Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020
Πρώτο ¨κουδούνι¨ τη Δευτέρα για τη νέα σχολική χρονιά και ο συμπατριώτης μας από το Αγγελόκαστρο, Ευθύμιος Πριόβολος, Καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης, έγραψε ένα όμορφο και επίκαιρο κείμενο για τη νέα πραγματικότητα, αλλά και τις αξίες που διαχρονικά προσφέρει για όλους το σχολείο…
«Το δάκρυ και το γέλιο»
Απ΄ τη Δευτέρα η ζωή, με αμηχανία και αγωνία, με δάκρυα και με γέλια, με φωνές και σιωπή, θα ξυπνήσει στην αυλή του Σχολείου. Μπράτσα ασθενικά θα πέφτουν απ τους ώμους για να κρατήσουν το βάρος των βιβλίων. Κι ο ιδρώτας των παιδιών – το αλάτι της ζωής ! - θα νοστιμέψει την ημέρα.
Το μάθημα ξεκινάει. Κάθε παιδί με τη σχεδία του θα ανοιχτεί στη θάλασσα για ένα ταξίδι μεγάλο. Η σχεδία είναι ο εαυτός του, το γόνιμο και άστατο μυαλό του, η ιδιοσυγκρασία του, το αφόρητο πάθος της περιέργειας, η απέρριτη θωριά του, η ασχημάτιστη φωνή του, η ορμή της εκφραστικής του προσπάθειας, η συγκρατημένη ανάσα του.
Να, με τι έχει να κάνει το σχολείο! Αυτά πρέπει να χαλκέψει, σαν τους παλιούς χαλκιάδες, για να χωρέσουν όλα το ένα πλάι στο άλλο και να βρει το παιδί τον εαυτό του και την ευθύνη του.
Αυτό για τον συνειδητό δάσκαλο δεν είναι δουλειά, είναι περιπέτεια. Ο αληθινός δάσκαλος έχει τη συνείδηση του πως δεν δουλεύει με λέξεις κι αριθμούς, αλλά με ανθρώπους. Συνδιαλέγεται με τη ζωή, Χωρίς ματαιοδοξία, χωρίς αλαζονεία, δύσκολα αλλά χωρίς απελπισία, σεμνά αλλά χωρίς ρητορεία. Μετεωρίζεται σαν σχοινοβάτης πάνω στο δύσκαμπτο σχοινί της παιδικής ψυχής και του παιδικού μυαλού.
Ωστόσο τι στάση να κρατήσει κανείς μέσα στη σημερινή πραγματικότητα του Σχολείου; Πώς να σταθεί στην αγωνία των παιδιών και των γονιών; Πώς να παλέψει το φόβο και τον κίνδυνο μιας πανδημίας; Πώς να ξεπεράσει την άγνοια της ηγεσίας του υπουργείου για τη σχολική πραγματικότητα, που αυτή η πραγματικότητα έπρεπε να δίνει περιεχόμενο και νόημα στις εγκυκλίους και στις αποφάσεις; Δεν αρκούν οι προθέσεις. Η πρόθεση από μόνη της έχει και το στοιχείο της επιπολαιότητας μέσα της. Όταν εξαντλούμαστε εκφράζοντας τις προθέσεις μας, χωρίς την γνώση της πραγματικότητας που προτιθέμεθα να αντιμετωπίσουμε, να διαμορφώσουμε ή ν αλλάξουμε, τίποτα δεν απομένει στην πρόθεση για την εφαρμογή της. Τότε παλινωδείς και εκτίθεσαι. Δεν μιλάμε για πολυτέλειες, για ματαιότητες, ούτε για ομορφιές. Αρκούν τα απλά, τα βασικά, τα λογικά για να δώσουν λύσεις.
Όμως το σχολείο δεν είναι ο χώρος των νικημένων ή της μοίρας. Αν τη ζωή την αρχίζουν οι γονείς, εκεί που αυτή πρέπει να μεγαλώσει, να βγάλει κλωνάρια και καρπούς, να γίνει πιο βαθειά, πιο ανθρώπινη, είναι ο χώρος του σχολείου. Το σχολείο δεν συνεχίζει αυτό που άρχισαν οι γονείς. Αν ήταν έτσι, αλίμονο, δεν θα χρειαζόταν.
Υπερσκελίζουμε λοιπόν και νικάμε κάθε εμπόδιο και κάθε τοίχο, για το καλό των παιδιών μας. Γονείς, δάσκαλοι, κι όσοι σωστά και αληθινά αγαπάμε τα παιδιά, είμαστε δίπλα στα παιδιά, δίπλα στο γέλιο και το δάκρυ τους, δίπλα στους δασκάλους των παιδιών, μαζί με την ευθύνη και τη μέριμνα για το μακρινό ταξίδι του σχολείου που θα τα βγάλει στην περιπέτεια της ζωής.
Φίλες και φίλοι,
Το σχολείο δεν φτιάχνει ευτυχισμένους ανθρώπους. Η ευτυχία δεν υπάρχει. Μας βρίσκει, ξαναφεύγει, δεν είναι δική μας, είναι τύχη, είναι σαν τη μοίρα, είναι άπιαστη. Το σχολείο δεν δουλεύει για την τύχη, ούτε με την τύχη. Θέλει να φτιάξει πρόσωπα, σκεφτόμενους ανθρώπους, ελεύθερους και υπεύθυνους. Να φτάσουν να πουν, αυτή είναι η ζωή, αυτός είναι ο κόσμος. Κι ακόμα κάτι παραπάνω, ανθρώπους που θα νιώθουν, θα καταλαβαίνουν και θα μπορούν να χειριστούν το δάκρυ και το γέλιο τους. Δηλαδή τη στέρηση και την πλησμονή μέσα στη ζωή, την ίδια τη ζωή. Και τα ζώα καταλαβαίνουν και αισθάνονται. Μα δεν γελούν, ούτε δακρύζουν .
Καλή σχολική χρονιά
Ευθύμιος Πριόβολος, Εκπαιδευτικός