Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2020
Του Αργύρη Νταλιάνη, Msc Οικονομολόγου
Τα νέα δεδομένα που έχει επιφέρει η πανδημία, έχουν επαναπροσδιορίσει συμπεριφορές, συνήθειες και αλλαγή του τρόπου ζωής των πολιτών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ωστόσο η πανδημία έχει ως αποτέλεσμα να επιδεινωθούν οι καταχρηστικές συμπεριφορές, για παράδειγμα στο χώρο εργασίας ή στις τοπικές κοινωνίες. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου ένας άνθρωπος που έχει ασθενήσει με κορονοϊό, βρίσκεται στο στόχαστρο συναδέλφων και συμπολιτών καθώς και σε καθεστώς κοινωνικής αποστροφής, όντας δακτυλοδεικτούμενος και πολλές φορές αποτελώντας αντικείμενο συζήτησης για πολύ καιρό! (ναι είναι bullying!)
Επιπρόσθετα δε, ένα άλλο σημαντικό γεγονός είναι, πως αν για παράδειγμα ο ασθενής είναι ελεύθερος επαγγελματίας, ακόμη και μετά το πέρας των περιβόητων 14 ημερών, η επάνοδος του στην καθημερινότητά συναντά ένα βουνό από εμπόδια για ευνόητους και προαναφερθέντες λόγους.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να καταλάβουμε πως όλα είναι θέμα παιδείας και σωστής διαπαιδαγώγησης από τα παιδιά μας, έως τον πιο ηλικιωμένο και πως ανά πάσα στιγμή όλοι μπορούμε να βρεθούμε στη θέση του ¨ασθενούς¨.
Οι οδηγίες της κρατικής μέριμνας, η πιστή εφαρμογή του ιατρικού πρωτοκόλλου του Εθνικού Οργανισμού Υγείας και η πολυσυζητημένη ατομική ευθύνη πρέπει να μας απασχολεί διαρκώς, διότι καθημερινά συντελείται σε παγκόσμιο επίπεδο προσπάθεια καταπολέμησης του αόρατου αυτού εχθρού.
Δυστυχώς, όλοι μας έχουμε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την επέλαση του Covid-19 , με πολλούς συμπολίτες μας να έχουν χάσει ακόμη και τη δουλειά τους, ή να βλέπουν δραματική μείωση του τζίρου τους, εάν πρόκειται για επιχειρήσεις.
Παρόλα αυτά το ζητούμενο είναι ένα: δεν είναι κανείς μόνος του και πως όλοι μαζί θα πρέπει να προσπαθήσουμε να καταπολεμηθεί ο νέος εφιάλτης που ήρθε να προσθέσει νέα προβλήματα στην ήδη δοκιμάζουσα κοινωνία μας.
Η ψυχική λοιπόν υγεία θα πρέπει να είναι πάντα στο επίκεντρο, γιατί φοβάμαι πως σε αντίθετη περίπτωση με το πέρας της επιδημίας Covid-19, τα προβλήματα θα είναι περισσότερα και μεγαλύτερα. Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά. Το φάρμακο σε αυτή τη περίπτωση είμαστε εμείς οι ίδιοι με τη συμπεριφορά μας απέναντι στο συνάνθρωπό μας, στο γείτονά μας, στο συνάδελφο, στο παιδί μας και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.