Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021
Πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί ο σχολικός εορτασμός της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, από το Γυμνάσιο Καλυβίων, όπου συμμετείχαν διαδικτυακά όλοι οι μαθητές του σχολείου.
Πολλοί από τους μαθητές και τις μαθήτριες είχαν αναλάβει, ο καθένας ξεχωριστά, να παρουσιάσουν με συνοπτικό τρόπο, έναν ήρωα της Επανάστασης του 1821, την ζωή και την δράση του στον Αγώνα, από τους Φιλικούς έως τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, αλλά και τους τοπικούς ήρωες της Αιτωλοακαρνανίας, τον Στάϊκο, τον Μακρή, τον Ραζηκότσικα και τον Καψάλη, με συνδυασμένη παρουσίαση με εικόνες της εποχής.
Χαιρετισμό για την Εθνική Επέτειο και τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, απεύθυνε ο Διευθυντής του Γυμνασίου κύριος Ευστάθιος Πίτσας, ενώ υπογράμμισε την τεράστια σημασία που είχε για την πατρίδα μας η αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και η δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Η υπεύθυνη για την διοργάνωση της εκδήλωσης καθηγήτρια Φιλόλογος, κα Σωτηρία Κοκορέα, στην εισαγωγική ομιλία της αναφέρθηκε στις διάφορες πτυχές του ξεσηκωμού του Έθνους μας. Ανέφερε συγκεκριμένα:
«Το 1821 οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν, αντίθετα απ’ ότι ήταν σε παλιότερες εξεγέρσεις – όπως το 1770- μαύρες κι άραχλες. Πάνω από την Ευρώπη απλωνόταν το σάβανο της Ιερής συμμαχίας. Ωστόσο, η Επανάσταση πέτυχε, γιατί τούτη τη φορά οι υποκειμενικές συνθήκες στάθηκαν απόλυτα ευνοϊκές. Το σύνολο σχεδόν της Ρωμιοσύνης – εξόν απ’ όσους είχαν μεγάλες απολαβές από τον κατακτητή- κατάλαβε την αλήθεια, πως ένας ήταν ο δρόμος να ξεσκλαβωθεί, ο δικός της αγώνας. «Είδα τότε, ό, τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχομε ελπίδα καμιά απ’ τους ξένους», γράφει ο Κολοκοτρώνης. Και τότε η επανάσταση μέσα στο καμίνι της φωτιάς γίνηκε ακατανίκητη.
Εκτός όμως από τους αρματολούς, τους κλέφτες, τους Μανιάτες, τους Σουλιώτες και τους θαλασσινούς, ποιοι συγκρότησαν τον όγκο του στρατού της επανάστασης; Ο Βυζάντιος επιγραμματικά γράφει: «Ολόκληρον το έθνος μετεσχηματίστη εις στρατόν». Καθώς όμως το 80 ως 90 % του πληθυσμού της Στερεάς και της Πελοποννήσου ήταν γεωργοί και τσοπάνηδες, στην απόλυτη πλειοψηφία του το στρατό του ’21 τον αποτελούσε η αγροτιά.
Ο Φωτάκος, ο υπασπιστής και γραμματικός του Κολοκοτρώνη γράφει: « Οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήσαν χωρίς άρματα και άλλοι είχαν μαχαίρια, άλλοι σουβλιά και αι σημαίαι των περισσοτέρων ήσαν τσεμπέρες των γυναικών των…»
Έπρεπε λοιπόν να πάρουνε οι Έλληνες τα όπλα από τον εχθρό, γιατί ακόμα κι εκείνα που ήρθανε απ’ το εξωτερικό και λιγοστά ήταν και αργότερα φτάσανε. Την πολεμική πείρα την αποχτούσαν όχι σε γυμνάσια, αλλά σε πολυαίμακτους αγώνες. Τα μόνα που είχαν για να τα καταφέρουν σ’ αυτόν το δύσκολο αγώνα ήταν η απελπισία τους, η αντοχή τους και η αναγκαστική τόσους αιώνες λιτότητα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς. Αυτοί έγιναν οι άγνωστοι μάρτυρες των απίστευτων και υπέροχων θυσιών. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Τη γεμάτη πατριωτισμό αυτοθυσία των γενναίων Ιερολοχιτών; Που έπεσαν πάνω στην άνθιση των 18 και 20 χρόνων απ’ το λεπίδι του αλύπητου σπαχή στον άξενο κάμπο της Βλαχιάς – εκεί στο έρημο Δραγατσάνι;
Ή στη Χίο, στ’ όμορφο νησί, όπου ο πόνος απλώθηκε παντού; Από τις 120.000 ψυχές που κατοικούσαν στο νησί μετά την καταστροφή απόμειναν μόνο 1800... Πάνω από 30.000 σφάχτηκαν και περισσότερες από 40.000 σύρθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Ή τις ηρωικές ψυχές του σημαδεμένου με τη σφραγίδα της αθανασίας βράχου των Ψαρών; Στην ολόμαυρη ράχη του νησιού που έδωσαν τα σπλάχνα του τόσους θαλασσομάχους κι όπου πάνω από 32.000 άνθρωποι είχαν βρει καταφύγιο από τις σφαγές στα γύρω παράλια δεν απόμεινε παρά λίγο χορτάρι ύστερα από τη φρικιαστική καταστροφή.
Και τι τάχα να πει κανείς για το έπος της πολιορκίας, τη μεγαλώνυμη έξοδο και το ολοκαύτωμα των υπερασπιστών της Ιερής Πόλης του Μεσολογγίου; Η πείνα, ο θάνατος και η δόξα σπάνια συμπορεύτηκαν μαζί όσο στο αθάνατο Μεσολόγγι.
Επίκαιρο θέλουμε να μείνει για μας το νόημα αυτού του αγώνα. Γιατί ξέρουμε πως, μετά απ’ αυτόν τον αγώνα, μαζί με τον τόπο που ξανάπαιρνε ζωή και με το λαό που ξαναγεννιόταν, ο κόσμος έβλεπε με έκπληξη πως ξαναγεννιόνταν αρχές και ιδανικά αχώριστα δεμένα με τον ίδιο αυτό λαό και τόπο.
Ανάμεσα σ’ αυτά η δίψα για ελευθερία, το υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας και τιμής, το πνεύμα της αυτοθυσίας.
Πίσω από τους αγωνιστές του Εικοσιένα η κόλαση της σκλαβιάς. Μπροστά τους η πύρινη τάφρος του αγώνα και του Χρέους. Δεν τους απόμεινε άλλο παρά να τη διαβούν και τη διάβηκαν».
- Να αναφέρουμε τέλος ότι, αύριο Πέμπτη 25/03, ανήμερα της Εθνικής Γιορτής, λόγω των έκτακτων μέτρων για τον κορονοϊό, δεν θα γίνει εκκλησιασμός των μαθητών και η καθιερωμένη παρέλαση, ούτε κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο Πεσόντων του χωριού μας.