Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024
Κορυφώθηκαν σήμερα οι εκδηλώσεις για τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, στα Καλύβια, με την δοξολογία που τελέστηκε στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου και την καθιερωμένη μαθητική παρέλαση που ακολούθησε.
Το πρωί τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και η Δοξολογία από τον ιερέα Θεοδόση Αθανασόπουλο και στη συνέχεια εκφώνησε την επετειακή ομιλία ο Εκπαιδευτικός Σωτήρης Ζορμπαλάς, ο οποίος αναφέρθηκε στα ιστορικά γεγονότα της εποχής και το σύγχρονο νόημά τους, καθώς και στην διαμόρφωση της θρησκευτικής και εθνικής συνείδησης.
Αμέσως μετά, στους κεντρικούς δρόμους του χωριού μας, οι κάτοικοι παρακολούθησαν και χειροκρότησαν την παρέλαση των μαθητών του Νηπιαγωγείου, του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου Καλυβίων, για να ολοκληρωθεί η πορεία στο Μνημείο των Πεσόντων, όπου τελέσθηκε η επιμνημόσυνη δέηση για τους πεσόντες υπέρ Πατρίδος.
Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων, από τους μαθητές των σχολείων, τον Πρόεδρο της Τ.Κ. Καλυβίων, Δ. Αναστασίου, από την εκπρόσωπο του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου, Μαρία Αναστασίου - Διονυσάτου,από την Πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών Καλυβίων, Μαίρη Ζαπαντιώτη, από την εκπρόσωπο της Χορωδίας Γυναικών Καλυβίων, Πολυξένη Βελή και από την εκπρόσωπο του Χορευτικού Καλυβίων, Χρυσούλα Ζαπαντιώτη.
Τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή σε μνήμη των ηρωϊκώς πεσόντων κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και στο τέλος της τελετής όλοι οι μαθητές τραγούδησαν τον Εθνικό μας ύμνο!
Αποσπάσματα από την ομιλία του εκπαιδευτικού κ. Σωτήρη Ζορμπαλά:
Σεβαστέ πατέρα Θεοδόσιε, Κύριε Πρόεδρε, κύριοι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών , κυρίες και κύριοι Διευθυντές και εκπαιδευτικοί των Σχολείων, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί μαθητές
«Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν• Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ».
Με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια εορτάζουμε σήμερα την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Άλλη μια φορά η Πατρίδα μας, πανηγυρίζει για δύο «Χαίρε». Το «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία» και το «Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά». Τιμούμε τη μέρα κατά την οποία ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ανακοίνωσε στην Παναγία μας το χαρμόσυνο μήνυμα ότι θα φέρει στον κόσμο τον Χριστό, γεγονός που καθιερώνει την εορτή του Ευαγγελισμού.
Γιορτάζουμε σήμερα την επέτειο της παλιγγενεσίας των Ελλήνων, και, ταυτόχρονα, πανηγυρίζουμε με θρησκευτική ευλάβεια, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Διπλή γιορτή η σημερινή για τον ελληνισμό. Δύο Ευαγγελισμοί σε μια μέρα. Ο ένας αναφέρεται στον ερχομό του Θεανθρώπου και ο άλλος στον ερχομό της λευτεριάς.
Ημέρα χαράς, ζωής, λύτρωσης και αισιοδοξίας για κάθε χριστιανό η σημερινή, καθώς Άγγελος Κυρίου, με το λευκό κρίνο στο χέρι, υπόσχεται στην ανθρωπότητα σωτηρία και αναγέννηση. Αναγγέλλει τον ερχομό του Θεανθρώπου, του Σωτήρα του κόσμου. Αυτό το άγγελμα είναι το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα ελευθερίας που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Διακόσια τρία χρόνια πριν, την 25η Μαρτίου 1821, οι ΄Ελληνες με το σπαθί στο χέρι ξεκινούν από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας τον υπέρτατο αγώνα για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους μετά από δουλεία τεσσάρων αιώνων.
