Ανδρέας Κατερινόπουλος: «Να δουλέψουμε για την Ελλάδα & να είμαστε με τους δίκαιους, για να συνεχίσει να είναι πανέμορφη.»

Τετάρτη 17 Απριλίου 2019

Διαβάστε την συνέντευξη του συμπατριώτη μας μουσικού, Ανδρέα Κατερινόπουλου, στο artandpress.gr

Πως άρχισαν οι σπουδές σου στην μουσική;

Καλώς σας βρήκα καταρχάς! Ευχαριστώ για τον χώρο και τον χρόνο. Λοιπόν πως άρχισα..! Θυμάμαι η πρώτη επαφή με την μουσική ήρθε μέσα από ένα πληκτροφόρο όργανο στην Δ’ δημοτικού.  Εκείνα τα χρόνια – το μακρινό 1989 – το Δημοτικό μου γίνεται Πρότυπο Δημοτικό Σχολείο και εντάσσεται στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα Μουσική μαζί με Γαλλικά, Καλλιτεχνικά και μάθημα με μια πρωτοποριακή μέθοδο διδασκαλίας για την εποχή, με διαφορετικό δάσκαλο ανά διδακτική ώρα και αντικείμενο.

Ανακάλυψα ότι μπορώ να παίζω τις μελωδίες που άκουγα στο ραδιόφωνο «με το αυτί που λέμε», η διαδικασία εξελίχθηκε σε μια «αγάπη» και τα επόμενα χρόνια σπουδή στο Ωδείο. Αργότερα εξετάσεις, δουλειά και δουλειά και δουλειά. Ήταν απολύτως φυσιολογικό και δεδομένο εκείνη την εποχή να πηγαίνεις σε Μουσική Σχολή. Θυμάμαι ως μαθητής στο Λύκειο, υπήρχαν τουλάχιστον δέκα Ωδεία και Μουσικές Σχολές στο Αγρίνιο, τώρα υπάρχουν μόνο δύο. Δεν υπήρχε συμμαθητής μου που να μην είχε περάσει από κάποιο Ωδείο έστω και μια χρονιά. 

Υπήρξαν επιρροές στο οικείo σου περιβάλλον;

Ναι υπήρχαν επιρροές, κάθε Κυριακή πρωί ακούγαμε Καζαντζίδη, λαϊκά, λαϊκό-ρεμπέτικα και δημοτικά στο πατρικό μου. Οι γονείς μου επίσης τραγούδαγαν πολύ στις μαζώξεις της οικογένειας και της γειτονιάς. Φωνές υπέροχες, που ‘βγαίναν αβίαστα, γενναιόδωρα και σε καθήλωναν μέσα από στίχους, μοιρολόγια και πνευματικούς αμανέδες. Όλα αυτά τα ακούσματα τα κληρονόμησα και προσπαθώ να τα εντάξω στη τέχνη μου.

Τώρα η σχέση μου με την κλασσική παιδεία και το τραγούδι, ήρθε μέσα από την σπουδή στο Ωδείο στην πόλη που γεννήθηκα στο Αγρίνιο κι αργότερα Αθήνα και Πάτρα. Αν και ως έφηβος δεν την καταλάβαινα. Άργησα να καταλάβω το μεγαλείο της μουσικής των μεγάλων Κλασσικών.

Στο Ωδείο με τους συμμαθητές μου δίναμε ραντεβού σε μια άδεια τάξη και παίζαμε ότι τράβαγε η καρδιά μας. Από τα σουξέ της εποχής έως τις ροκιές συγκροτημάτων που μας γρατζούναγαν το μυαλό. Ξέρεις από εκείνα τα τραγούδια που σε έκαναν να ανατριχιάζεις σύγκορμος ως έφηβος, εκείνα τα πρώτα ερεθίσματα τραγουδώντας και παίζοντας στο πιάνο μουσικές που λατρεύαμε ως έφηβοι.

