Μεγάλη Πέμπτη 17 Απριλίου 2025
Μέσα σε κλίμα περισυλλογής και κατάνυξης παρουσία πλήθους κόσμου, ο Δήμος Αμφιλοχίας και το Πολιτιστικό Κέντρο Αμφιλοχίας, πραγματοποιήσαν το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης 16 Απριλίου, στο προαύλιο του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου, θεατρική παράσταση υπό τον τίτλο «Θρήνον συνεκίνει…» σε σκηνοθεσία Νώντα Σαρλή.
Μια θεατρική παράσταση με δρώμενα του Πάθους και της Ανάστασης, μια σπουδή πάνω στην έννοια Μάνα, που θρηνεί τον θάνατο του παιδιού της.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
θάνατος... το βίαιο σταμάτημα της ζωής...
θάνατος... το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα...
θάνατος... η αγωνία του άγνωστου, στενά δεμένη με την αίσθηση της
φθοράς, την μηδαμινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης...
θάνατος... πόνος αβάσταχτος κι αυτή η φοβερή αίσθηση του ποτέ πια...
θάνατος... το τελευταίο φιλί προς τον νεκρό πριν το τελικό κατευόδιο...
Πώς να εκφραστεί αυτό το ατέλειωτο σπάραγμα, ο άφατος πόνος των οικείων που μένουν πίσω μ αυτή την απόλυτη αίσθηση του κενού, της έλλειψης, του οριστικού αποχωρισμού...
Αν θεωρήσουμε ότι η τέχνη σ'όλες τις μορφές της. αποτελεί την έκφραση της πιο ενδόμυχης σκέψης, του πιο απόκρυφου συναισθήματος, τα μοιρολόγια, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξωτερίκευση αυτού του ατέλειωτου πόνου που πηγάζει απο τον θάνατο αποτελούν την πιο ευαίσθητη και ουσιαστική έκφραση.
Στα περισσότερα, τραγικό πρόσωπο είναι η μάνα του νεκρού.
Η ζωή με την πάροδο του χρόνου μπορεί να απαλύνει τον πόνο του αποχωρισμού του αδελφού, του αγαπημένου, του φίλου, ο χωρισμός όμως της μάνας από το παιδί είναι καημός αγιάτρευτος, πληγή που δεν κλείνει ποτέ. Αν θεωρήσουμε ότι ο πόνος αποτελεί το "καθαρτήριον πύρ” που εξαγνίζει τις ψυχές και καθαγιάζει τους ανθρώπους, τότε οι μάνες που χάσαν τα παιδιά τους, αποκτούν κάτι απο την αγιότητα της Παναγίας.
Ανθολογώντας από την ποίηση μέσα στον χρόνο, αποσπάσματα που αναφέρονται ακριβώς στον θρήνο των μανάδων για τον θάνατο των παιδιών τους, οργανώσαμε την σημερινή παράσταση. Προσπαθήσαμε να προσαρμόσουμε την αίσθηση της παράστασής μας στο πνεύμα της έντασης και της περισυλλογής των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας.
Σταθήκαμε, με τη σειρά που παρουσιάζονται, στον θρήνο του Αστυάνακτα από τις "Τρωαδίτισσες” του Ευρυπίδη. στον θρήνο της Παναγίας από τα “Απόκρυφα Ευαγγέλια”, στην παραλογή “Του Νεκρού Αδερφού", στην “Τρελή Μάνα" από τον “Λάμπρο" του Διονύσιου Σολωμού, στον θρήνο της μάνας από τον "Ματωμένο Γάμο" του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, στον “Επιτάφιο” του Γιάννη Ρίτσου, στην “Μάνα του Χριστού" του Κώστα Βάρναλη, στον μονόλογο του φεγγαριού από τον "Ματωμένο Γάμο" του Λόρκα, που ενσαρκώνει με τον πιο ποιητικό τρόπο τον ίδιο τον θάνατο και τελειώνουμε με την “Μέρα της Λαμπρής” του Διονύσιου Σολωμού.
Νώντας Σαρλής
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Νώντας Σαρλής γεννήθηκε στην Αμφιλοχία, μια μικρή πόλη της Δυτικής Ελλάδας. Σπούδασε Θέατρο και Κινηματογράφο στην Αθήνα. Εργάστηκε στον Κινηματογράφο και την Κρατική Ελληνική Τηλεόραση, ως σκηνοθέτης και ως μοντέρ. Ως σκηνοθέτης κινήθηκε αποκλειστικά στον χώρο του δημιουργικού ντοκιμαντέρ, έχοντας σκηνοθετήσει από το 1976 μέχρι σήμερα 30 ντοκιμαντέρ, μεγάλου, μεσαίου και μικρού μήκους, καθώς και αρκετές ώρες τηλεοπτικού προγράμματος. Το πιο πρόσφατο είναι το ντοκιμαντέρ "Κάποτε το λέγαν Σακαρέτσι ..." που αναφέρεται στο χτες και το σήμερα του τόπου καταγωγής του, το Περδικάκι Βάλτου.
Ως μοντέρ έχει συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες σκηνοθέτες, σε κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, καθώς και τηλεοπτικά προγράμματα. Εργάστηκε επίσης στο Θέατρο, ως σκηνοθέτης, έχοντας ανεβάσει αρκετές θεατρικές παραστάσεις με έργα Ελλήνων, Ευρωπαίων και Αμερικανών θεατρικών συγγραφέων. Από το 1981 ασχολήθηκε συστηματικά με το θέμα της κινηματογραφικής εκπαίδευσης, ως καθηγητής σε διάφορες Σχολές Κινηματογράφου στην Ελλάδα. Έχει οργανώσει κατά καιρούς διάφορα Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, στηρίζοντας τις προσπάθειες των νέων δημιουργών.
Φωτογραφίες: Ηλίας Νακόπουλος (Αμφιλοχία)
