1) Άλλη μια συνεργασία που κάνεις το φετινό καλοκαίρι με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, σε μια πολύ γνωστή θεατρική παράσταση. Πες μας για τις προετοιμασίες του έργου και για τον ρόλο σου.
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου για φέτος το καλοκαίρι επέλεξε να παρουσιάσει στα πέντε αρχαία θέατρα του νομού μας (Καλυδώνα, Πλευρώνα, Οινιάδες, Μακύνεια και Στράτο) την ποιητική ελεγεία του Φ. Γκ. Λόρκα «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα».
Ήταν μεγάλη χαρά και τιμή για μένα, η πρόταση που έγινε από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή και Σκηνοθέτη της παράστασης, Νίκο Καραγεώργο, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε στο να μου εμπιστευθεί έναν τόσο σπουδαίο ρόλο, όπως είναι αυτός της ¨Μαρίας Χοσέφα¨, σε ένα από τα σπουδαιότερα έργα του θεατρικού ρεπερτορίου, όπως είναι «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» και ενός σπουδαίου θεατρικού συγγραφέα και ποιητή, όπως είναι ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Όταν με πήρε τηλέφωνο ο Νίκος Καραγεώργος για να μου ανακοινώσει ότι μου δίνει τον ρόλο της¨ Μαρίας Χοσέφα¨… τρόμαξα!!! Ένας ωραίος ρόλος αλλά δύσκολος... όσες φορές τον είχα δει μου φαινόταν ¨λίγος¨ ήθελα και κάτι άλλο... Κάτι μου έλειπε από αυτόν τον ρόλο... Και τώρα καλούμε να τον ερμηνεύσω;
Και ξεκινάμε να δουλεύουμε... Σκέψεις, αναλύσεις, αυτοσχεδιασμοί, εμπιστοσύνη και το αποτέλεσμα εξαιρετικά ικανοποιητικό. Φωτισμένοι οι ρόλοι μέσα από την σκηνοθετική ματιά και τη διασκευή του Νίκου, η οποία απαιτούταν για να μπορέσει το έργο να παρουσιαστεί σε αρχαία θέατρα. Μιλάμε για σπίτι, για εγκλεισμό, για τοξικότητα, για επιθυμίες και συναισθήματα καταπιεσμένα... Σε έναν κλειστό χώρο αποδίδεται με μεγαλύτερη ευκολία σίγουρα.
2) Πως θα περιέγραφες τη συνεργασία σου με τον διευθυντή και σκηνοθέτη Νίκο Καραγεώργο; Πόσο στηρίζει και αλληλεπιδρά στις πρόβες με τους ηθοποιούς του; Είσαι ικανοποιημένη από τη συνεργασίας σας;
Για άλλη μία φορά μπορώ να μιλήσω για μία συνεργασία από τις καλύτερες με τον Νίκο Καραγεώργο, αλλά και με τους υπόλοιπους συνεργάτες και συναδέλφους.
3) Στην παράσταση εμφανίζονται μόνο γυναίκες;
Το έργο γράφτηκε το 1936 από τον Λόρκα και μιλάει για μία οικογένεια σε ένα χωριό της Ισπανίας, που δεν διαφέρει σε τίποτα με ένα χωριό της Ελλάδας ή μία επαρχιακή πόλη εκείνης της εποχής, αλλά ακόμα και σήμερα τολμώ να πω... Κρυμμένα πάθη και πόθοι, καταπιεσμένες επιθυμίες σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον από την παρουσία του άντρα και αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα, ξεσπάνε σαν ¨δυναμίτης¨ δημιουργώντας τοξικότητα και απόγνωση. Οι ρόλοι του έργου είναι γυναίκες και μόνο γυναίκες που το αντικείμενο του πόθου -κρυφών και φανερών-παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο ενός άντρα που ακούει στο όνομα, ¨Πέπε Ρομάνο¨. Στο έργο του Λόρκα δεν εμφανίζεται ποτέ… Στην δική μας παράσταση η παρουσία του άντρα υπάρχει διακριτικά σε όλο το έργο -όχι σαν ¨Πέπε Ρομάνο¨- αλλά σαν φυσική παρουσία - την οποία βλέπει μόνο ο θεατής και η ¨Χοσέφα¨ μέσα από την "τρέλα" της όπου είναι και η μόνη σε όλο το έργο που μπορεί να μιλάει για τις επιθυμίες και τους φόβους της. Μπορεί να φωνάξει τις αλήθειες οι οποίες φαίνονται προφητικές μόνο και μόνο επειδή δεν λέγονται από τους άλλους.