Αν κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν δεν υπάρχει στιγμή της ζωής μου που να μην την συντροφεύει μια μουσική ή ένα τραγούδι. Η μουσική υπάρχει εκεί έξω και ρέει, χρειάζεται μόνο να έχεις ανοιχτά τα αυτιά και το μυαλό να δεχθείς την γλώσσα της και να την καταλάβεις.

Είμαι επηρεασμένος από διάφορες μουσικές ‘με τις οποίες έχω έρθει σε επαφή στη ζωή μου’ από την παιδική μου ηλικία έως και σήμερα. Η κατανόηση των ήχων, του ρεύματος της εποχής και της εξέλιξης της μουσικής – χρόνο με το χρόνο – από τις μουσικές σκηνές του κόσμου έως τις εξελιγμένες παραγωγές του κύματος της εναλλακτικής κι εμπορικής μουσικής σε όλο της το φάσμα,  είναι μια καθημερινή σπουδή που σε θέλει σε ετοιμότητα.

Πιστεύεις ότι η κλασσική μουσική εξακολουθεί να δίνει ερεθίσματα στον κόσμο;

Ναι συνεχίζει να υπάρχει, να εμπνέει, να διακρίνεται, να μεταδίδεται μέσα από την σπουδή σε Πανεπιστήμια, Ωδεία, Σχολές, Ακαδημίες και να ερμηνεύεται από εξαιρετικούς καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Κι εδώ αξίζει να αναφέρουμε την συγκινητική προσφορά του Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου μουσικού και παιδαγωγού μέσα από την ορχήστρα El Sistima ο οποίος είχε ως κοινωνικό πρότυπο τη δομή μιας μουσικής ορχήστρας.

Πρόκειται για ένα εθελοντικό πρόγραμμα εκπαίδευσης στην κλασική μουσική (και όχι μόνο) που στόχο έχει την παροχή ευκαιριών και την καταπολέμηση της παιδικής και νεανικής εγκληματικότητας και του κοινωνικού αποκλεισμού στη Βενεζουέλα. Η επιτυχία του προγράμματος, είχε ως αποτέλεσμα να απλωθεί σε όλο τον κόσμο και σήμερα οι αρχές του El Sistema να εφαρμόζονται σε πάνω από 50 χώρες πλέον και στην Ελλάδα από το 2016. Υπάρχουν ανά τον κόσμο άξιοι συνεχιστές σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Προσωπικά αφουγκράζομαι το κύμα του μεταμοντέρνου μινιμαλισμού, από τις μουσικές του Max Rihter έως την κινηματογραφική καριέρα του Hans Zimmer.

Ποια είναι η σχέση σου με το θέατρο;

«Στο θέατρο» ορμώμενος από την παράσταση που έστησα πέρυσι με τον new born θίασο amplified ensemble(ενισχυμένο σύνολο μουσικής και λόγου) λοιπόν. Η σχέση μου με το θέατρο είναι βιβλία, μαθήματα, συνεχής εκπαίδευση και σπουδή στην τεχνική που σου δίνουν τα εφόδια να συνεχίσεις να μαθαίνεις και να συνυπάρχεις στην σκηνή.

Όπως πολύ σοφά ένας μέντορας λέει, ο ηθοποιός πρέπει να μελετάει σε επιστημονικό επίπεδο, ως πνευματικό ον. Η πρώτη επαφή με την τέχνη της Υποκριτικής ήρθε μέσα από το Εργαστήριο του Πνευματικού Κέντρου της πόλης μου την περασμένη δεκαετία. Η πρώτη εμπειρία δε επαγγελματικά ήρθε μέσα από την κεντρική σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ της πόλης μου  το 2012 με σκηνοθέτη έναν από τους τελευταίους θεατρανθρώπους του τόπου και μεγάλο δάσκαλο. Τα επόμενα χρόνια απέκτησα μια εμπειρία στο θέατρο δουλεύοντας επαγγελματικά και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό, ίσα-ίσα το θεωρώ κεκτημένο. Το τονίζω χωρίς καμία διάθεση αυτό-προβολής και με μεγάλη δόση αυτό-σαρκασμού μιας και χρειάστηκε στο παρελθόν να απολογηθώ γι’ αυτό, στα παρασκήνια.. όχι στην σκηνή. Στο θέατρο τίποτα δε σου χαρίζεται, η σκηνή απαιτεί πολύ δουλειά.

