Τρίτη 25 Αυγούστου 2020
Με μεγάλη οδύνη και ανείπωτο πόνο αποχαιρέτησαν σήμερα οι οικείοι του τον Αναστάσιο Π. Πανταζόπουλο που ¨έφυγε¨ από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών, με την Εξόδιο Ακολουθία να τελείται το πρωί στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Καλυβίων, παρουσία αρκετού κόσμου.
Ο εκλιπόν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία και ανήκε στη μεταπολεμική γενιά που κατάφερε παρά τις δυσκολίες να ξανακτίσει την πατρίδα μας, να ξαναζωντανέψει την ύπαιθρο και να στεριώσει την κοινωνία μας με ήθος και αξιοπρέπεια.
Είχε γεννηθεί το 1933 στο Ξυλόκαστρο Κορινθίας, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, ενώ ήταν οικοδόμος και γεωργός στο επάγγελμα.
Η οικογένειά του ευχαριστεί θερμά όλους όσους παραβρέθηκαν στην Εξόδιο Ακολουθία και συμπαραστάθηκαν στο πένθος της.
Εκ μέρους της οικογένειας του εκλιπόντος, ο γιός του Γιώργος εκφώνησε τον επικήδειο λόγο:
«Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας…»
Πατέρα σε αποχαιρετούμε με αγάπη και με την ελπίδα εκεί ψηλά που θα πας να βρεις την γαλήνη και την ανάπαυση που σου αξίζει. Ο Παράδεισος να είναι ¨ανοικτός¨ για την ψυχούλα σου.
Έζησες ήσυχα και αθόρυβα όλη σου τη ζωή, έδωσες απλόχερα αγάπη σε όλους μας, δημιούργησες μια όμορφη οικογένεια και πάλεψες κόντρα σε δυσκολίες και αντιξοότητες να σταθείς όρθιος, με αξιοθαύμαστη πίστη και με την σταθερή πεποίθηση ότι, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας που πρέπει να τον δίνεις καθημερινά, με ηθικές αρχές, αξιοπρέπεια και εντιμότητα.
Με ισχυρές οικογενειακές ¨ρίζες¨ από τις αλησμόνητες πατρίδες, την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία, βρεθήκατε με την οικογένειά σου σε τούτο τον ευλογημένο τόπο της Αιτωλικής γης και δημιουργήσατε τη νέα ζωή σας.
Από μικρό παιδί στον αγώνα της επιβίωσης, αρχικά στο καμίνι του πατέρα σου να φτιάχνεις κεραμίδια και τούβλα μαζί με τα αδέρφια σου και κατόπιν, στα χωράφια του κάμπου με τα ρύζια, τις πατάτες, τα σιτηρά και στα τοματοχώραφα, σε έναν αδιάκοπο και σκληρό αγώνα.
Ανήκεις σε εκείνη τη γενιά, σε εκείνους τους ανθρώπους που αθόρυβα έκτισαν και δημιούργησαν τη μεταπολεμική Ελλάδα, η οποία από τα ¨ερείπια¨ του μεγάλου πολέμου και του Εμφυλίου, έπρεπε να συνεχίσει, έπρεπε να ορθοποδήσει ξανά…
Η σπουδαία γενιά των Ελλήνων που αποτέλεσαν τους ακούραστους εργάτες του μόχθου, που δούλεψαν για να βοηθήσουν την πατρίδα μας, που έδωσαν ιδρώτα και αίμα για να γίνει μια νέα αρχή!
Με σκληρή και κοπιώδη δουλειά, με πολλές προσωπικές θυσίες, εργάστηκες για το πολύτιμο μεροκάματο στα δημόσια κατασκευαστικά έργα, στο φράγμα των Κρεμαστών, στα έργα του Μόρνου, στις αρδευτικές υποδομές που γίνονταν στον τόπο μας, στις καπναποθήκες του Παπαστράτου, στις πολυκατοικίες του Ξυλοκάστρου και του Αγρινίου, στα σπίτια των συγχωριανών μας…
Στην οικοδομή με το μυστρί και το πηλοφόρι, αλλά και στο χωράφι, ο αγώνας που έδωσες, στήριξε όχι μόνο την οικογένειά σου, στήριξε την ίδια την κοινωνία μας.
Οι αρχές δικαίου, η αξιοπρέπεια, η έντιμη στάση και το ¨καθαρό¨ και αξιοσέβαστο πρόσωπο που είχες, σε έκαναν αγαπητό σε όλους τους συγγενείς και τους συγχωριανούς σου.
Αυτές τις αρχές που μας εμφύσησες είναι η μεγάλη και ανεκτίμητη παρακαταθήκη που πρόσφερες σε εμάς, πάντα με την αγάπη σου και το χαμόγελό σου και γι΄ αυτό σου υποσχόμαστε να τις διαφυλάξουμε και να τις διατηρήσουμε ¨ζωντανές¨ στη μνήμη μας και στην ζωή μας.
Αγαπημένε μας μπάρμπα Τάσο,
Η οικογένειά σου, με πρώτη την ακούραστη σύντροφό σου κυρά Μένια, τα παιδιά σου, τις νύφες σου και τα εγγόνια σου, σε αποχαιρετούμε και σου ευχόμαστε ο Παράδεισος να σε δεχτεί στην ¨αγκαλιά¨ του.
Πατέρα σε αγαπούμε! Αναπαύσου εν ειρήνη!
Καλό σου ταξίδι!