4) Το μήνυμα της παράστασης προς το κοινό.
Το έργο είναι βαθιά πολιτικοκοινωνικό, με τον σουρεαλισμό της ποιητικότητας του Λόρκα, μέσα από ένα "φωτογραφικό ντοκουμέντο".
Ο καθωσπρεπισμός που έχει δημιουργήσει η εξουσία κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να καταρρεύσει. Έτσι η ¨Μαρία Χοσέφα¨ φιμώνεται και κλειδώνεται κι οι υπόλοιποι σιωπούν οδηγώντας έναν άνθρωπο στον θάνατο. Να γιατί είναι βαθιά πολιτικό έργο.
Ότι συμβαίνει στο σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα δεν πρέπει να βγει ποτέ προς τα έξω... ο κόσμος δεν πρέπει να μάθει ποτέ και το πένθος πρέπει να κρατήσει όπως συμβαίνει πάντα οκτώ χρόνια. Βαθιά κοινωνικό!
5) Πρόκειται για ένα σύγχρονο θεατρικό έργο που παίζεται ήδη στα αρχαία θέατρα της Αιτωλοακαρνανίας. Ποια ήταν τα συναισθήματά σου σε αυτούς τους αρχαίους χώρους, όπου 2,5 χιλιάδες χρόνια πριν ¨ανθούσε¨ η θεατρική τέχνη;
Ο σκηνοθέτης της παράστασης "άνοιξε" το σπίτι αλλά και όλα τα δωμάτια του σπιτιού, μπροστά στα μάτια των ανυποψίαστων ή υποψιασμένων θεατών, δημιουργώντας ένα μεγάλο σπίτι ανοιχτό για όλους στα πέντε μεγάλα αρχαία θέατρα του νομού καθώς και στο αρχαίο θέατρο της Ήλιδας, ¨φωτίζοντας¨ εξαιρετικά τους χαρακτήρες του έργου. ( γι΄ αυτό και δεν τηρούνται οι ηλικίες των ρόλων που υπάρχουν στο έργο).
Έχουμε λοιπόν ένα σύγχρονο και ταυτόχρονα διαχρονικό δράμα που παίζετε σε αρχαία θέατρα. Εξαιρετικό από μόνο του... πόσο μάλλον όταν τα τρία θέατρα από αυτά ανοίγουν μετά από χιλιάδες χρόνια για να φιλοξενήσουν υποκριτές (ηθοποιούς) και θεατές!
6) Πιστεύεις ότι θα πρέπει τα αρχαία θέατρα της Αιτωλοακαρνανίας να είναι ¨ανοικτά¨ σε θεατρικές παραστάσεις για να τις παρακολουθεί το ευρύ κοινό;
Είναι μεγάλη η συγκίνηση και η τιμή για εμάς τους ηθοποιούς που συμμετέχουμε σε αυτές τις παραστάσεις. Τα αρχαία θέατρα αποτελούν έναν θησαυρό και μία μεγάλη κληρονομιά, που είναι λυπηρό να χαθεί σε μια εποχή όπου προσπαθούμε να κρατήσουμε ¨ζωντανή¨ την μνήμη μας και τον πολιτισμό μας. Ελπίζω αυτή να είναι μία καλή αρχή για μία καλή συνέχεια!
Ευχαριστώ πολύ το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και ιδιαίτερα τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή που έδωσε την ευκαιρία να αποκομίσω αυτή την μοναδική και όμορφη εμπειρία στον τόπο που γεννήθηκα και που αγαπώ, με ωραίους ρόλους που πλαισίωναν εξαιρετικοί συνεργάτες και συνάδελφοι.
7) Τα προσεχή θεατρικά σου σχέδια.
Όσον αφορά τα σχέδια μου... μάλλον μεγάλωσα αρκετά για να κάνω και φοβάμαι τις ματαιώσεις και τις αναβολές! Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για τα δικαιώματα του επαγγέλματός μου και την συνέχεια του και θα βρίσκομαι πάνω σε μία σκηνή να καταθέτω την αλήθεια μου!
Επιμέλεια: Γιώργος Αν. Πανταζόπουλος
