Κυριακή 27 Αυγούστου 2023
Ψήφισμα εξέδωσε το Παράρτημα Αιτωλοακαρνανίας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων που αφορά την εκδημία του Θεολόγου καθηγητή, Κωνσταντίνου Αναγνωστόπουλου, με καταγωγή από τα Καλύβια Αγρινίου. Επίσης ένα ενδιαφέρον κείμενο από τον κ. Νικόλαο Γεωργίου, διαχειριστή της σελίδας «Φίλοι της Σελίδας ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ».
Το ψήφισμα αναφέρει τα κάτωθι:
«Η Διοικούσα Επιτροπή του Παραρτήματος Αιτωλ/νίας της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων συνήλθε εκτάκτως σήμερα 24 Αυγούστου τρέχοντος έτους, ύστερα από την είδηση της εκδημίας εις Κύριον του σεβαστού και αγαπητού συναδέλφου Κωνσταντίνου Αναγνωστόπουλου, πιστού τέκνου της στρατευομένης Εκκλησίας, σοφού παιδαγωγού της ελληνορθόδοξης αγωγής και αφοσιωμένου οικογενειάρχη.
Στην αρχή ο Πρόεδρος της Επιτροπής, αναφέρθηκε στην προσωπικότητα του εκλιπόντος και τόνισε την ιδιαίτερη προσφορά του στην εκπαίδευση. Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος υπήρξε ένας εκλεκτός συνάδελφος, σεβαστός καθηγητής πολλών εξ ημών, αξιόλογος άνθρωπος και καλός οικογενειάρχης. Μετά τις σπουδές του στη θεολογική επιστήμη αφιέρωσε τη ζωή του στην εκπαίδευση. Επί δεκαετίες υπηρέτησε το ελληνικό σχολείο. Μετέδιδε με παλμό και όρεξη στους μαθητές του την ελληνοχριστιανική παιδεία, από οποιαδήποτε θέση ευρίσκετο, είτε ως απλός καθηγητής είτε από θέση ευθύνης, αφού για πολλά χρόνια υπήρξε Γυμνασιάρχης και Διευθυντής Σχολείου. Πάντα έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον προς τον καθένα χωριστά, γι’ αυτό αγαπήθηκε από τους μαθητές του και τους συναδέλφους του και εκτιμήθηκε από τους προϊσταμένους του.
Στη θεολογική οικογένεια ήταν πάντα παρών με ουσιαστική συμμετοχή στις διάφορες εκδηλώσεις μας. Η παρουσία του και ο λόγος του μας ενίσχυε, μας δυνάμωνε, μας χάριζε ελπίδα. Επί σειρά ετών υπήρξε μέλος της Εξελεγκτικής Επιτροπής του Παραρτήματος.
Στη συνέχεια τα μέλη της Διοικούσας Επιτροπής αναφέρθηκαν διεξοδικά στη προσωπικότητα και το έργο του αειμνήστου συναδέλφου και επισημάνθηκε, ότι από σήμερα η θεολογική οικογένεια της περιοχής μας έγινε φτωχότερη.
Ακολούθως ομόφωνα η Διοικούσα Επιτροπή αποφασίζει:
Να προσευχηθεί θερμά προς τον Πανάγαθο Θεό, όπως κατατάξει την ψυχή του «ἐν σκηναῖς δικαίων».
Να παραστούν τα μέλη της στην εξόδιο ακολουθία.
Να συμπεριλάβει το όνομά του στα δίπτυχα της Ενώσεως και να μνημονεύεται στο κατ’ έτος τελούμενο μνημόσυνο.
Να καταθέσει στη μνήμη του, αντί στεφάνου, χρηματικό ποσό σε φιλανθρωπικό ίδρυμα της περιοχής.
Να εκφράσει τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του μεταστάντος με αναστάσιμη ελπίδα.
Να δημοσιευθεί το παρόν στον τοπικό τύπο».
