Δευτέρα 10 Μαρτίου 2025
Σε μια όμορφη εκδήλωση στο κτίριο Χρυσόγελου, στο Μεσολόγγι έγινε την Κυριακή 9 Μαρτίου 2025 η παρουσίαση του μυθιστορήματος της εκπαιδευτικού και συγγραφέως, Φωτεινής Μυλωνά-Ραΐδη, με τίτλο: «Κι απόμειναν μονάχα οι λυγμοί» από τις Εκδόσεις "Το Δόντι" παρουσία πολυπληθούς κοινού.
Ήταν μια εξαιρετική βραδιά, μεστή, ζεστή και αξιόλογη. Μια παρουσίαση προσεγμένη, ενδιαφέρουσα και αισιόδοξη για το κοινό που διψάει για ποιοτικό ανάγνωσμα. Η συγγραφέας μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μιλάει για ανθρώπινες ιστορίες από τον εμφύλιο, σκιαγραφώντας ολόκληρη την μαύρη αυτή εποχή.
Για το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο μίλησαν:
- Η Μάχη Παπαζήση, εκπαιδευτικός, ραδιοφωνικός παραγωγός εκπομπής «Ένα βιβλίο, ένας κόσμος, ξαναπιάνοντας το νήμα της ανάγνωσης»
- Η Βάσω Σταμπουλτζή, εκπαιδευτικός-οικονομολόγος
- Η ίδια η συγγραφέας Φωτεινή Μυλωνά-Ραΐδη,
Αποσπάσματα του έργου διάβασε η Ελένη Χατζή, εκπαιδευτικός, ηθοποιός.
Τη μουσική επένδυση της βραδιάς είχε ο Ηλίας Κοτζιάς, συνθέτης, μουσικολόγος, παιδαγωγός.
Λίγα λόγια από τον συντ. εκπαιδευτικό κ. Απόστολο Πιπίκο για το βιβλίο «Κι απόμειναν μονάχα οι λυγμοί»:
Σήμερα, τελείωσα το δεύτερο βιβλίο της Φωτεινής Μυλωνά «Κι απόμειναν μονάχα οι λυγμοί», 546 σελίδων!
Έρχεται, σε συνέχεια του πρώτου "Δεν είναι τούτο το άδικο" και συνεχίζει, με τον εμφύλιο, 1947-49.
Ο εμφύλιος πόλεμος, μια κατάρα, για ένα έθνος, έναν λαό.
Αυτός, που εξαφάνισε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, με την καταστροφή της Αθήνας!
Αυτός, που έθεσε σε κίνδυνο την επανάσταση του 1821!
Αυτός, που, τότε, 1947-49, έβαλε τους Έλληνες, μετά, από έναν πόλεμο, μια κατοχή, αντί να επουλώνουν τις πληγές τους, όπως οι άλλοι λαοί, να αλληλοσκοτώνονται...
Δύσκολο το εγχείρημα της Φωτεινής, για μια δύσκολη περίοδο, με μίση και πάθη, που, ακόμη, είναι νωπά...
Όμως, μπορώ να πω ότι τα κατάφερε περίφημα!
Με γνώση και σεβασμό στο ιστορικό πλαίσιο, αποδίδοντας τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι και τα του Θεού, τω θεώ...
Με ωραίο λόγο, που τρέχει και λογοτεχνική υφή, γίνεται ενδιαφέρον κι ευκολοδιάβαστο!
Κεντρικοί ήρωες, δύο νέοι άνθρωποι, από το ιστορικό χωριό της ανταρτομάνας Ευρυτανίας, το Κρίκελλο, ο Γιώργης και η Λένη.
Σε δεύτερο ρόλο κι άλλοι, όπως ο Αποστόλης, από το Καρπενήσι!
Όλοι στρατολογημένοι, από τους αντάρτες.
Η Λένη, χήρα, με δύο παιδιά, στρατολογήθηκε, όταν πια, υπήρχε μεγάλη λειψανδρία.
Μια μεγάλη φάλαγγα αρχίζει ένα οδοιπορικό, από το Κρίκελλο, ως το Γράμμο.
Μέσα, από χιονισμένα βουνά, ορμητικά ποτάμια, παγωμένες λίμνες, διανυκτερεύσεις στο ύπαιθρο, επιθέσεις του εθνικού στρατού, χωροφυλάκων, βομβαρδισμούς αεροπλάνων, φτάνουν, τελικά, μισοζώντανοι, στο Γράμμο.
Με βαριά καρδιά κι οι δύο.
Αυτό, που νοιαζει την Ελένη, είναι να γυρίσει, πίσω, στα παιδιά της.
Έτσι, δε δίνει κανένα δικαίωμα...
