. Έτσι πιστεύω εγώ. Ναι μεν διπλωματία, αλλά αν φτάσεις στο σημείο να σε απειλεί κάθε μέρα κάποιος πρέπει να είσαι έτοιμος, να αγαπάς τη χώρα σου και για να έχεις ησυχία πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Ψυχολογικά πάνω από όλα και τα υπόλοιπα για να έχεις το θάρρος και τα λέω από την πείρα μου ως αθλητής. Για να μπορούσα να κερδίζω έπρεπε εγώ να αισθάνομαι ψυχολογικά ο Τρομάρας.
Ως ο τελευταίος μιας γενιάς αυτών που αποκαλούμε «Μασίστες». Τι σας μένει;
Μου μένει σεβασμός στη λέξη «Ηρακλής», αγάπη και να αγκαλιάζουμε αυτό που κάνουμε και να το βλέπουμε ως ένα κομμάτι του εαυτού μας. Αυτός ήμουν εγώ τόσα χρόνια δοσμένος για το μεγαλείο της άθλησης είτε στα ρινγκ που ανέβαινα και πάλευα, είτε στα νούμερα δυνάμεων. Αγάπησα τον τόπο μου, τα έκανα με την πίστη μου, τα έκανα γιατί ήμουν ο Έλληνας, ο Γιώργος ο Τρομάρας και να κάνω κάτι να ακουστεί παντού όπως πως το ‘81 τράβηξα 4 βαγόνια τρένου. Το 2000 στον Πύργο Ηλείας τράβηξα 2 βαγόνια και ήθελα να κάνω ένα ρεκόρ με 5 βαγόνια και είχα μια ατυχία στην Αμαλιάδα κατά τη διάρκεια του προγράμματος στα σχολεία, ενώ ήταν μαζεμένα όλα εκεί σταματούσα 2 αυτοκίνητα και γλίστρησα γιατί είχε βρέξει και έπεσα κάτω και έσπασα την κλίνη, πήγα να σκοτωθώ και δεν το πραγματοποίησα ενώ ήθελα να κάνω με 5 βαγόνια παρά το όριο της ηλικίας.
Τι σημαίνει για εσάς η λέξη «Ελλάδα» και η λέξη «Πατρίδα»;
Η Ελλάδα σημαίνει η ζωή μου, σημαίνει η μάνα, σημαίνει το είναι μου και δε θέλω να χρειαστεί η ώρα αυτή, αλλά και σε οποιαδήποτε ηλικία συμβεί και χρειαστεί κάτι θα είμαι ο πρώτος που θα δώσει το παρόν και η Ελλάδα για τον Τρομάρα δεν έχει κάνει τίποτε. Το λέω με πόνο. Δεν είμαι ζήτουλας, είμαι περήφανος. Να μη φάω, που δόξα το θεό τα έχω όλα, δε θα ακούσεις από τον Τρομάρα πως περνάω άσχημα, αλλά είναι ορισμένα πράγματα που δεν πρέπει να πεθάνω και να τα πάρω μαζί μου. Που έπρεπε να με φωνάξουν και όχι να με αποκαλέσουν φασίστα και ακροδεξιό επειδή μιλάω για την Ελλάδα.
Εγώ είμαι Έλληνας και αγαπάω την Ελλάδα τίποτα άλλο. Η Ελλάδα δε μου έχει προσφέρει ούτε 1€. Δεν έχω πάρει από κανένα δημόσιο ταμείο ούτε 1€. Έχω δώσει τη ζωή μου. Πήγα 28 μήνες φαντάρος, σε πορείες και μου λέει ένας φίλος: «Ρε Γιώργο, πως και δεν έχεις βάλει ένσημα;». Πως να βάλω ένσημα; Αφού ήμουν με μια βαλίτσα και έκανα περιοδείες. Ποιος να μου κολλήσει ένσημα εμένα;
Κάποτε ήθελα να γραφτώ σε μια ασφαλιστική εταιρία και μόλις άκουσε «παλαιστής» με παίρνει τηλέφωνο ο διευθυντής και μου λέει: «Κύριε Τρομάρα δεν μπορούμε να σας ασφαλίσουμε γιατί λόγο της επικινδυνότητας που έχετε». Και μου λέει ο φίλος: «Πως δεν κόλλησες;». Πως να κολλήσω αφού ήμουν μία Ευρώπη, μία Αμερική, μία Ιαπωνία και παρόλα αυτά έχω κάπου 3.500 ένσημα και για να πάρεις την πιο μικρή πρέπει να έχεις περίπου 4.500 και λέω εγώ να μου δώσουν τα λεφτά μου πίσω που πλήρωνα για 11 χρόνια κάθε δίμηνο. Δεν είμαι επαίτης και δεν περιμένω τον κάθε κυβερνήτη γιατί αν θέλαν θα τα αγκάλιαζαν τα παιδιά της παλαιστικής οικογένειας και θα τους φώναζαν να τους τιμήσουν.
