Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2023
Έρευνα αποτυπώνει την πολυνοσηρότητα σε σχέση με την υπό-επένδυση στην Υγεία. «Στην εντατική» η υγεία στην Αιτωλοακαρνανία, αναφέρει η εφημερίδα “Συνείδηση”, στην οποία ο Πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αιτωλοακαρνανίας, Μάκης Αραβανής αναφέρει μεταξύ άλλων: «έρχονται συνάνθρωποί μας, που έχουν να επισκεφτούν γιατρό 10 και 15 χρόνια».
Αναλυτικά το δημοσίευμα:
Με βάση ελληνική μελέτη που παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Φόρουμ Υγείας Gastein, προκύπτει πως στην Ελλάδα καταγράφεται ο χαμηλότερος δείκτης ποιότητας ζωής σε σχέση με όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε. Περισσότεροι από 1 στους 3 έλληνες, το 36% συγκεκριμένα, ζουν σε χαμηλό επίπεδο ποιότητας ζωής, ενώ ακολουθεί η Ρουμανία και η Πολωνία.
Στο πλαίσιο της έρευνας προκύπτει πως οι Έλληνες , όπως επίσης και οι Ρουμάνοι, αλλά και οι Πολωνοί, παρουσιάζουν πολυνοσηρότητα, όπως επίσης και υψηλές ανικανοποίητες ιατρικές ανάγκες (το 28% του πληθυσμού στην Ελλάδα) που αυξάνονται συνεχώς με τον καιρό!
Η μελέτη κάνει ανάλυση για τη μειωμένη χρηματοδότηση και για το πώς οδηγήθηκε η υγεία σε «κρίση». Ο επικεφαλής της μελέτης ήταν ο καθηγητής Οικονομικών της Υγείας του ΕΚΠΑ Γιάννης Υφαντόπουλος, ενώ η μελέτη είδε το «φως» της δημοσιότητας πρόσφατα και ένα από τα συμπεράσματά της είναι πως οι Έλληνες έχασαν 3,4 χρόνια υγιούς ζωής, λόγω περικοπών στην υγεία.
Τα ευρήματα της έρευνας, η οποία επί της ουσίας αποδεικνύει ότι αρρωσταίνουμε περισσότερο γιατί δεν φτάνουν οι πόροι της υγείας, έρχεται να επαληθεύσει και ο Πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αιτωλοακαρνανίας (Ε.Ι.Ν.Α.Α.) Μάκης Αραβανής μιλώντας στη «Συνείδηση», τόσο σε γενικό πλαίσιο, όσο και για την Αιτωλοακαρνανία.
Ο κ. Αραβανής καταλήγοντας στο ίδιο συμπέρασμα, στο ότι αρρωσταίνουμε περισσότερο γιατί δεν φτάνουν οι πόροι της υγείας, επισημαίνει επίσης πως είναι ευρέως γνωστό πως πληθυσμοί στην Αιτωλοακαρνανία έχουν ακόμη και 10 ή και 15 χρόνια να επισκεφτούν γιατρό!
Ο γιατρός Μάκης Αραβανής
Συγκεκριμένα ο κ. Αραβανής επισημαίνει: «το έχουμε δει και σε επίπεδο Ομοσπονδίας και το βλέπουμε και σε κάθε νομό με βάση της δημόσιες δομές του. Ο συνδυασμός της χρόνιας υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης που συνδέθηκε και με τις μνημονικές περικοπές που έχουν διατηρηθεί ως νόμοι, αλλά και με τη συνεχώς προς τα κάτω κάλυψη από τους ενιαίους κανονισμούς παροχών των ασφαλιστικών ταμείων που προωθούνται, οδηγούν στα συμπεράσματα αυτά που καθημερινά τα επιβεβαιώνουμε σε όλη την χώρα.