Και ήταν πραγματικά σκοτεινοί οι αιώνες που ακολούθησαν την Άλωση της Βασιλεύουσας το 1453, ήταν ο δικός μας Μεσαίωνας.
Σε άλλο σημείο ανέφερε ότι:
Ωστόσο η χρονιά ορόσημο δεν έπαψε ποτέ να είναι το 1453. Με την πτώση της Βασιλεύουσας αρχίζει για εμάς η μαύρη περίοδος της σκλαβιάς. Οι εξισλαμισμοί των υποδούλων Ρωμιών συνεχείς και κατά περιόδους έντονοι, δώσανε χιλιάδες νεομαρτύρων. Σε συνδυασμό με τα παιδομαζώματα που τροφοδοτούσαν τον Οθωμανικό στρατό με Γενιτσάρους.
Όμως και οι κεφαλικοί φόροι, τα «χαράτσια» που επέβαλλε ο κατακτητής στους υπόδουλους Ρωμιούς, αλλά και οι συνεχείς εξευτελισμοί και οι ταπεινώσεις, δοκίμαζαν τα όρια των αντοχών τους.
Η παιδεία και η μόρφωση περιήλθαν σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Τα σχολειά λιγοστά, σε κάποια μόνο αστικά κέντρα. Η αμορφωσιά πλάκωσε βαριά τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα, η αρχαία λαλιά υποβαθμίστηκε, και σε πολλές περιπτώσεις ξεχάστηκε κιόλας. Μικρές αλλά σωτήριες εστίες αντίστασης, τα κρυφά σχολειά, ανοργάνωτα και αποσπασματικά να διδάσκουν το ψαλτήρι και το οκτωήχι.
Το «Κρυφό Σχολειό » ήταν το εργαστήρι στο οποίο χαλυβδώθηκε το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων και βοήθησε τον απλό λαό να καταλάβει ότι για να βγει από τον εφιάλτη έπρεπε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να πιστέψει στις δυνάμεις του και να παλέψει. Έπρεπε να αντισταθεί! Ο σπόρος των λόγων του Ρήγα είχε αρχίσει να βγάζει τους πρώτους του καρπούς.
Κι επειδή τα βάσανα του έθνους μας είναι πολλά και διαχρονικά, δεν πρέπει στιγμή να ξεχνάμε τι υποφέραμε από τους Τούρκους (όχι μόνο εμείς οι Έλληνες αλλά και οι Σέρβοι, οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι και όσοι άλλοι λαοί είχαν την αγαθή τύχη να γνωρίσουν την τούρκικη κατοχή) καλό θα ήταν να θυμηθούμε τι σημαίνει τούρκικη σκλαβιά…
Σκλαβιά στους Τούρκους σημαίνει καθημερινός φόβος, ληστεία της περιουσίας μας, καταστροφή των εκκλησιών και αναγκαστικός εκμουσουλμανισμός, εκμετάλλευση των γυναικών στα χαρέμια των πασάδων, δολοφονίες, απαγωγές και βίαιος εκτουρκισμός των παιδιών μας, αγραμματοσύνη, σκοταδισμός. Παρ’ όλα αυτά οι Έλληνες συνέχισαν να αγωνίζονται με κάθε τρόπο. Όσοι μπορούσαν, σπούδαζαν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, αποκτούσαν χρήματα και πολιτική δύναμη τόσο στον τόπο τους όσο και σε άλλες χώρες.
Σπουδαίοι Έλληνες έμποροι, γιατροί, λόγιοι αλλά και στρατιωτικοί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες με στόχο αυτές να βοηθήσουν με τη σειρά τους τους Έλληνες έτσι ώστε να ανακτήσουν το πολυτιμότερο ανθρώπινο αγαθό : την ελευθερία! Ένα αγαθό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι εμείς πρώτοι προσφέραμε στους άλλους και ότι το υπερασπιστήκαμε ακόμα και όταν αυτό ήταν αντίθετο με το εθνικό μας συμφέρον.