Δυστυχώς όμως φύγανε οι περισσότεροι έτσι με παράπονα και δε θέλω να τα κρατάω γιατί δε με έχει στηρίξει κανένας, εκτός από τον κόσμο που μου έδινε αγάπη και σεβασμό και όπου περνάω και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδος να πάω ο κόσμος μου λέει: «Γιώργο κάτσε εδώ πέρα, να φας, να πιεις» και ας πάει ένας πολιτικός από εκεί πέρα. Και έρχονται και μας παραμυθιάζουν και μόλις παίρνουν τη ψήφο, ενώ πριν σου λένε άλλα μετά σε ξεχνάνε. Εγώ θέλω η πολιτεία να με φωνάξει, να με τιμήσει, να μου δώσει μια τιμητική και αν δεν μπορείτε να μου δώσετε τα λεφτά που μου φάγατε 11 χρόνια ασφαλιστικά. Δε γίνεται αλλιώς, πρέπει να τα φωνάξεις να τα ακούει ο κόσμος και αν σταμάτησα είναι επειδή αυτοί φταίνε. Οι 2 κυβερνήσεις αυτές φταίνε που σταμάτησα να αγωνίζομαι και δεν παρουσιάζομαι στον κόσμο, αλλά δοξάζω το θεό που έχω ένα λεβέντη γιο και είμαι περήφανος και δεν μπορώ να φανταστώ πως έχω φτιάξει και φέρει στην Ελλάδα έναν 2 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή αυτός είναι ο γιος μου ο Κώστας, ο Τρομάρας και εξακολουθεί να βγάζει αθλητές. Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας, αλλά έχω και παράπονα. Το φέρω βαρέως στη ζωή μου μετά από τόσα χρόνια, 60 χρόνια. Έχω περπατήσει όλον τον ελλαδικό χώρο 10 φορές και δε με έχουν φωνάξει μια φορά να μου πουν πάρε μια πλακέτα για αυτά που έκανες και μετά μιλάμε για πολιτισμό.
Εγώ ήμουν ένας λαϊκός αγωνιστής-παλαιστής και βλέποντας με πολλοί τους καθοδηγούσα το πως θα γίνουν. Ηθικά άτομα έκανα και νομοταγείς και για αυτό είμαι περήφανος που έκανα ένα γιο, αν και παντρεύτηκα σε μεγάλη ηλικία, έστω έναν που έχω βγάλει είναι σώφρων και θέλω όλα τα παιδιά να είναι σώφρων και να σταματήσουν να κάνουν όλες αυτές τις καταλήψεις και να σπάνε τα μαγαζιά του κόσμου και να είμαστε ένας καλός και περήφανος λαός, γιατί ο Έλληνας ήταν και παραμένει περήφανος.
Εύχομαι καλό χειμώνα και να προσέχουμε με αυτήν την πανδημία που λέγεται κορωνοϊός και να βάζουμε τις μάσκες μας και φυσικά καθαριότητα.
Εμείς με τη σειρά μας να ευχαριστήσουμε τον Γεώργιο Τρομάρα, έναν «Αγαθό Γίγαντα», που μας θύμισε το πως ήταν η Ελλάδα μιας άλλης εποχής, όπου οι Λαϊκοί Ήρωες και Μύθοι γινόντουσαν πρότυπο για τα νεαρά Ελληνόπουλα, εντρυφώντας τα με σεβασμό και ευγενή άμιλλα στον κόσμο της άθλησης. Ίσως η κοινωνία μας έχει ανάγκη ακόμα από Ήρωες που με περίσσιο σθένος και δύναμη θα κατορθώνουν «Ηράκλειους Άθλους» και θα ξανασηκώσουν την κοινωνία στους ώμους τους.
Θανάσης Κατσικίδης (incorrect.gr)
Απόφοιτος της Σχολής Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με ενδιαφέρον στον εθελοντισμό, το περιβάλλον και την ασφάλεια