Χρήστος και Άρης Καραγιώργος τα δυο αδέλφια που στις Βαλκανιάδες εκπροσωπούσαν την Ελλάδα στο Βάδην για χρόνια. Το 1979 για παράδειγμα είχαν τερματίσει 2ος και 1ος, ασύλληπτη συγκομιδή πόντων για τη χώρα μας. Συνέχισαν μετά για πολλά χρόνια και μέχρι σήμερα!!!
Διαβάστε μερικά ωραία κείμενα από το προφίλ στο F/B του συμπατριώτη μας, Χρήστου Καραγιώργου:
ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΤΟΧΗΣ - ΓΗΡΑΣΜΕΝΑ ΡΕΚΟΡ!!!
Θα μπορούσε ο τίτλος να ήταν "39 ΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΟΥΝ 39 ΧΡΟΝΙΑ" αφού, το 1979, σε αγώνα 10 χλμ. βάδην σε δρόμο, χρειάστηκαν 39 λεπτά, 32 δευτερόλεπτα και 2 δέκατα για να περάσω τη γραμμή του τερματισμού.
Η επίδοση αυτή, που παραμένει ακόμα η καλύτερη στη χώρα μας, με το νέο χρόνο σαρανταρίζει και κινδυνεύει να μπει στο... ράφι!
Όμως, πέρα από το χιούμορ, κι επειδή και το εθνικό ρεκόρ στα 50 χλμ. βάδην μέσα στο στίβο, ήδη έχει ξεπεράσει τα 30 χρόνια, ενώ περίπου το ίδιο συμβαίνει και στους περισσότερους δρόμους αντοχής, κάποιοι θα έπρεπε να είναι μόνιμα προβληματισμένοι.
Δυστυχώς όμως, βλέπω τους υπεύθυνους για τον υψηλό Αθλητισμό, να πανηγυρίζουν, να αυτοθαυμάζονται και να αυτοσυγχαίρονται πως οι μετέχοντες στον κλασικό μαραθώνιο από 30 χιλιάδες γίνανε 35 κι ενώ ο πρώτος Έλληνας τερματίζει σε χρόνο κοντά στις 2 ώρες και 30', όταν πριν πολλά χρόνια, διψήφιος αριθμός Ελλήνων μαραθωνοδρόμων πετύχαιναν χρόνους κάτω από 2 ώρες και 20'!
Κι αν αυτό γίνεται από άγνοια, φανερώνει πως είναι ακατάλληλοι για το ρόλο τους, αν όμως μας κοροϊδεύουν, σημαίνει ότι είναι επικίνδυνοι.
Και οι δύο περιπτώσεις φυσικά, δε με βοηθούν ιδιαίτερα ώστε να νοιώσω αισιόδοξος για το μέλλον των δρόμων αντοχής, και σίγουρα αποδεικνύεται πως μόνο τυχαία δεν είναι τα μέτρια ως κακά αποτελέσματα.
Φυσικά, αιτίες γι' αυτή την κακή κατάσταση υπάρχουν κι άλλες, που πιθανόν ν' αναφέρω μελλοντικά.
ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ!!!
Από την πιστολιά του Αφέτη στην γραμμή του Τερματισμού, στο νήμα, αφού όμως προηγηθεί το καμπανάκι στην τελευταία στροφή.
Στους Δρομείς ημιαντοχής, το καμπανάκι αυτό, εάν προδιαγράφεται επιτυχής Τερματισμός, ηχεί σαν μελωδία, στην αντίθετη όμως περίπτωση, περισσότερο σαν θρήνος !
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο, αν τη στιγμή που χτυπά το καμπανάκι, έχουν προηγηθεί 47,5 χλμ. αφού ανεξαρτήτου αποτελέσματος, το γεγονός πως αντιλαμβάνεσαι ότι η εξαντλητική προσπάθεια φτάνει στο τέλος της, ότι ακουμπάς την κορυφή μετά την "ανάβαση ενός Γολγοθά", νοιώθεις μια απέραντη λύτρωση.
Αν μάλιστα προεξοφλείται και το πετυχημένο αποτέλεσμα, αισθάνεσαι τη στιγμή εκείνη πως τα έχεις όλα, ότι δεν θέλεις τίποτε άλλο από τη ζωή !!