Επίσης, ο κ. Νικόλαος Γεωργίου, διαχειριστής της σελίδας «Φίλοι της Σελίδας ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ» έγραψε σχετικά:
«Πληροφορήθηκα από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης ότι απεβίωσε ο αξιόλογος και αγαπητός μας Θεολόγος καθηγητής Κώστας Αναγνωστόπουλος , σε ηλικία 93 χρονών.
Εκφράζω τα θερμά συλλυπητήριά μας στη γυναίκα του , την κόρη του και σε όλους τους οικείους του και στα ανήψια του Ευγενία και Νίκο Τσιμπουράκη (η αδελφή του καθηγητή μας ήταν η σύζυγος του φαρμακοποιού Γιάννη Τσιμπουράκη).
Υπηρέτησε πολλά χρόνια στο Γυμνάσιο και Λύκειο Αιτωλικού με μεγάλη συνέπεια και πιστός στα καθηγητικά του καθήκοντα .Παρά την αυστηρότητά του , λόγω και των τότε συνθηκών ήταν πάντα Κύριος!
Μεγάλη ήταν και η υποστήριξη του και βοήθεια στην έκδοση του Λευκώματος Γυμνασιακών Αναμνήσεων και πάντα πρόθυμος να συμμετέχει σε εκδηλώσεις και συναντήσεις συμμαθητών αρκετών τάξεων και παρουσιάσεις βιβλίων μας και στο Αιτωλικό και στην Αθήνα
O εκλιπών υπήρξε ένα σημαντικό πρόσωπο της εκπαιδευτικής κοινότητας του Αγρινίου και διετέλεσε επί σειρά ετών γυμνασιάρχης του 1ου (Παπαστρατείου) Γυμνασίου Αγρινίου.
Θα παραμένει πάντα στη θετική πλευρά της μνήμης μας
Παραθέτω το κείμενο που δημοσίευσε στο Λεύκωμα Αναμνήσεων Γυμνασιοπαίδων 1960- 1970
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΟΥ
Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Β. Αναγνωστόπουλος
Θεολόγος καθηγητής και νυν επίτιμος Γυμνασιάρχης
Μου ζητήθηκε από ομάδα μαθητών της 10 ετίας [ 1960-1970 ] του Γυμνασίου Αιτωλικού να γράψω τις αναμνήσεις μου , ως καθηγητής της δεκαετίας αυτής από το Γυμνάσιο Αιτωλικού. Με πολλή προθυμία και συγκίνηση ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση αυτή των πρώην μαθητών μου καίτοι παρήλθαν 47 έτη περίπου από τότε που απεχώρησα ως καθηγητής από το Γυμνάσιο Αιτωλικού.Με νοσταλγία και καλή ανάμνηση ανατρέχω στην πολυετή υπηρεσία μου ως εκπαιδευτικού στη Μέση Εκπαίδευση , 35 έτη , 5 μήνες και 11 ημέρες και με έκπληξη και θερμά χειροκροτήματα , όταν έγινε η τιμητική εκδήλωση στο Παπαστράτειο Μέγαρο του Αγρινίου για τους αποχωρήσαντες εκ της υπηρεσίας καθηγητές, ότι στα 36 περίπου έτη απουσίασα από την υπηρεσία μου μόνο δύο ημέρες με το θάνατο των γονιών μου.Ένα αρκετό μέρος της υπηρεσίας μου διέθεσα στο Γυμνάσιο Αιτωλικού το οποίο τόσο πολύ αγάπησα.
Γονείς και κηδεμόνες των μαθητών με καλοδέχτηκαν μαζί με τον αείμνηστο Γυμνασιάρχη τότε Δημήτριο Πουλημένο και τους εκλεκτούς συναδέλφους.
