Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2020
Του Λίνου Υφαντή,
Είναι γνωστό ότι στην Αρχαία Ελλάδα καταγράφεται έντονα η παρουσία του του λιονταριού. Πιθανότατα επρόκειτο για το ασιατικό λιοντάρι. Ο ¨βασιλιάς¨ των ζώων δεν καταγράφονταν μόνο στην Μακεδονία και τη Θεσσαλία. Αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Ηρόδοτος αναφέρουν ως όριο κίνησης του λιονταριού τον ποταμό Αχελώο και την Αρχαία Αιτωλία.
”Ούρος δε τοίσι λέουσι εστί ο τε δι Ακαρνανίης ρέων Αχελώος” έλεγε χαρακτηριστικά ο σπουδαίος αρχαίος ιστορικός. Πέρα από τον Ηρόδοτο ο Αριστοτέλης αναφέρει στο βιβλίο του “Των περί ζώα ιστοριών” ότι το λιοντάρι: «Είναι πραγματικά σπάνιο και δε συναντάται σε πολλά μέρη σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Εμφανίζεται μόνο στην περιοχή που εκτείνεται ανάμεσα στους ποταμούς Αχελώο και Νέσσο».
Οι αναπαραστάσεις λιονταριών και Αχελώου, στην τέχνη
Είναι προφανές ότι το λιοντάρι κινούνταν στην δασώδη περιοχή ανατολικά του Αχελώου, από την Απεράντια έως νοτιότερα την Αγραία, η οποία έδωσε το όνομα της στο αρχαίο Αγρίνιο. Δε είναι τυχαίο άλλωστε ότι το λιοντάρι αναπαρίσταται τόσο στην τέχνη όσο και η μυθολογία με πρωταγωνιστικό μάλιστα ρόλο. Βασικό παράδειγμα ένας από τους μεγαλους άθλους του Ηρακλή, ο οποίος δάμασε τα λιοντάρια της Νεμέας. Στην παραπάνω όμως απεικόνιση αγγείου που διασώζει ο Μ. Γκιόλιας στο βιβλίο του “Ιστορία της Αρχαίας Αιτωλικής Αγραίας”, ο Ηρακλής εμφανίζεται με προβιά λιονταριού. Με τη δύναμη του καταφέρνει να δαμάσει τον ταυρόμορφο γενειοφόρο Αχελώο.
Τίποτα λοιπόν δεν είναι τυχαίο. Αν προσθέσουμε σε αυτά και τα σφραγίσματα της αιτωλικής Καλλίπολης που απεικονίζουν λιοντάρια σε διάφορες στάσεις, πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την παρουσία του στην Αιτωλική γη. Φυσικά το λιοντάρι που κάποτε ξεδιψούσε στον Αχελώο έπαψε να υπάρχει. Ο λόγος ήταν ότι αποτελούσε κύριο στόχο για τους κυνηγούς της εποχής, τους αρχαίους Έλληνες και αργότερα τους Ρωμαίους. Για αυτό και η παρουσία του έπαψε να καταγράφεται από το 100 μ.Χ. και έπειτα.
Με πληροφορίες από:
Μάρκος Γκιόλιας, «Ιστορία της Αρχαίας Αιτωλικής Αγραίας», Αθήνα:2011
Πηγή: agrinionews.gr