Στη φωτογραφία (Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Βάδην 50 χλμ. στη Φιλοθέη, στις 3 Μαρτίου 1991, κι ενώ πλησιάζω να σαρανταρίσω ), είναι εμφανώς αποτυπωμένη στο πρόσωπο η στιγμή της αλλαγής συναισθημάτων, από τον πόνο στην απόλυτη ευτυχία, με το άκουσμα του ήχου!!!
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΦΩΣ!
Για 20 ή 50 χλμ. έξω στους δρόμους, νοιώθεις την εξάντληση κάποια στιγμή να αγγίζει τα όριά σου, και την ψυχολογία σου σε συνεχή σκαμπανεβάσματα, και κάποιες φορές να πιάνει πάτο.
Κι έρχεται η στιγμή, περνάς ένα τούνελ κάτω από τις κερκίδες, και στο τέλος του αισθάνεσαι ένα φως να σε τυφλώνει, πατώντας στο στίβο, ακούγοντας τις φωνές των φιλάθλων, και διακρίνοντας στο βάθος τη γραμμή του Τερματισμού, σαν Όαση στην έρημο.
Αισθάνεσαι κυριολεκτικά να μεταπηδάς, από το βαθύ σκοτάδι στο υπέρλαμπρο φως, τα βλέπεις όλα περιτυλιγμένα με φωτοστέφανο !
Κάπως παρόμοια διαισθάνομαι πως θα νοιώσουμε οι περισσότεροι, ελπίζω σε λίγες εβδομάδες, όταν ανακοινωθεί πως ο "περίφημος" ιός, μπήκε και σφραγίστηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!
ΜΟΝΟ Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ !
Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου, 11 Αυγούστου 1979, στο "Καραϊσκάκη".
Αγκαλιασμένοι όλοι οι Βαδιστές, λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει η μεγάλη μεταξύ μας μάχη, για την πολυπόθητη νίκη !
Και μετά τον Τερματισμό...σφιχταγκαλιασμένοι !!
Σε ποιόν άλλο Τομέα της ζωής συμβαίνει αυτό ;
ΥΓ 1. Το εντυπωσιακότερο ίσως των Αγώνων, κάτι που φαίνεται και στις δύο φωτογραφίες, εγκαταλείψαμε το Στάδιο άδειο, αφού ξεκινήσαμε 1,5 ώρα πριν την έναρξη των υπολοίπων Αγωνισμάτων, και το βρήκαμε κατάμεστο από 40.000 θεατές, στον Τερματισμό μας, 90 λεπτά αργότερα.
ΥΓ 2. Μεγάλη στιγμή για τον Άρη Άρης Καραγεώργος και μένα, αφού η ταυτόχρονη διπλή νίκη δύο αδελφών, ήταν και είναι η μοναδική στην ιστορία του Κορυφαίου αυτού Θεσμού, που σε 9 χρόνια θα συμπληρώσει 100 χρόνια "ζωής"!
ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΑΚΡΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΚΡΗ!
Τις κρημνώδεις αυτές τοποθεσίες, που όμως είναι από τις πιο ομαλές κι επίπεδες της Περιοχής (ΜΕΣΟΚΩΜΗ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ) που ζήσαμε με τον Άρη τα πρώτα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, τις διαβαίναμε ακούραστα πολλές φορές κάθε μέρα.
Είχαμε συγχρονιστεί απόλυτα με τη Φύση, ακόμα και με τα... φίδια κάναμε παιχνίδια, και τη λέξη γιατρός, δεν την είχαμε ακούσει ποτέ, δεν την γνωρίζαμε καν.
Παρόμοια φυσικά, έζησαν τα περισσότερα παιδιά της εποχής μας, τουλάχιστον στην επαρχία.
Είναι επομένως υπερβολικό και άδικο, να ζητάμε τις ίδιες σωματικές και ψυχικές αντοχές, που τουλάχιστον οι Δρόμοι Αντοχής στο επίπεδο του Πρωταθλητισμού απαιτούν, από τα σημερινά παιδιά, που αρκετά από αυτά τα...ταΐζουμε, κι ενώ έχουν φτάσει στο Γυμνάσιο (!) (χωρίς υπερβολή), και ταυτόχρονα έχουν 24ωρη επαφή με τον καναπέ, την καρέκλα και το λάπτοπ.
Ίσως να είναι και μια σοβαρή αιτία, που συχνά προστρέχουν στην εύκολη λύση, στην φαρμακευτική βοήθεια.
Από τη μια άκρη λοιπόν, που σίγουρα ήταν δύσκολη κι όχι η καλύτερη, φτάσαμε στην άλλη, που δυστυχώς όμως είναι χειρότερη!
