Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017
Ντυμένο με τα χρώματα του φθινοπώρου, κρυμμένο ολόγυρα από τα δέντρα και το ανθρώπινο βλέμμα, ένα σπίτι στέκει αγέρωχο στην άκρη του δρόμου, δίχως να του δίνουμε σημασία, έχει όμως και αυτό τη δική του ιστορία, τα δικά του ¨κρυφά¨ μυστικά που ο χρόνος σκεπάζει στο πέρασμά του!
Κτισμένο στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 το σπίτι βρίσκεται στην είσοδο του οικισμού του Πλατάνου Καλυβίων και στην άκρη ενός μεγάλου κτήματος που ανήκει στην οικογένεια Γ. Λαϊνιώτη, το οποίο κάποτε ήταν γεμάτο πορτοκαλιές.
Σήμερα το κτήμα ενοικιάζεται σε ντόπιους οι οποίοι το καλλιεργούν με καλαμπόκια ή τριφύλλι, ενώ το σπίτι-αποθήκη παραμένει ερμητικά κλειστό.
Αρχικά το ισόγειο κτίσθηκε με πέτρα από τα νταμάρια της περιοχής Αγ. Παρασκευής Αγρινίου και κατόπιν ολοκληρώθηκε ο πάνω όροφος με τούβλα και κεραμοσκεπή, ενώ επικοινωνεί με εξωτερική τσιμεντένια σκάλα.
Αυτή ήταν μια απλή εξοχική κατοικία με τρία δωμάτια, που ήταν ιδιοκτησία του παλιού αγρινιώτη Γιώργου Λαϊνιώτη, γνωστού γιατρού παθολόγου της πόλης, που είχε το κτήμα, αλλά σπάνια διέμενε εκεί αυτός και η οικογένειά του.
Περισσότερο χρησιμοποιούνταν η κατοικία για κάποιες ¨αποδράσεις¨ τα σαββατοκύριακα, ενώ στην αποθήκη έβαζαν γεωργικά προϊόντα και εργαλεία. Πιο παλιά είχε νοικιαστεί το σπίτι σε κάποιον που είχε έρθει από τα ορεινά της Ευρυτανίας και παρέμεινε για λίγα χρόνια στον Πλάτανο.
Η στέγη και τα παράθυρα, έχουν υποστεί ζημιές, κυρίως από τις βροχές και την πολυκαιρία και σιγά σιγά τα έντονα σημάδια της φθοράς αλλάζουν το εσωτερικό της οικίας…
Το σπίτι στις μέρες μας μοιάζει να είναι ¨πνιγμένο ¨ μέσα στη δενδρώδη βλάστηση που τη συνθέτουν καρυδιές, ακακίες και κάποιοι αναρριχητικοί θάμνοι, ενώ έτσι όπως είναι ¨καμουφλαρισμένο¨, είναι σχεδόν αδύνατο να το δει κάποιος περαστικός οδηγός που περνάει από το σημείο.
Με τα χρόνια η κατοικία… ¨αποτραβήχτηκε¨ από τα καθημερινά αυτού του τόπου και έμεινε εκεί να στέκει ξεχασμένη, έχοντας μοναδική ¨παρέα¨ τα δέντρα που την ¨προστατεύουν¨ αλλά και τα μικρά πουλιά που φωλιάζουν στη ξύλινη στέγη της…
Κείμενο -φωτογραφίες: Γιώργος Αν. Πανταζόπουλος
