Όπως περιγράφει ο δικηγόρος Γιάννης Γρ. Διονυσάτος, στο βιβλίο του «Καλύβια – Ιχνηλατώντας τον Καναδά», η απόφαση να κτισθεί το παλιό ξωκλήσι πάρθηκε από τους χωριανούς μας όταν το έτος 1944, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και ανήμερα της γιορτής της Ζωοδόχου Πηγής, συνέβη ένα θαύμα που θεωρήθηκε ¨σημάδι¨ από την Παναγιά, την μητέρα του Χριστού!
Συγκεκριμένα όταν ομάδα Γερμανών στρατιωτών πέταξε εμπρηστικό μηχανισμό σε μια καλύβα του Πάνου Μυλωνά που βρίσκονταν στο κέντρο του χωριού, πίσω από το περίπτερο του μπάρμπα Κώστα Ζαπαντιώτη, η καλύβα λαμπάδιασε με μιας αλλά ως εκ θαύματος μία εικονίτσα της Μεγαλόχαρης από χαρτόνι δεν κάηκε… Βρέθηκε άθικτη στα αποκαίδια της καλύβας. Οι χωριανοί μαζεύτηκαν αμέσως στο τόπο του συμβάντος…
Οι καμπάνες του Αη Νικόλα χτύπησαν για να αναγγείλουν το εξ ύψους θαύμα. Άλλωστε στη Παναγία οφείλουμε την σωτηρία του χωριού μας από την θανατηφόρα πανδημία γρίπης που ενέσκηψε κατά τα έτη 1918-1919 και η οποία οδήγησε στο θάνατο δεκάδες μικρούς και μεγάλους του χωριού.
Το παλιό ξωκλήσι κτίσθηκε κατά την δεκαετία του 1950 και συγκεκριμένα κατά το έτος 1953 και βρίσκονταν στη θέση «Ξυλεία», στην νοτιοανατολική πλευρά του οικισμού Αγ. Γεωργίου Καλυβίων.
Εκτός από λατρευτικός χώρος χρειάσθηκε να χρησιμοποιηθεί για 2-3 χρόνια και σαν δημοτικό σχολείο, όταν το 1963 ο πλημμυρισμένος Αχελώος προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στον οικισμό και τη γύρω περιοχή…
Κατά τα έτη 2001-2002 χτίσθηκε στην ίδια περίπου θέση, το νέο ξωκλήσι της Αγίας Ελεούσας και για πρώτη φορά έγινε λειτουργία (Θυρανοίξια) ανήμερα της γιορτής της Ζωοδόχου Πηγής την Παρασκευή 2 Μαΐου 2003.
Συμμετείχε σύσσωμος ο πληθυσμός του συνοικισμού του Αγίου Γεωργίου όπως επίσης πολλοί κάτοικοι των Καλυβίων που αποφεύγουν να εργάζονται στη Χάρη Της καθώς αρκετοί παλιοί χωριανοί μνημονεύουν περιστατικά που έδειχναν ότι η Μεγαλόχαρη ήθελε να «κρατούν» οι Καλυβιώτες την γιορτή Της.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Πανταζόπουλος
- Γιάννη Γρ. Διονυσάτου από το βιβλίο: «Καλύβια – Ιχνηλατώντας τον Καναδά» (2004)
- Φωτογραφίες αρχείου: Δημήτρη Μαλαισιάδα, Χρήστου Φώτου