ΠΡΩΤΑ "ΣΤΕΡΕΥΕΙ" Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΩΜΑ!
Περισσότερα από 20 χρόνια είχα ως μόνιμο συνοδοιπόρο στις Αθλητικές μου προσπάθειες τον αδερφό μου, και κάθε μέρα σκεφτόμουνα με αισιοδοξία την επομένη.
Ώσπου ο Άρης αποφάσισε να αφοσιωθεί στα νέα παιδιά, να ετοιμάσει την διάδοχη κατάσταση.
Και πλέον μόνος, ακολουθούμενος από Καραγιάννη, Ορφανόπουλο, Καμπά (φωτογραφία), αλλά και τους Καστάνη, Σταματόπουλο που σύντομα τους ξεπέρασαν υπό την καθοδήγηση του Άρη, βρισκόμουνα σε διαρκές δίλημμα, αν πρέπει να σταματήσω ή να συνεχίσω, μ΄ αποτέλεσμα να μην είναι και η πλέον ευχάριστη ψυχικά περίοδος.
Τρία περίπου χρόνια κράτησε αυτή η κατάσταση, και τα σκαμπανεβάσματα ήταν συχνά, μέχρι που τελικά ξεκαθάρισα, αποφάσισα να συνεχίσω, και για άλλα 20 σχεδόν χρόνια, απόλαυσα τον Αθλητισμό ακόμα περισσότερο, με επιτυχίες μάλιστα ασυνήθιστες για την ηλικία.
ΥΓ. Φυσικά, όλα αυτά αφορούσαν τον Πρωταθλητισμό, αφού την Άθληση, την Προπόνηση, για 55 χρόνια τώρα, ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα να την διακόψω, και η διάθεσή μου βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο!
Η ΜΕΖΟΥΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ!
Το ερώτημα αν Αθλητές - Πρωταθλητές έχουν οδηγηθεί σε εγκατάλειψη εξ αιτίας κάποιων Παραγόντων είναι συχνό, πάντα επίκαιρο και διαχρονικό.
Στα 45 χρόνια που χωρίζουν τις δυό φωτογραφίες (1975 - 2020), αλλά και στα 55 από το ξεκίνημά μου στον Αθλητισμό, γνώρισα αρκετούς καλόβουλους Παράγοντες που τους έχω ακόμα στην καρδιά μου και φυσικά στη μνήμη, και πολλούς κακόβουλους που στάθηκα όσο μπορούσα απέναντί τους όταν ένοιωθα την αδικία (και δεν ήταν λίγες φορές), τους διέγραψα όμως στη συνέχεια από τη μνήμη, αφού αποφάσισα να κρατήσω μόνο τα ευχάριστα και ωφέλιμα τα οποία κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια, που ήταν πολύ περισσότερα από τις αδικίες, και τεράστια σε αξία.
Αποτελεί προσωπικό μου πιστεύω, ότι η κακή συμπεριφορά των όποιων Παραγόντων, είναι η αφορμή, όχι όμως και η αιτία τουλάχιστον ως μοναδική, που να οδηγεί κάποιον νέο στην εγκατάλειψη.
Έχουμε την μεγάλη τύχη, κι απευθύνομαι κυρίως στα νέα παιδιά, όσοι ασχολούμαστε με τον Στίβο, να διαθέτουμε το ισχυρότερο και αποτελεσματικότερο όπλο ενάντια στην αδικία, τη ΜΕΖΟΥΡΑ ή το ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ, με αποτέλεσμα, ακόμα κι αν χάσουμε μια, δυό ή τρεις ΜΑΧΕΣ, αδικηθούμε δηλ. σε αντίστοιχους Αγώνες (ή ακόμα αν ατυχήσουμε), αν το θέλουμε πολύ, αν διαθέτουμε αγάπη και πάθος και επιμείνουμε, στο τέλος θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τον ΠΟΛΕΜΟ!
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ!
Είναι οι χιλιάδες κοινές προπονήσεις με τα εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα, που επέφεραν ή μάλλον επέβαλαν τον απόλυτο αυτοματισμό, συγχρονισμό στην κίνηση, κάποιες φορές και στις αναπνοές, ακόμα και στους Αγώνες, όπως στη φωτογραφία, Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου, 20 km Βάδην, στο Καραϊσκάκη, στις 24 Ιουλίου 1977.