Αλλά και οι μαθητές-- Μπερσίμιδες, Τζώτζιδες, Γαλάνιδες, Σταυροπουλαίοι, Αλεξόπουλοι, Βελής Αθανάσιος, Χριστοδουλή Βασιλική, Ιωαννίδιδες, Παπαδοπουλέοι, Βελτσίστιδες, Τσιμπουράκιδες, Γεωργίιδες, Ντακουλέοι, Σταράμιδες, Ευαγγελινοί, Λεονάρδιδες και πολλοί άλλοι. Τους έχω όλους στη μνήμη μου και πολλούς στους μαθητικούς καταλόγους που τους κρατώ με ευλάβεια , διότι μέσα στις άδολες εκείνες παιδικές καρδιές μου έρχονται στο νου μου οι ωραιότερες στιγμές της ζωής μου.Κοντά στα νιάτα , στην ομορφότερη όψη της ζωής τίποτε καλλίτερο άλλο δεν έχει να αντιπαραθέσει κανείς.
Οι μαθητές του Αιτωλικού , τα χρόνια εκείνα είχανε μια απλότητα , μια καλοκαγαθία, μια χάρη , έναν αυθορμητισμό, μια πηγαία καλοσύνη. Το πρόσωπό τους έλαμπε από αγάπη. Απλά ντυμένοι, τίποτε το εξεζητημένο, ίσως ήτανε και η εποχή τότε. Σήμερα τα πράγματα 'αλλαξαν.Το κινητό τηλέφωνο δε σέβεται τίποτα , ούτε ώρα μαθήματος, ούτε καθηγητές μα ούτε και προσευχή. Όλη την ώρα κουδουνίζει αδιάκριτα. Όταν βρέθηκα στο Αγρίνιο ως καθηγητής και Γυμνασιάρχης στα Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια, αναπολούσα τη γαλήνια ομορφιά του Αιτωλικού - χωρισμένο '' εν μέσω θαλάσσης '' με τα Ανατολικά και Δυτικά Γιοφύρια-- πανέμορφο, αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο , το ξεχωριστό, το μοναδικό για την Ελλάδα - τόπος-νησίδα- με ιστορικές και ηρωικές μνήμες- αξίζει να γίνεται κανείς ευλαβικός προσκηνητής
Και τώρα στο Γυμνάσιο Αιτωλικού. Αγαθή τύχη με έφερε να έχω εκλεκτούς πρισταμένους- Γυμνασιάρχες. Τον αείμνηστο Δημήτριο Πουλημένο , ευγενή Κερκυραίο, με το χάρισμα της αμφιχειρίας. Τον Ιωάννη Χλαμπουτάκη , Κρητικό, με καρδιά και φρόνιμα Ψηλορείτικα, έλαβε μέρος όπως μου έλεγε , στην ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου μαζί με τον συμπατριώτη του Μυριδάκη. Ήθελε πάντοτε , όταν έκανε τη βόλτα του στους δρόμους και την πλατεία του Αιτωλικού, τη συντροφιά μου - με εκτιμούσε. Κάποτε ,εκεί που βαδίζαμε στην πόλη του Αιτωλικού είδαμε ένα γεροντάκι που μόλις έσερνε τα πόδια του --ήτανε ο Τσερέπης , απόστρατος αξιωματικός του Ναυτικού, τον πλησίασε και του είπε . '' Εσύ τόλμησες και σήκωσες χέρι να δολοφονήσης τον Εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο - είχες τέτοια καρδιά να δολοφονήσεις την Ελλάδα ? '' άκουσα τη φωνή του τρεμάμενη να λέγει '' με βάλανε , με βάλλανε '' Φανατικός Βενιζελικός - όταν πέθανε ο Σοφοκλής Βενιζέλος, γιός του Ελευθερίου Βενιζέλου , βαριά θλιμμένος κλείστηκε στο Γραφείο του Γυμνασίου και δεχόταν συλλυπητήρια. Η Γυμνασιάρχης κ. Παπαλέξη, ευγενής και γλυκομίλητη. Ο Κώστας ο Βλάχος Μακρύνιος, αυστηρός αλλά δίκαιος. Οι εκλεκτοί συνάδελφοι , ο αείμνηστος και πολύπαθος Νικόλαος Μουρκογιάννης. Οι μαθητές , καλοσυνάτοι, ευγενείς και φιλομαθείς, γίνανε πολλοί, σπουδαίοι επιστήμονες, αποκατασταθήκανε επαγγελματικά και γίνανε υπόδειγμα στην κοινωνία.