Η φαρμακευτική δαπάνη του ασθενούς έχει αυξηθεί πάρα πολύ. Αυτό σε συνδυασμό δε με το ότι η πανδημία οδήγησε σ’ αυτό που παραδέχθηκε η ίδια η κυβέρνηση και διάφοροι επιστημονικοί φορείς, ότι δηλαδή αυξήσαμε τη λεγόμενη πλεονάζουσα νοσηρότητα και θνησιμότητα ήταν απότοκος του ότι τακτικές εξετάσεις και τακτικός έλεγχος, που έκαναν οι πληθυσμοί και συν του ότι οι ασθενείς δεν επισκέπτονται αυτοαπασχολούμενους ιδιώτες γιατρούς, λόγω της οικονομικής ανέχειας, έχει οδηγήσει στο να παρατηρούμε αυξημένη νοσηρότητα.
Με απλά λόγια παρατηρούμε σε χρόνια νοσήματα οι ασθενείς να είναι απορρυθμισμένοι, όπως επίσης παρατηρούμε ότι στην προσέλευση στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών των νοσοκομείων να είναι με πολλαπλά παθολογικά νοσήματα σε απορρύθμιση και να χρειάζονται καινούργιες διαγνώσεις.
Αυτό είναι φυσικά συνέπεια του όσο λειτουργεί το δημόσιο σύστημα υγείας με τη λογική κόστους – οφέλους και με τη λογική της συγκράτησης των δαπανών προς τα κάτω, να υπάρχουν αυτές οι συνέπειες. Δεν υπάρχουν πλέον οι ίδιες δυνατότητες έγκυρης διάγνωσης και πρόληψης που θα μπορούσε να έχει ένας ασθενείς πριν 10χρόνια ή και πριν λιγότερα χρόνια.
Μάλιστα, τα μέτρα που λαμβάνονται γενικότερα και σε κυβερνητικό επίπεδο είναι αποσπασματικά και δεν καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ότι οποιαδήποτε χρηματοδότηση για εξετάσεις και παρακολούθηση είναι απειροελάχιστη και είναι για λίγους και για λίγο.
Ο έλεγχος μαστού που είχε πολυδιαφημιστεί δεν συμπεριλαμβάνει όλες τις ηλικίες που πρέπει σύμφωνα με την Επιστημονική Εταιρεία Μαστού και ήταν ένα πρόγραμμα με ημερομηνία λήξης. Επίσης, η τεράστια αναμονή στη δημόσια δομής υγείας, προκειμένου να ξεκινήσει μια ασθενής την θεραπεία της την οδηγούν στο να στραφεί στο ιδιωτικό σύστημα υγείας. Δεν λύνεται το πρόβλημα της ανάπτυξης των τμημάτων των δημόσιων δομών, ώστε να μπορούν να εξυπηρετήσουν περισσότερους ασθενείς. Αυτό είναι πολύ βασικό. Αντίστοιχη είναι η πραγματικότητα ακόμη και για τα τακτικά χειρουργεία που οι λίστες είναι τεράστιες.
Όταν αυτό το βλέπουμε με ταυτόχρονη άσκηση πολιτικής, η οποία προβλέπει την συγχώνευση κλινικών, τμημάτων και νοσοκομείων που είναι στο σχέδιο του νέου ΕΣΥ, το οποίο προβλέπει την συγχώνευση βάσει χιλιομετρικών αποστάσεων κλπ τότε δεν υπάρχει λύση. Το βλέπουμε ήδη και θα το ζήσουμε περισσότερο ακόμη και στην 6η ΥΠΕ, για παράδειγμα στα Νοσοκομεία Αγρινίου και Μεσολογγίου, Λευκάδας και Πρέβεζας, Πύργου και Αμαλιάδας και όχι μόνο σ’ αυτά, αλλά σε όλη την Ελλάδα. Στην Κρήτη τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα με τα μικρότερα νοσοκομεία λ.χ Ιεράπετρας, Σητείας.
