Εκδήλωση για την «Γιορτή της Μητέρας» στα Καλύβια

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2024

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Καλυβίων η «Γιορτή της Μητέρας» αφιερωμένη στην Υπαπαντή του Κυρίου, που διοργάνωσε η Χορωδία Άγιος Νικόλαος του Συλλόγου Γυναικών Καλυβίων και την παρακολούθησαν πολλοί κάτοικοι και επισκέπτες του χωριού.

Ομιλήτρια ήταν η κα Μαίρη Τσιαμάκη, Φιλόλογος, με θέμα: «H καρδιά της μάνας είναι το "σχολείο" του παιδιού» ενώ ακολούθως το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιελάμβανε Εκκλησιαστικούς Ύμνους και μελοποιημένα ποιήματα από την Χορωδία, με Χοράρχη τον κ. Νικόλαο Στρατόπουλο.

Χαιρετισμό απηύθηνε η Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Καλυβίων κα Μαίρη Ζαπαντιώτη – Στρατοπούλου, ενώ παρέστησαν ο Εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου, π. Θεοδόσιος Αθανασόπουλος, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Καλυβίων, Δημήτρης Αναστασίου, ο πρώην βουλευτής και Νομάρχης Ευρυτανίας κ. Δημοσθένης Τσαμάκης και πολλοί κάτοικοι του χωριού μας.

Την παρουσίαση της εκδήλωσης έκανε ο κ. Χρήστος Λύγδας, Εκπαιδευτικός.

Λίγο πριν το τέλος, ο κ. Δημοσθένης Τσαμάκης στο δικό του χαιρετισμό ανέφερε ότι ενθουσιάστηκε με την εκδήλωση και επαίνεσε τον Χοράρχη κ. Στρατόπουλο και την ωραία παρουσίαση της Χορωδίας και είπε χαρακτηριστικά ότι, «η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση δεν αγγίζει τα Καλύβια, που ξέρουν να κρατούν παραδόσεις και αξίες και να τιμούν την οικογένεια και την μάνα».

Μάλιστα ο κ. Τσαμάκης θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια όταν ο ίδιος, φτωχό παιδί, προερχόμενος από την Ευρυτανία, κατέβαινε για μεροκάματο στα χωράφια στα Καλύβια και ότι θυμόταν την φιλοξενία και την αγνότητα των ανθρώπων που συνάντησε... Ήταν φανερά συγκινημένος διότι όπως είπε, ανέσυρε μετά από καιρό, θύμησες και μνήμες για την μάνα του και τα παιδικά του χρόνια. Ο κ. Τσαμάκης εκτός από την πολιτική, γράφει και ποίηση όπως τους στίχους που αναφέρονται στην «Αγρότισσα μάνα» ποίημα που ταιριάζει με τον κάμπο του χωριού των Καλυβίων όπως είπε και ευχαρίστως το παραδίδει στον Χοράρχη για να το μελοποιήσει τον επόμενο καιρό.

Απόσπασμα από την ενδιαφέρουσα ομιλία της κας Μαίρη Τσαμάκη:

«Αξίζει νομίζω σε αυτό το σημείο ν’ αναφέρουμε εδώ ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, παρμένο από το υπέροχο μυθιστόρημα του Ακαδημαϊκού Ηλία Βενέζη την «Αιολική Γη». Είναι η παράξενη ιστορία του Αντώνη Παγίδα… Ο Παγίδας ήταν το πιο ξακουστό παληκάρι της Ανατολής και την παληκαρια αυτή τη χρωστούσε στη μάνα του. Να πως:

Ο Αντώνης γεννήθηκε με ένα αποκρουστικό σημάδι στην πλάτη του… Μια πλατιά ουλή με τρίχωμα λαγού! Τίποτα το δυσάρεστο στο ανυποψίαστο ακόμα παιδί, έως την ημέρα που έγινε η αποκάλυψη… Παιδάκι ακόμη, όταν κολυμπούσε με τα συνομίλικά του στ΄ ακρογιαλιά της Μικράς Ασίας, έγινε αντιληπτός από την παρέα του.