Χαριτολογώντας , κάποια πρώην μαθητριά μου , μου είπε '' Κύριε καθηγητά , εμείς του Γυμνασίου Αιτωλικού πιάσαμε τις καλύτερες θέσεις '' μάλλον αναφερόταν στη δεκαετία 65-75 .Ορισμένα στιγμιότυπα που μου μένουν στη μνήμη μου , άλλα συγκλονιστικά και άλλα ευτράπελα από τη ζωή των μαθητών . Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός του 1965, δίδασκα στην αίθουσα του μπαλκονιού , στο Παλαιό Γυμνάσιο του πρώην Δημαρχείου . Είχα βάλλει γραπτή εξέταση στο μάθημα της Ιστορίας , τη στιγμή εκείνη και 5 λεπτά πριν να κτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα συνέβη ο τρομακτικός σεισμός . Συγκράτησα τους μαθητές που πανικόβλητα θέλανε να κατέβουν την ελικοειδή και επικίνδυνη εσωτερική σκάλα. - Επίμονα τους έλεγα μη φοβάστε , ενώ οι σοφάδες έπεφταν βροχή. Εάν άφηνα τους μαθητές , όπως ήταν φοβισμένοι και κατέβαιναν τη σκάλα, ασφαλώς θα είχαμε τραυματισμούς , ίσως και κάτι χειρότερο.Είδα όμως κάτι το τρομερό , το καμπαναριό της Παναγίας να αιωρείται και να φτάνει στο επίπεδο του εδάφους, σαν μια βάρκα έτοιμη να βουλιάξει. Φόβος και τρόμος- ζημιές στην πόλη. Το σχολείο εντελώς ακατάλληλο- μάθημα στην 'υπαιθρο και σε ορισμένες αποθήκες. Αρκετός χρόνος πέρασε μέχρι να εγκατασταθούν τα τολ. Εκεί οι συνθήκες διδασκαλίας πανάθλιες- ζέστη -κρύο- μούχλα - από το άχυρο και τη τζίβα των τολ. Ψίλοι, κοριοί. Έμαθα κατόπιν ότι έγιναν ωραιότατα και άνετα σχολικά κτίρια. Παρ' όλες τις δύσκολες συνθήκες υπήρχαν και ευχάριστες ημέρες- Εκδηλώσεις εορταστικές, θεατρικές παραστάσεις, εκδρομές ευχάριστες. Οι Αιτωλικιώτες είναι καρτερικοί με χιούμορ πηγαίο , διασκεδαστικοί.
Επιστρέφαμε από τετραήμερη εκδρομή ανά τη Πελοπόννησο μέχρι τα σπήλαια του Δυρού. Διανυκτέρευση στο Ναύπλιο, Καλαμάτα , Σπάρτη. Ξενοδοχεία τριών αστέρων οι αίθουσες των Γυμνασίων-- Μια κουβέρτα και ό,τι άλλο χρειαζότανε για έναν ύπνο. Στην Καλαμάτα ,στο κάστρο, γινόνταν ανθιστήρια.- Ήθελα οι μαθητές να γνωρίσουν αυτή την πολιτιστική εκδήλωση. Η είσοδος με εισιτήριο. Παρακάλεσα το φύλακα να μπούνε οι μαθητές χωρίς εισιτήριο. Με ρώτησε από που είμαστε και ποιός είναι ο αρχηγός. Του είπα από το Αιτωλικό και Μεσολόγγι. Τότε μου λέει--κάτι θέλω να σας πω... Καλέσατε τους μαθητές να έρθουν εδώ. Ευχαρίστως προσήλθαν οι μαθητές και άρχισε να μας λέει: «Ανήκα στην τιμητική ακολουθία του Αρχιστρατήγου Μεσολογγίτη, Νικολάου Τρικούπη. Ήμασταν στο Εσκί Σεχίρ, στην Κιουτάχεια στη Μ.Ασία, πατρίδα του Κιουταχή. Αναζήτησε από τους ντόπιους τον τάφο του Κιουταχή, του Πορθητή και καταστροφέα του Μεσολογγίου, μετά την Έξοδο των Μεσολογγιτών τη 10η Απριλίου του 1826. Ήτανε ο τάφος του Κιουταχή ένα μεγαλόπρεπο Μαυσωλείο. Μια ωραία πρωία, αφού φόρεσε ο Στρατηγός την επίσημη στρατιωτική του στολή και με βήμα επιβλητικό ανεβαίνει τις σκάλες του τάφου του Κιουταχή και με φωνή παλλόμενη από αγανάκτηση και εκδίκηση φώναξε '' Κιουταχή , Κιουταχή Συ πάτησες και κατέστρεψες το Μεσολόγγι.- Ένας Μεσολογγίτης στρατηγός από την οικογένεια των Τρικουπαίων αυτή τη στιγμή πατάει τον τάφο σου. ''Πέστε αυτά, μας είπε ο φύλακας, όταν πάτε στον τόπο σας, ήμουνα στην ακολουθία του Στρατηγού και αυτόπτης μάρτυρας των συμβάντων.