Η στελέχωση και η χρηματοδότηση είναι ο κρίσιμος δείκτης για το πόσο μπορείς να διευρύνεις τις παροχές υγείας. Αν έχεις γιατρούς που να καλύπτουν το τμήμα και αυξάνονται σε αριθμό και αν αυξήσεις και τις αίθουσες και το προσωπικό για να τις καλύψει, προφανώς θα μπορείς να υποδεχθείς περισσότερο κόσμο. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και η κατάσταση στην Πρωτοβάθμια. Να έχεις δηλαδή ικανό αριθμό γιατρών και προσωπικού, ώστε να ελέγχει τον πληθυσμό, να συμβάλει στην παρακολούθηση και την πρόληψη και όχι να υδροκερφαλίζεται το νοσοκομείο, διότι στην Πρωτοβάθμια δεν έχουν ούτε τα μέσα, ούτε το προσωπικό, που να μπορεί να καλύπτει γεωγραφικά και πληθυσμιακά το σύνολο του κόσμου.
Αυτό στην Αιτωλοακαρνανία είναι εντονότερο, γιατί είναι ο μεγαλύτερος νομός σε έκταση και με δύσκολο ορεινό και πεδινό δίκτυο. Επίσης, είναι ευρέως γνωστό πως στο νομό μας υπάρχουν ολόκληροι πληθυσμοί που δεν έχουν καθόλου πρόσβαση σε γιατρό. Έρχονται συνάνθρωποί μας ασθενείς στα επείγοντα περιστατικά οξείας παθολογίας, που έχουν να επισκεφτούν γιατρό 10 και 15 χρόνια.
Όλα αυτά «αποτυπώνονται» και στο Νοσοκομείο Αγρινίου, όπως και σε κάθε νοσοκομείο της χώρας. Για παράδειγμα στο Νοσοκομείο Αγρινίου με τις συνταξιοδοτήσεις των γιατρών αντιμετωπίζουμε σοβαρό ζήτημα λόγω της υποστελέχωσης. Στην Παθολογική Κλινική δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τακτικό παθολογικό ιατρείο και να μπορούμε να παρακολουθούμε κάποιον αριθμό ασθενών, όχι γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε, αλλά διότι δεν επαρκούμε για να καλύψουμε επιπλέον ένα πόστο. Ήδη ένας παθολόγος λειτουργεί καλύπτοντας ουσιαστικά τρεις γιατρούς. Καλύπτει την εφημερία, τα επείγοντα, την κλινική, συχνά μπορεί να χρειαστεί να προστρέξει και σε άλλα τμήματα.
Άλλο παράδειγμα που σχετίζεται με τη συνταξιοδότηση των αιματολόγων γιατρών. Εκεί δημιουργούνται δυσκολίες στην αιμοδοσία και στο να υπάρχει ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Να υπάρχει η δυνατότητα δηλαδή να πραγματοποιούμε εξορμήσεις και να υπάρχει διαθεσιμότητα σε ένα πανελλαδικής φύσεως πρόβλημα με την έλλειψη αίματος.
Ακόμη ένα παράδειγμα. Δεν έχουμε αναπτυγμένες χειρουργικές αίθουσες, λειτουργούν μόνο δύο, ενώ θα μπορούσαν να λειτουργούν πέντε στο Νοσοκομείο Αγρινίου. Αυτό οφείλεται και στην έλλειψη λοιπού προσωπικού, αλλά και λόγω έλλειψης χειρουργικών ειδικοτήτων. Έτσι δημιουργούνται μεγάλες αναμονές. Δεν έχουμε επαρκή ιατρικό προσωπικό για την ΩΡΛ κλινική και την ουρολογική και γι’ αυτό υπολειτουργούν. Θα μπορούσαν οι κλινικές αυτές να ανταποκρίνονται σε περισσότερους ασθενείς.
Στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου η κατάσταση είναι δυσκολότερη, διότι υπάρχουν ειδικότητες που δεν μπορούν να καλύψουν όλο το μήνα ή δεν υπάρχουν καθόλου κάποιες ειδικότητες λ.χ. δεν έχουν παιδίατρο ή νευρολόγο και όχι μόνο, ενώ στο παρελθόν υπήρχαν αυτές οι ειδικότητες».
Κωνσταντίνος Χονδρός – Εφημερίδα “Συνείδηση” (sinidisi.gr)