Τόνισε ακόμη ότι:
Ασφυκτιούσε η Ρωμιοσύνη κάτω από την τυραννία του κατακτητή, τινάζονταν να ελευθερωθεί, αλλά μάταια. Η κάθε επανάσταση, τοπική ή γενικότερη πνίγονταν στο αίμα. Μέχρι να ξανασάνουν λίγο οι ραγιάδες, να πάρουν λίγες δυνάμεις, να φουντώσει πάλι η αγανάκτηση και το δίκιο μέσα τους, να ξαναπάρουν τα άρματα, και να ξαναπνιγούν για μια άλλη φορά στο αίμα. Έτσι περνούσαν οι αιώνες.
Όμως ο πόθος της λευτεριάς δεν έσβηνε, παρά μόνο φούντωνε όλο και περισσότερο. Άνθρωποι φωτισμένοι, συχνά θυσιάζοντας την ζωή τους την ίδια, φρόντιζαν να κρατούν αναμμένη την φλόγα της ελπίδας για το Γένος.
Εμβληματική μορφή ο πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός, ο αεικίνητος καλόγερος που περιδιάβαινε τα μέρη της Ηπείρου και της Μακεδονίας εμψυχώνοντας και διδάσκοντας τους κατοίκους, αλλά και προφητεύοντας την λευτεριά και τα λοιπά μελλούμενα. Ακούραστα προέτρεπε τους ραγιάδες να ιδρύουν σχολειά, να ξαναμάθουν την γλώσσα τους, να στερεωθούν στην πίστη τους, να αρνηθούν τους εξισλαμισμούς.
Στην διασπορά, λόγιοι σαν τον Αδαμάντιο Κοραή μετέφεραν στο υπόδουλο γένος τις ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας που τότε ξυπνούσαν στην Ευρώπη, και ποιητές σαν τον Ρήγα Φεραίο, που οραματίζονταν μια πατρίδα μεγάλη και ένδοξη κατά το αρχαίον κάλλος, με τα επαναστατικά κείμενά τους έσπερναν τον σπόρο της λευτεριάς .
Σκοτάδι και ερήμωση απλώνεται στην Ελλάδα, τη γη όπου για δυόμισι χιλιάδες χρόνια ανθούσε ο πιο λαμπρός πολιτισμός. Ο λαός βάδιζε τον πιο ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, το δρόμο όπου καθημερινά σταυρωνόταν η αξιοπρέπειά του. Πολλές εξεγέρσεις, μικρές και μεγάλες, περισσότερες από 150, έγιναν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, που όμως απέτυχαν, χωρίς να φέρουν το "ποθούμενο" στο σκλαβωμένο Γένος, την πολυπόθητη λευτεριά, που τόσο βάναυσα του στέρησε ο βάρβαρος δυνάστης. Πολλές γενιές Ελλήνων γεννήθηκαν και πέθαναν με το όνειρο της λευτεριάς.
Όλα τα χρόνια της σκλαβιάς η Ελλάδα δεν έπαψε να αγωνίζεται! Σε κάθε ευκαιρία οι Έλληνες επαναστατούσαν!
Ωστόσο οι συνέπειες και η τιμωρία ήταν πάντα οι ίδιες: αρχικά η εγκατάλειψη από τους προσωρινούς συμμάχους και προστάτες μας κι έπειτα η καταστροφή και ο θάνατος! Εκεί περί τις αρχές του 1800 η επανάσταση σιγόβραζε. Δεν πήγαινε άλλο. Οι εξισλαμισμοί είχαν γίνει αφόρητοι. Η Ευρώπη άλλαζε, ο κόσμος όλος άλλαζε, το Ελληνικό Γένος έπρεπε να διεκδικήσει την θέση της στο νέο περιβάλλον. Αυτήν την φορά η επανάσταση έπρεπε να πετύχει.