Ένας συγχρονισμός, εφάμιλλος σχεδόν αυτού, της Συγχρονισμένης Κολύμβησης !
ΥΓ. Αντ΄αυτού, φτάσαμε σήμερα στην ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ απόφαση, να διεξάγονται Αγώνες, με τον κάθε Αθλητή να αγωνίζεται από το..."σπίτι" του!
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ!
Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου, στο Στάδιο Βασίλ Λέφσκι της Σόφιας, στις 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 1980, 20 km Βάδην μέσα στο Στάδιο (ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ), μετά από πίεση (μαζί με τον Άρη) της τελευταίας στιγμής προς τους διοργανωτές, όταν πληροφορηθήκαμε πως ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί στο... Εθνικό τους Πάρκο, με σίγουρες τις κωμικοτραγικές συνέπειες.
Αν το γεγονός πως αναγκαζόμασταν, κυρίως λόγω έλλειψης Προπονητή, να ασχολούμαστε μονίμως και με πολλά άλλα πέραν των Αγωνιστικών μας υποχρεώσεων, ήταν σε βάρος της Αγωνιστικής μας απόδοσης, παραμένει μέσα μου ένα αναπάντητο ερώτημα!
ΜΑΡΑΘΩΝΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΑ 50 ΜΟΥ...
...Το Βάδην είχε υψηλές απαιτήσεις, ήθελε αποκλειστικότητα εφ' όσον οι στόχοι μου ήταν υψηλοί.
'Όταν τελείωσα λοιπόν τον Πρωταθλητισμό, Αθλητής πρώτα και Προπονητής μετά, ελεύθερος πια, ικανοποίησα το παιδιόθεν όνειρό μου, ν' αγωνιστώ στην κλασσική διαδρομή του Μαραθωνίου.
Έχοντας αντοχή και δύναμη απ' το Βάδην, προετοιμάστηκα για 45 μέρες με τρέξιμο και στις 4 Νοεμβρίου 2001, στάθηκα στην αφετηρία του Μαραθώνα και γεύτηκα όλη την ιστορική διαδρομή επί 3ωρο, απολαμβάνοντας τον τερματισμό στο θρυλικό Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Ο Χρήστος Καραγεώργος, στήριγμά μου και σε αυτή την επίπονη προσπάθεια!
Μία μικρή παρένθεση, μία απλή προσωπική υπόθεση, ένα “τάμα” και συγχρόνως ένας σταθμός, έστω διαφορετικός στο βαγόνι του αθλητικού μου ταξιδιού!
Με την πεποίθηση ότι πρέπει στη ζωή μας να έχουμε κίνητρα και στόχους…
ΜΟΣΧΑ 1980
Ο «ΜΙΚΡΟΣ» ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΣ
ΓΡΑΦΕΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ
Ο Χρήστος Καραγιώργος είναι κατά δυο χρόνια μικρότερος από τον Άρη Καραγιώργο και φυσικό ήταν ότι ακολούθησε τα αχνάρια του θεωρητικά και πρακτικά, έγινε βαδιστής. Οι δυο τους μαζί πραγματικά έκαναν θαύματα και δημιούργησαν σχολή. Πριν από τη συμμετοχή του στη Μόσχα το 1980, έγραψε τα εξής:
«Γεννήθηκα στις 3 Μαΐου του 1953 στο Αγρίνιο. Ανήκω στον Παναθηναϊκό Α.Ο. Με το βάδην άρχισα να ασχολούμαι το 1965 και μέλος της Εθνικής Ομάδας πρωτοέγινα το 1968. από το 1971 συμμετέχω ανελλιπώς σε όλες τις εκδηλώσεις της Εθνικής μας Ομάδας (Βαλκανικούς, Μεσογειακούς, Πανευρωπαϊκούς και διεθνείς συναντήσεις). Κατέχω ή μάλλον συγκατέχω με τον αδελφό μου Άρη όλα τα πανελλήνια ρεκόρ από τα 1.500μ. μέχρι τα 20.000μ. που είναι 2.000μ. 8’10’’0, 3.000μ. 12’21’’0, 4.000μ. 16’40’’0, 5.000μ. 20’47’’8, 10.000μ. 43’29’’7, 15.000μ. 1.04’54’’0, 20.000μ. 1.27’08’’0.