Άρχισαν τότε το διώξιμο, τα γιούχα και τα κοροϊδέματα, υπονοούμενα… Σεισμός στην ψυχή του παιδιού! Ένα φοβερό συναίσθημα μεινοξίας άρχισε να ριζώνει μέσα του και να το συλλογιέται! Τι είναι αυτό; Γιατί εγώ γεννήθηκα έτσι; Πως θα αντικρύσω τώρα τους φίλους μου; Παίρνει ολομόναχος τις ερημιές και συλλογιέται… Ώσπου μια μέρα αποφασίζει να μιλήσει στη μάνα του. Σ’αυτήν έχει εμπιστοσύνη… Αυτή δεν μπορεί, πρέπει να ξέρει, μια που τον εγέννησε έτσι…

Και τότε η φτωχή κ’ αγράμματη χήρα, που ούτε ψυχολογία γνώριζε, ούτε τον Άντλερ είχε διδαχθεί, παίρνει τον μικρό Αντώνη στην αγκαλιά της, τον χαϊδεύει απαλά και του διηγείται το παραμύθι με τις Μοίρες:

Εσένα παιδί μου, σε σημάδεψε στη γέννα η πιο καλή η Μοίρα, που σημαδεύει τους ανδριωμένους…

Γιατί μανούλα;

Για να ξεχωρίζεις από τα άλλα παιδιά. Εσύ θα γίνεις το καλύτερο παλληκάρι της χώρας. Θα σε τρέμουν όλοι! Αυτό δείχνει το σημάδι που έχεις στην πλάτη σου…

Και το θαύμα έγινε! Ο μικρός βάζοντας από τότε τα δυνατά του για να βγεί πρώτος, ενίκησε την μειονεξία του, αντί να τον νικήσει εκείνη. Κι έγινε στ’ αλήθεια το καλύτερο παλικάρι του τόπου!

Η μητέρα λοιπόν, όποια κι αν είναι, μορφωμένη ή απλή γυναίκα του λαού, φτωχιά ή πλούσια, διάσημη ή άσημη, η αιώνια Μάνα είναι το σύμβολο και ο Προστάτης της ζωής!

Απ’ την άλλη, η μάνα αναλώνεται κάθε ημέρα, από την πρώτη στιγμή της γέννησης των παιδιών της, σε τόσους πολλούς ρόλους. Είναι η τροφός, η προστάτιδα, η σύμβουλος, ο κυματοθραύστης των νεύρων, των απογοητεύσεων, των θυμών, η παρηγοριά στις δύσκολες στιγμές, το απάνεμο λιμάνι στις δοκιμασίες και στους πόνους, το αποθετήριο της χαράς, της επιτυχίας, του μυστικού, του ονείρου των παιδιών της…

Η λαϊκή παράδοση και ο λαός, για να αναδείξει την αξία της μάνας στην ζωή του ανθρώπου της απέδωσε τόσες πολλές παραστατικές παρομοιώσεις, όπως:

«Η Μάνα μοιάζει με φωτεινό λυχνάρι, που χύνει αθόρυβα το γλυκό του φως και διώχνει τα σκοτάδια του φόβου».

«Μοιάζει με πλατιά στέγη που σκεπάζει με στοργή τη ζωή μας, μ’ όλες τις χαρές, τις λύπες και τα λάθη μας».

«Μοιάζει με ήσυχη ποτιστική βροχούλα που δροσίζει την δίψα μας για αγάπη και κατανόηση».

«Μοιάζει με φλόγα, που ζεσταίνει την παγωνιά γύρω μας και μέσα μας, καμμιά φορά».

Ρώτησαν μια μητέρα: «Ποιο παιδί αγαπάς περισσότερο κι απάντησε: Το άρρωστο μέχρι να γίνει καλά… Το ξενιτεμένο μέχρι να γυρίσει πίσω, το μικρότερο μέχρι να μεγαλώσει και ΟΛΑ μέχρι να πεθάνω…».