Κατ’ εξοχήν αποφασιστικός παράγοντας υπήρξε η Φιλική Εταιρεία, που κατόρθωσε να ενεργοποιήσει και να συνενώσει όλες τις δυνάμεις του έθνους για την Επανάσταση. Εμπνευσμένοι Έλληνες, όπως ο Αθανάσιος Τσακάλωφ και ο Νικόλαος Σκουφάς από την Ήπειρο και ο Εμμανουήλ Ξάνθος από την Πάτμο, ίδρυσαν το 1814 στην Οδησσό, τη "Φιλική Εταιρεία" και οργάνωσαν το Έθνος για την εξέγερση και την τελική αναμέτρηση.
Οταν ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρία, οι διεθνείς συνθήκες όχι μόνο δεν ευνοούσαν απελευθερωτικά κινήματα αλλά και θα ΄πρεπε να είχαν αποκαρδιώσει τους τολμηρούς οραματιστές της εθνικής ελευθερίας των Ελλήνων.
Η Φιλική Εταιρία αποτέλεσε την ενσάρκωση της πεποίθησης των Ελλήνων ότι η ελευθερία της πατρίδας θα προέκυπτε μόνο αν στηρίζονταν στις δικές τους δυνάμεις.
Η επανάσταση ξέσπασε στις παραδουνάβιες ηγεμονίες τους δυο πρώτους μήνες του 1821, αλλά δεν ευδοκίμησε. Η πατρίδα μας, όμως, ήταν η χώρα του πόνου, της δυστυχίας, των δακρύων και του αίματος. Η θέληση για την απελευθέρωση ήταν χαλύβδινη, η απόφαση για τον αγώνα αμετάκλητη.
Έτσι στις 25 Μαρτίου, ημέρα λύτρωσης και αισιοδοξίας για κάθε Χριστιανό, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ύψωσε στην Αγία Λαύρα, τη σημαία της επανάστασης. Εκεί μπροστά στην Ωραία Πύλη, δόθηκε ο Ιερός Όρκος για τον αγώνα μέχρις εσχάτων για την απελευθέρωση του σκλαβωμένου γένους.
Το σύνθημα "Ελευθερία ή Θάνατος", που ξεκίνησε ως υπόσχεση αγώνα ενώπιον θεού και ανθρώπων, έγινε κραυγή στα χείλη ενός ολόκληρου λαού, που σχίζει σαν αστραπή το Ευρωπαϊκό στερέωμα. Ο αγώνας, που άρχισε στο Μοριά το Μάρτιο του 1821, έμελλε να διαρκέσει περίπου μια δεκαετία και να είναι νικηφόρος. Ήταν μια εξέγερση, στην οποία πήραν μέρος όλοι οι Έλληνες. Μολονότι, όμως, στο ξεκίνημά της είχε καθαρά εθνικό χαρακτήρα, εξελίχθηκε σύντομα σε μια γενικότερη αντίδραση των φιλελεύθερων δυνάμεων ενάντια σε κάθε είδους δεσποτισμό. Ήταν το πρώτο καίριο πλήγμα που δέχτηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και έδωσε το έναυσμα για τον ξεσηκωμό και άλλων υπόδουλων λαών.
Οι πράξεις ηρωϊσμού και αυτοθυσίας διαδέχονται η μια την άλλη. Τι να θυμηθεί κανείς και τι να αφήσει;
Αλαμάνα, Γραβιά, Πέτα, Μανιάκι, Δερβενάκια, λέξεις που έχουν πια περάσει στον μύθο…….
Η αυτοκρατορία, αμήχανη, δείχνει ανεπαρκής στο να αντιμετωπίσει την Ελληνική επανάσταση. Χάνει την πρωτοβουλία και εκδικείται με ανελέητες σφαγές πληθυσμών. Νάουσα, Χίος, Ψαρά, Μεσολόγγι, και άλλες πόλεις θα πληρώσουν ακριβά το τόλμημα της ελευθερίας.
Η επαναστατημένη Ελλάδα θα γνωρίσει την ερήμωση. Χάνονται συνολικά 800.000 ψυχές, αριθμός ασύλληπτος, καθώς συνιστά το 1/3 του συνολικού πληθυσμού, και μάλιστα στις πιο παραγωγικές ηλικίες.