Τον χειμώνα κάναμε μία οντισιόν με τον θίασο. Ψάχναμε μια ηθοποιό για το ensemble, με αποτέλεσμα να έχω στο mail μου τουλάχιστον 30 βιογραφικά με σπουδές και περγαμηνές, από το Ωδείο Αθηνών έως την Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Έχοντας στα χέρια μου αυτό το υλικό από την άλλη, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την λέξη ηθοποιός. Με σεβασμό στην τέχνη της υποκριτικής θεωρώ ότι ο ηθοποιός έχει έναν ανώτερο εαυτό υποκριτικά που χρειάζεται συνεχής φροντίδα.

Επίσης έχω γράψει μουσική για το θέατρο, καθοδηγώντας θιάσους ρυθμολογικά και μουσικά, διδάσκω θεατρικό τραγούδι και δημιουργία ρεπερτορίου από το 2010 σε εργαστήρια και σχολές υποκριτικής, ενώ το 2016 παρουσίασα ένα ιδιόμορφο μιούζικαλ με πολλά στοιχεία της παράδοσης με ωραίους συνεργάτες.

Ποιες  μουσικές προτιμάς να ακούς, εκτός δουλειάς;

Πολλές διαφορετικές μουσικές από τον Τσιτσάνη έως τον Freddie Mercury. Τους τελευταίους μήνες ακούω μουσικές και τραγούδια από διάφορα μιούζικαλ Ελληνικά και Αγγλόφωνα, μιας και υπάρχει πολύ υλικό που πρέπει να έχω έτοιμο κάθε Δευτέρα στο εργαστήριο θεατρικού τραγουδιού που διδάσκω, στην Πάτρα και στο θέατρο Μηχανουργείο (Πολυχώρος Πολιτισμού).

Tι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Χμμ..! Τι να πρωτοσκεφτώ, καταρχάς θα πρέπει να αλλάξουμε σαν κοινωνία αν και πιστεύω ότι ζούμε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Οι πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων ετών που σηματοδότησαν και το τέλος του παραμυθιού της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, καθώς και την κατάρρευση στα μάτια μας της αγγελικά πλασμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να σηματοδοτήσουν την αρχή μιας εξελιγμένης κοινωνίας ανθρώπινης, δημοκρατικής κι αυτόνομης.

Μετά λύπης διαπίστωσα ότι στην ατζέντα των κυβερνώντων και μη, λίγο πριν τις διπλές εκλογές, δεν υπάρχει πουθενά η λέξη «Δουλειά». Δεν βγήκε ένας άνθρωπος να μας πει ότι «πρέπει να δουλέψουμε», συλλογικά κι ατομικά με στόχο και όραμα ο καθένας από το μετερίζι του. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, αλλά δεν παραπονιέμαι. Γιατί η Ελλάδα είναι πανέμορφη και φέτος (το 2019) και θέλω να είναι και του χρόνου και του παρα-χρόνου. Να δουλέψουμε και να είμαστε με τους δίκαιους, για να συνεχίσει να είναι πανέμορφη.

Λίγο Ακόμα , να σηκωθούμε,

να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα

..που λέει και ο εθνικός μας ποιητής Γ. Σεφέρης.

 

 

Μουσική Παράσταση

Πέμπτη 18 Απριλίου 2019, Ώρα 22:00 μ.μ.

Ο Ανδρέας Κατερινόπουλος επιστρέφει στους δρόμους της Αθήνας, την Πέμπτη 18 Απριλίου στην φιλόξενη σκηνή του Κελάρι Athenaeum, στην οδός Αδριανού, στο Θησείο, για μια μοναδική live performance.

Πηγή: artandpress.gr (Κωνσταντίνος Παπακώστας)