Ο Γιώργης έχει ένα τετράδιο κι όταν του δίνεται η ευκαιρία, σημειώνει, εκεί, τους φόβους και τις αντιρρήσεις του...
Η Λένη, όταν μια μέρα βλέπει τι γράφει ο Γιώργης, τρομάζει και τον αποφεύγει, πια, δε θέλει μπλεξίματα.
Αυτή θέλει να γυρίσει στα παιδιά της...
Όμως, μόλις αρχίζουν να πολεμούν κι οι δύο, να βλέπουν γύρω τους τη φρίκη του πολέμου, τότε κατανοούν το νόημα της ύπαρξής τους, εκεί.
Μετατρέπονται, σε φοβερούς πολεμιστές!
Έρχονται κοντά και γεννιέται, μέσα,στη φρίκη του πολέμου, ένας έρωτας, μια ελπίδα ζωής!
Σχεδιάζουν, όταν επιστρέψουν, στο χωριό τους, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά...
Στο μεταξύ, οι Αμερικάνοι, που έχουν αντικαταστήσει τους Εγγλέζους, πιέζουν την κυβέρνηση να τελειώσει, με τους αντάρτες, σκοτώνοντάς τους ή εκδιώχνοντάς τους, από τη χώρα.
Τα αεροπλάνα ρίχνουν τις εμπρηστικές βόμβες ΝΑΠΑΛΜ.
Τα νέου τύπου πολυβόλα, σκάβουν, κυριολεκτικά τη γη..
"Ψυχή βαθιά", φωνάζει ο ένας, στον άλλον!
"Ψυχή βαθιά", για μια καλύτερη ζωή!
Οι αντάρτες περνούν, από τον Κλέφτη, στη θέση Ταμπούρι κι από εκεί, στο Βίτσι.
Τότε γίνεται προσπάθεια κατάληψης της Φλώρινας, ανεπιτυχώς...
Η Λένη, αρρωσταίνει, αιμορραγεί κι οδηγείται, στην Αλβανία.
Οι αντάρτες από το Βίτσι επιστρέφουν, πάλι, στο Γράμμο κι εκεί, στη θέση "Πατώματα" δίνεται η φοβερότερη μάχη...
Δεν υπάρχει κάτι άλλο, πλέον, για τους αντάρτες, παρά να καταφύγουν, στην Αλβανία κι από εκεί στις σοσιαλιστικές χώρες!
Εάν παραδινόταν, τους περίμεναν στρατοδικεία και εκτελέσεις...
Αυτό θα ήταν το σύγχρονο "κυλώνειο άγος "...
Τριάντα χιλιάδες περήφανοι μαχητές, για έναν καλύτερο κόσμο, στα χέρια σκληρών στρατοδικών...
Μέσα, σε αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, συναντώνται ο Γιώργης με τον Αποστόλη!
Ο Αποστόλης έχει ακολουθήσει, κι αυτός, μια ανάλογη, παράλληλη πορεία.
Δύο αποκλεισμένοι Ευρυτάνες,στο Γράμμο, που νοσταλγούν τον τόπο τους.
Ο Γιώργης ψάχνει τη Λένη.
Θυμάται, που του είπε: "Όταν γυρίσεις, πίσω, να κοιτάξεις τα παιδιά μας".
Τα παιδιά της, που είχε αφήσει στη μάνα της...
Πώς θα κρατούσε την υπόσχεσή του;
Σε δύο μέρες ήταν στο αμπάρι ενός καραβιού, στο Δυρράχιο.
Δεν ήξερε, πού πήγαινε...
Η Λένη, τελικά, κατέληξε, στην Γιουγκοσλαβία, σε ένα νοσοκομείο ...
Η ιστορία καθόρισε τη ζωή και των δύο.
Μακριά, από το Κρίκελλο, που ονειρευόταν, να γυρίσουν και να κάνουν παιδιά, αλλά και μακριά ο ένας, απ' τον άλλον...
Με την ευκαιρία αυτή, που με συγκίνησε, τόσο, θέλω να πω και κάτι προσωπικό, για την οικογένεια μου.
Στο Γράμμο σκοτώθηκε, από Ναπάλμ, την τελευταία μέρα του πολέμου, ο θείος μου: Γεώργιος Αποστόλου Πιπίκος και τραυματίσθηκε ο άλλος θείος μου και κατέληξε, στην Πολωνία, Αχιλλέας Αποστόλου Πιπίκος!
Μνημόσυνό τους, ας είναι, αυτή η αναφορά μου.
Συγχαίρω τη Φωτεινή (Μυλωνά – Ραίδη για το δύσκολο εγχείρημα, που, κατά τη γνώμη μου, είναι, πέρα για πέρα, επιτυχές!»