Ακόμη σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο κ. Ζορμπαλάς, τόνισε:
Tο 1821 παραμένει χρυσωρυχείο διδαγμάτων, μηνυμάτων και παραδειγμάτων για εμάς τους Έλληνες, όσες γενιές και να περάσουν, αλλά και για κάθε άνθρωπο όπου γης, που αγαπά την ελευθερία και το δίκιο, και αγωνίζεται για αυτά. Ένα χρυσωρυχείο που πολλοί προσπάθησαν και θα προσπαθούν πάντα να κλείσουν, φοβούμενοι το αδούλωτο φρόνημα που εκπέμπει.
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ!
Μας καλεί, ως χριστιανοί, να ακούσουμε, έστω και την ύστατη στιγμή, τις θεϊκές συμβουλές και να αγαπήσουμε αληθινά το συνάνθρωπό μας, βάζοντας το συμφέρον του συνόλου πάνω από το ατομικό.
Μας καλεί να επαναστατήσουμε ενάντια σε όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα που με κάθε τρόπο εισβάλλουν στη ζωή μας και μας οδηγούν στην κοινωνική αδιαφορία και την ηθική κατάπτωση.
Μας καλεί να επαναστατήσουμε ενάντια σε όλους αυτούς που θέλουν να μας κλέψουν την πραγματική μας ελευθερία, κλείνοντάς μας σε χρυσά μα ψεύτικα κλουβιά!
Μας καλεί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να επαναστατήσουμε ενάντια στον κακό μας εαυτό! Να βελτιωθούμε και ως άτομα και ως πολίτες!
Είναι καιρός να κάνουμε τη δική μας επανάσταση!
Επίσης, ο κ. Ζορμπαλάς, ανέφερε ότι:
Η ευθύνη να είσαι Έλληνας είναι μεγάλη! Η κληρονομιά είναι βαριά!
Η συνέχεια του ελληνισμού είναι μονόδρομος για το σύνολο του Δυτικού Κόσμου!
Γιατί μόνο η αίσθηση της ιστορικής συνέχειας μπορεί να σε κάνει «να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους», όπως έγραφε ο Ν. Καζαντζάκης.
Η φιλότιμη ντροπή απέναντι σε όλους τους προγόνους, αλλά και εν τω παρόντι βίω απέναντι στην οικογένεια και στα ιερά. Αυτή η φιλότιμη ντροπή «υπέρ βωμών και εστιών» μετατρέπει τους ανθρώπους σε υπερανθρώπους που γεννούν θαύματα και εκπλήξεις και γράφουν έπη και ιστορία, ενάντια σε κάθε “λογική” πρόβλεψη.
Τα σχολειά τα κοσμούν οι εικόνες των ηρώων του ‘21, τα χωριά έχουν το καθένα το ηρώον του, κι εκεί τα παιδιά μαθαίνουν να τιμούν τους νεκρούς, με καταθέσεις στεφάνων, με παρελάσεις, με επιμελημένες εθνικές εορτές, με ποιήματα και σημαιοστολισμούς. Ζουν με τους ήρωες, τους βλέπουν , τους μυρίζουν, τους αναπνέουν.
Γεννιέται βέβαια το ερώτημα. Τι έχουμε διδαχθεί όμως απ’ αυτούς τους ήρωες;
Τα λόγια του λογοτέχνη: «Οι νεκροί σου δεν κοίτουνται στο χώμα. Γενήκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας για τις γενιές εκείνες ήταν βίωμα και πράξη.
Οι ήρωες του 21 μας διδάσκουν με το παράδειγμά τους και σημαίνουν πολλά για εμάς . Είναι οι δικοί μας άνθρωποι, οι προπαππούδες, οι συγγενείς, οι πρόγονοί μας.