Και αξίζει φυσικά να σημειωθεί ότι η μάνα μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι μόνο αυτή που γεννά, αλλά και αυτή που αναθρέφει και διαπαιδαγωγεί ένα τέκνο. Μάλιστα πολλές φορές, μητέρες που αξιωθήκανε να φέρουν στον κόσμο γερά παιδιά, δεν τιμήσανε, δεν καταξιώσανε με την προσφορά τους αυτή την ευλογία και το μεγάλο προνόμιο, αλλά ευτελίσανε το ρόλο της μάνας, ενώ αντίθετα άλλες γυναίκες που δεν γεννήσανε, υπήρξαν μοναδικές, υπέροχες, δοτικές και ανυπέρβλητου ψυχικού μεγαλείου μάνας: Μάνα δεν αυτή που γεννά αλλά αναγεννά! Μητέρα δεν είναι μόνο αυτή που τρέφει, αλλά αυτή που “ΑΝΑΤΡΕΦΕΙ”.

Κάποτε είχα διαβάσει στην αυτοβιογραφία της Έλλης Αλεξίου, κάτι που μου έκανε εντύπωση: Έλεγε ότι η πεθερά της, παλιά παραδοσιακή γυναίκα της Κρήτης, μια αρχόντισα, ζήτησε πάνω απ’ το μνήμα της να αναγραφεί: «Υπήρξα ευτυχισμένη κόρη, σύζυγος, μάνα, γιαγιά. Θεέ μου τα ‘ζησα όλα!».

Τούτο το επισημαίνω όχι φυσικά για να καταργήσω ή να μειοδοτήσω τον πολυσχιδή ρόλο της γυναίκας, που καλώς και ευλογημένα αναλώνεται και σε άλλες ιδιότητες σήμερα, αλλοίμονο… Αλλά για να καταδείξω μέσα απ’ τη σοφία της λαϊκής ρήσης ότι, όλα αυτά τα τέσσερα ταυτοτικά εντυπώματά της αποθανούσης, ίσως περικλείουν την αρχή και την πεμπτουσία της ζωής, αφού συνδέονται με την οικογένεια και φυσικά με την μητρότητα!

Διότι απλά η ίδια υπήρξε το παιδάκι μιας μάνας, όπως και ο άντρας της, έγινε κατόπιν η ίδια μάνα και αξιώθηκε και να δει και τα παιδιά των παιδιών της, με την ιδιότητα της γιαγιάς… Άρα ολοκληρωμένος και απόλυτα δεμένος ο κύκλος της ζωής! Τι τέλειο και τι απλό και ουσιαστικό συνάμα!

Θέλω να πω, ότι και να είμαστε ότι και να κάνουμε, το να είμαστε γονείς μας καθιστά κοινωνούς μιας διαρκούς απόλαυσης και πληρότητας μέχρι την ημέρα που θα φύγουμε από τη ζωή. Εφόσων η αλυσίδα των ανθρωπίνων σχέσεων διατηρείται και ανανεώνεται, η ζωή συνεχίζεται και αν ευλογηθούμε να φύγουμε και πλήρεις ημερών, αφήνοντας πίσω με τη σειρά μας, τους απογόνους μας, θα είμαστε τόσο πλήρεις και ευτυχείς, πόσω μάλλον εάν υπήρξαμε όσο γίνεται καλοί και ουσιαστικοί στο ρόλο μας ως γονείς! Ειδικά αναφέρω τη γυναίκα – μητέρα, η οποία είναι η συναισθηματική και ηθική ¨κολώνα¨ του σπιτιού, ο ενορχηστρωτής της καθημερινότητας και της πορείας της οικογένειας, λίγο παραπάνω από τον άνδρα – σύζυγο» ανέφερε μεταξύ άλλων, η κα Τσαμάκη.