Επισκέπτομαι συχνά το Αιτωλικό . Τέσσερις φορές με καλέσανε πρώην μαθητές μου σε ''ανταμώματα '' συμμαθητών των. Είναι ωραίοι άνθρωποι οι Αιτωλικιώτες. Κρατώ τις καλύτερες αναμνήσεις από την εκεί εκπαιδευτική μου ζωή».
ΑΠΟ ΤΑ ΕΝ ΟΙΚΩ
Στο περιθώριο των ιδιαιτεροτήτων του Γυμνασίου '' Γνήσια ή ψέυτικα ''
Το πρώτο 10 ήμερο του Ιουνίου και πριν αρχίσουν οι διαγωνισμοί του 20ου εξαμήνου γινότανε ο χαρακτηρισμός της φοιτήσεως των μαθητών-- καταμέτρηση των απουσιών, η δυνατότητα προσέλευσης στις εξετάσεις, παραπομπή για το Σεπτέμβριο ή απόρριψη.
Μία μαθήτρια, για λόγους υγείας είχε σημειώσει αρκετές απουσίες, γνωστή η περίπτωση της ασθένειας της μαθήτριας στη γυμνάστρια και σε όλους τους καθηγητές. Προσκόμισε τα δικαιολογητικά από ιατρούς και νοσοκομείο η μαθήτρια για τη δικαιολόγηση των απουσιών, όπως ο νόμος ορίζει. Πλην όμως ο Γυμνασιάρχης δεν δεχότανε τα δικαιολογητικά, θεωρώντας τα μη γνήσια, καίτοι υπογεγραμμένα από ιατρούς του Δημοσίου. Το θέμα ετέθη στη γνωμοδότηση του Συλλόγου των καθηγητών που είχαμε άμεση γνώση της περιπτώσεως της μαθήτριας γύρω από την ασθένειά της. Η εμμονή του Γυμνασιάρχη για τέσσερις ημέρες σε ισάριθμες συνεδριάσεις με το ερώτημα '' Γνήσια ή Ψεύτικα ''Μια ώρα κάθε συνεδρίαση, μεσημέρι, ζέστη αφόρητη, οι λαμαρίνες των τολ να καίνε. Το ερώτημα ''Γνήσια ή Ψεύτικα'' ο ιδρώτας αυλάκι να κυλάει στο μέτωπο του Γυμνασιάρχη. Στο στόχαστρο η Γυμνάστρια , μέσω της οποίας προσκομίσθησαν τα δικαιολογητικά της ασθένειας . ''Γνήσια ή Ψεύτικα'' ώρα 2 το μεσημέρι. Ο Σύλλογος των καθηγητών αποφαίνεται για πολλοστή φορά '' Γνήσια '' Η Δημοκρατία ενίκησε, η μαθήτρια προσήλθε στις εξετάσεις και σήμερα είναι μια πετυχημένη Υπάλληλος.
[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Λεύκωμα Αναμνήσεων Γυμνασιοπαίδων 1960-1970]