Ο συμπατριώτης Ιωάννης Διονυσάτος, δικηγόρος Αγρινίου, κατόπιν ενδελεχούς και κοπιαστικής έρευνας σε αρχεία και ιστορικές πηγές, κατέγραψε πολλούς Καλυβιώτες, που αγωνίστηκαν πριν ή κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης. Συγκεκριμένα με αλφαβητική σειρά είναι οι εξής:
Αναστασίου (Πρόκος) Αναστάσιος, Αναστασίου (Πρόκος) Αναστ. Γεώργιος, Αναστασίου (Πρόκου) Αναστ. Ελένη, Αναστασίου (Πρόκου) Αναστ. Ειρήνη (Ρήνα), Γκόνης Ν. Στράτος, Δρακόπουλος Αθανάσιος, Δρακόπουλος Αθ. Βασίλειος, Δρακόπουλος Αθ. Γεώργιος, Ζαπαντιώτης Βασίλειος, Ζαπαντιώτης Δημήτριος , Καλυβιώτης Βασίλειος, Καλυβιώτης Γεώργιος, Καλυβιώτης Ζαφείρης, Καλυβιώτης Ζώης, Καλυβιώτης Παναγιώτης, Καλυβιώτης (αγνώστου ονόματος), Καλυβιώτης (αγνώστου ονόματος), Καρύμπας ή Στασινός Δημήτριος, Κούσης ή Κούσιος Γεώργιος (από Πλάτανο Καλυβίων), Κούσης ή Κούσιος Γεωργ. Σπυρίδων (από Πλάτανο Καλυβίων), Λακέρδας Ανδρέας, Λύγδας Αθανάσιος, Λύγδας Δημήτριος , Λύγδας Ιωάννης, Λύγδας Χρήστος, Πυργοβασίλης Στράτος (από Πλάτανο Καλυβίων) , Φύσσας Αθανάσιος, Φύσσας Βασίλειος, Φύσσας Δημήτριος, Φύσσας Ευστράτιος, Φύσσας Πάνος, Φύσσας Χρήστος, Ψιλογιαννόπουλος Ιωάννης, Ψιλογιαννόπουλος Κωνσταντίνος.
Είναι όλοι μαχητές του '21, ήρωες, λεοντόκαρδοι, λεβέντες.
Ακούμε τα ονόματά τους και συγκινούμαστε.
Καθόμαστε στον ίσκιο τους, αναπνέουμε το χνότο τους. Οι πράξεις τους έγιναν ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή μας και τη συνείδησή μας. Ας τους μνημονεύουμε και ας τους τιμούμε με φιλότιμο, που σημαίνει ας τους μιμηθούμε.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ!
Βέβαια ας αναλογιστούμε τι ήθος περνάμε στα παιδιά μας σήμερα. Πόσες φορές στις σχολικές μας γιορτές ακούστηκε το όχι πια πόλεμος, αντί για το όχι πια σκλαβιά. Πόση ψυχή έχουν οι σχολικοί επέτειοι;
Και εμείς τι κάναμε; Πόσο έχουμε πάψει να οργιζόμαστε όταν βλέπουμε να βεβηλώνεται και να καίγεται το εθνικό μας σύμβολο; Αυτό που τα μάτια της καρδιάς το βλέπουν κόκκινο από το αίμα τόσων ηρώων.
Όλα αυτά ας μην μας θλίβουν, ας μην μας γεννούν δυσφορία, αλλά ας μας προβληματίζουν.
Κυρίες και Κύριοι.
Η 25η Μαρτίου όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα ξεθωριάσει. Θα φωτίζει την εθνική μας διαχρονία μαζί με πολλές άλλες κορυφώσεις της συλλογικής μας ψυχής. Θα είναι πάντα εκεί, για να μας παραδειγματίζει, να μας νοηματοδοτεί και να μας διδάσκει, ανεξάρτητα του πόσο άξιοι ή ανάξιοι θα είμαστε για να διδαχθούμε.
Στο ταμείο της ψυχής μας θα βρίσκεται πάντα να μας μεθά, το αθάνατο κρασί του ‘21. ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821» κατέληξε η ομιλία του κ. Ζορμπαλά.