Η εξέλιξή μου τα τελευταία χρόνια στα 20.000μ. είναι:
1970: 1ωρ. 44’50’’0, 1971: 1ωρ. 46’02’’0, 1972: 1ωρ. 38’29’’2, 1973: 1ωρ. 36’25’’0, 1974: 1ωρ. 34’35’’2, 1975: 1ωρ. 33’14’’6, 1976: 1ωρ. 35’13’’0, 1977: 1ωρ. 34’26’’2, 1978: 1ωρ. 27’08’’0.
Ξεκίνησα το βάδην 50% συμπτωματικά και 50% επειδή μου ταίριαζε αφού είναι το μοναδικό αγώνισμα που απαιτεί εξίσου δύναμη, αντοχή και ταχύτητα. Το συνέχισα επειδή απέδιδα ικανοποιητικά και συγχρόνως επειδή το αγάπησα. Είναι ένα άθλημα που όσο σωστά κάποιος το εκτελεί, τόσο θεαματικό και όμορφο γίνεται. Κάτι παρόμοιο με το χορό. Βλέποντας ένα κακό χορευτή απογοητεύεσαι, βλέποντας όμως έναν άριστο μαγεύεσαι. Πριν μερικά χρόνια τα ρεκόρ του βάδην στην Ελλάδα ήταν πολύ χαμηλά. Τελευταία όμως με τη βοήθεια του αδελφού μου, ανεβάσαμε το αγώνισμα σε ευρωπαϊκά επίπεδα και με πολλές προοπτικές για το μέλλον. Ο ρόλος του αθλητισμού για τους ανθρώπους μιας χώρας είναι ένα μέσον ψυχαγωγίας των. Το δίδαγμα επίσης ότι η άμιλλα σε όλους τους τομείς πρέπει να είναι ευγενής, εξυψώνει τον άνθρωπο. Γενικότερα ευνοεί και καλλιεργεί τη σύσφιξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των χωρών, με τις αθλητικές συναντήσεις, αλλά και τις άλλες συνεργασίες επί αθλητικών θεμάτων. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν υπάρχουν ακόμα οι βάσεις, οι συνθήκες και οι προοπτικές για μια εξέλιξη και ανοδική πορεία του επιπέδου του αθλητισμού μας αντάξια των ικανών και άριστων ταλέντων που υπάρχουν. Απλώς θα υπάρχουν εκλάμψεις και σποραδικές επιτυχίες αθλητών «φαινομένων» που με το ταλέντο τους μόνο πετυχαίνουν να διακρίνονται διεθνώς.
Οι βασικότερες αιτίες κατά τη γνώμη μου είναι τρεις: 1η Δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι αθλητικοί χώροι, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ικανοποιητική και σωστός προγραμματισμός. 2η Δεν υπάρχει εξασφάλιση στο μέλλον του αθλητού με αποτέλεσμα αυτός μη νοιώθοντας σιγουριά να ενδιαφέρεται περισσότερο για τις σπουδές του και την εργασία του, παρά για τη σωστή και μεθοδική προετοιμασία του για καλύτερες επιδόσεις. 3η Στον ελληνικό αθλητισμό έχει υπεισέλθει ο υλικός κερδοσκοπισμός με αποτέλεσμα ένας ερασιτέχνης αθλητής να δίνει τα πάντα για τον αθλητισμό και να μη παίρνει ούτε υλική αμοιβή βέβαια, αλλά το σπουδαιότερο ούτε καν ηθική, αφού όλα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ασχολούνται περισσότερο με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι σε κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα ομάδων β’ κατηγορίας παρά με μια παγκόσμια επίδοση σε άλλο ερασιτεχνικό άθλημα. Το αποτέλεσμα όλων όσων προείπα είναι, στα ερασιτεχνικά αθλήματα (αναφέρομαι πάντα στον ελλαδικό χώρο) να παραμένουν και να ασχολούνται με αυτά ελάχιστοι νέοι. Είναι αυτοί που συνειδητοποίησαν ευτυχώς ότι αθλητισμό κάνουν πρώτα για τον εαυτό τους, για να νοιώσουν δηλαδή ηθική ικανοποίηση αγγίζοντας κάποιο ιδανικό, εκπληρώνοντας έτσι κάποιο σκοπό τους και στη συνέχεια έχοντες συνείδηση της αξίας των προσφέρουν και στο σύλλογο που ανήκουν και κυρίως στην Εθνική μας Ομάδα».
Φωτογραφίες: Χρήστος και Άρης Καραγιώργος
Έρευνα, Επιμέλεια κειμένου: Γ. Πανταζόπουλος
